FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 18

Milou
Ik liep Harry’s kamer in om te zeggen dat we gingen oefenen en zag dat hij aan het skypen was met zijn vriendin. Ik wierp een blik op het scherm. Was dat zijn vriendin? Harry kon echt wel beter krijgen. Mij bijvoorbeeld. Ik wierp een minachtende blik richting het scherm en liep toen de kamer uit. Ik moest op de één of andere manier Harry voor mij zien te winnen. Ik was voor de eerste keer in mijn leven echt verliefd. Niet dat ik nog nooit een lief had gehad, ik versleet de ene jongen na de na de andere, maar daar kwamen nooit gevoelens bij te pas. Bij Harry was het anders, niet was hij de eerste die aan mijn verleidingspogingen weerstond, hij was ook de eerste waarvoor ik ook echt gevoelens voor had. Ik moest en zou hem en zijn vriendin uiteen krijgen. En dan zou hij van mij zijn. Ik grijnsde terwijl er zich in mijn hoofd langzaam een plan vormde.

Sophie
Ik liep met Eline het krantenwinkeltje binnen, het rook er naar nieuwe tijdschriften en tabak. De rekken reikten tot aan het plafond en in de etalage stonden een aantal tijdschriften en strips uitgestald. Eline wou persé nog eens een Joepie kopen. Ik keek ondertussen naar het snoepvak naast de kassa dat gevuld was met allerlei ongezonde dingen en besloot een toverbal te kopen. Het was echt superlang geleden dat ik er nog eentje had gegeten. Ik had er ooit eentje doormidden gesneden om te zien hoe het er vanbinnen uitzag en vond het toen zeer fascinerend dat het uit allemaal verschillend gekleurde lagen bleek te bestaan. Nu besefte ik dat dat pure logica was. Maar goed, toen was ik klein en dacht ik dat ik het mysterie over waarom toverballen van kleur veranderden als je erop zoog had opgelost. Ik had het trots aan mijn papa getoond en die zei toen dat ik er waarschijnlijk een prijs voor zou krijgen. De volgende dag had er een toverbal op mijn nachtkastje gelegen en papa had gezegd dat die van de toverballenfee kwam om mij te bedanken voor het oplossen van het mysterie. Die dag kreeg je de glimlach niet van mijn gezicht zelfs niet toen Niall mijn tekening had verscheurd. Eline rekende de Joepie af en ik betaalde mijn toverbal, de oude man achter de kassa schonk ons een brede glimlach. Ik vond hem er een beetje creepy uitzien en ik gaf Eline een por ten teken dat ze moest voortmaken. Toen we terug buiten stonden merkte ik dat mijn banden waren lek gestoken. In de verte zag ik nog net Steffie om de hoek verdwijnen. Ik vloekte. Eline keek naar mijn fiets, naar mij en terug en deed alsof ze diep nadacht door met haar duim en wijsvinger haar kin vast te nemen en met haar wijsvinger op haar wang te tikken.
“Hmmm,”� zei ze “Volgens mij zullen we te voet moeten gaan.”� “Je meent het.”�
“En dan kunnen we onderweg misschien de Joepie lezen.”�
Uiteindelijk bleek het echter onmogelijk om de Joepie te lezen als je je fiets aan de hand had en ook nog wat zakken vol met kleren omdat je net bent gaan shoppen. Dus besloten we om het toch maar thuis te lezen. Eerst moest en zou Eline bewijzen dat je de Joepie perfect kon lezen als je je handen vol hebt met een fiets en zakken met kleding maar toen uiteindelijk haar fiets viel moest ze me gelijk geven. We verdeden de tijd dan maar met ‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’ te spelen en jongens die voorbijliepen te keuren. Op bepaalde momenten lagen we echt strijk omdat we, laat ons zeggen, niet echt veel mooie jongens zagen, om het zacht uit te drukken. Er kwam zelfs een jongetje van vier jaar voorbij en die gaven we een negen omdat hij een schattig gezichtje en krulletjes had. We kwamen op een gegeven moment ook een ladder tegen waar we onderdoor moesten maar Eline stopte abrupt en keek me met grote ogen aan. “Niet onderdoorgaan, dat brengt ongeluk!”� zei ze met een onheilspellende stem.
Ik trok me er echter niets van aan en liep vrolijk onder de ladder door waarop Eline een hand voor haar mond sloeg en een verbaasde kreet slaakte. De man op de ladder keek ons vreemd aan en we schoten in de lach. Eline liep uiteindelijk ook onder de ladder door want het leek haar wel spannend om zeven jaar ongeluk te hebben. Maar ze werd bijna onmiddellijk teleurgesteld want de rest van de weg verliep rustig en zonder ongelukken. Nog maar eens een bewijs dat je al dat bijgeloof niet serieus moet nemen.Van alle meisjes kon ik met Eline het beste overweg en omgekeerd. Misschien had het iets te maken met het feit dat we op dezelfde dag en in hetzelfde ziekenhuis geboren zijn, wie weet.

Eline plofte in de zetel en ik liep naar de keuken om twee glazen fruitsap in te schenken.
“Hahaha, er staat een poster van de jongens in!”�
“Haha, meen je het?”�
“Jep, kom maar eens kijken.”�
Ik liep de woonkamer in en wierp een blik op de poster. Ze stonden er allemaal met een big smile op.
“Ik vind Nialler er wel mooi op staan.”�
“Hazza staat er ook niet mis op.”�
Eline draaide een bladzijde om en ik liet prompt de glazen uit mijn handen vallen

Reacties: