FanFic.nl

Symfonic Tales

2.

Jazz Wagner
Mijn natte, bruine haar danst wild om mijn schouders wanneer ik de douche uitspurt. Ruig wrijvend met een handdoek probeer ik iets te redden, maar kan niet voorkomen dat dikke druppels op de Guns ‘n’ Roses print op mijn shirt vallen. Met een grom gooi ik de handdoek aan de kant en laat mijn haar dan maar in natte strengen langs mijn hoofd vallen. Tijd is er toch niet…
Mijn voeten roffelen door het appartement en bijna glijd ik uit, mijn witte sokken zijn zo goed als nog natter dan mijn haar, en ik smoor een gil. Uitslaapkamioen-op-de-momenten-dat-het-niet-moet Sonya hoort natuurlijk niets, zoals altijd. In mijn vlucht naar haar slaapkamer grabbel ik een zwart-witte vuvuzela (over gebleven van het WK) van de vensterbank in de gang, een grijns speelt om mijn lippen.
Het constant lichte gevoel van vrolijkheid in mijn borst is nog steeds niet gedoofd, wat betekent dat Sonya tot maandag nog heel wat te verduren gaat krijgen.
Zo stilletjes mogelijk open ik de deur naar haar slaapkamer, om de climax voor de vuvuzela te bewaren. Een bewegingsloze hoop mens ligt verstopt onder de dekens, het enige wat ik van haar zie is het op en neer gaan van haar buik in een trage ademhaling en een pluk roze die afsteekt tegen haar muntgroene hoofdkussen.
De grijns op mijn gezicht wordt alleen maar groter wanneer ik de vuvuzela richting mijn mond breng, en bijna barst ik uit in een giechelbui om niets die genoeg zou zijn om haar wakker te maken zonder immense toeter. De rauwe knal wanneer ik blaas scheurt de stilte uiteen, de dekens vliegen overeind als een enorme springveer met Sonya in hun midden. Haar grijze ogen staan wild en gedesoriënteerd.
“Vittu, Welmut!”� De typische wallen van iemand die in een diepe slaap verstoord wordt tekenen de huid onder haar ogen, en kreunend brengt ze haar handen naar haar gezicht, nog altijd scheldend in het Fins. Voor zoveer ik van haar Fins heb geleerd, zijn de enige woorden die ik kan verstaan toch echt scheldwoorden…
“Wat is er?”� bromt ze dan eindelijk, terwijl ze zich terug op het bed laat vallen.
“Shoppen! Ik heb over twee dagen mijn eerste dag als Tokio Hotel crewlid, dus ik moet vandaag shoppen!”�
Een opgetrokken wenkbrauw typisch voor haar om “O, nee toch”� te verwoorden en ze zucht diep. “Dit ga je toch niet menen, hè? Toch niet echt, je gaat toch niet zo erg je best doen voor die vier tieneridolen. Ik geef toe dat ze nog altijd leuk zijn, maar je hoeft niet zover te gaan…”�
In de ochtend klinkt haar stem als een levend lijk, en misschien dat het daardoor komt dat ik weet dat ze straks met me mee gaat.
“Oh, jawel, en jij gaat mee. Shoppen is goed, in welke context dan ook. Dus ga je douchen, kleed je aan en ga ontbijten, want vandaag verdraag ik echt geen Sonya bui.”�
Ze gromt en trekt de tekens nog eens over haar hoofd heen, maar wanneer ik naar de keuken loop om mijn eigen ontbijt te maken hoor ik een doffe bonk die betekent dat ze zich uit bed heeft laten rollen.
Ik grinnik, giet cornflakes en melk in een kom. Ik hoor de douche al stromen, en laat me vallen op onze versleten bank terwijl ik de tv aanzet. VH1 classic schalt door het appartement, en ik staar naar het plafond terwijl Enter Sandman van Metallica zich in mijn hoofd boort. Een paar nummers later komt Sonya binnen, en tergend langzaam loopt ze richting de keuken om mij te ergeren, ik weet het zeker, maar het kan al niet meer boeien wanneer ik de eerste tonen van Love in an elevator uit het Tv-toestel hoor komen.
“Gott, nee. Waren ze van plan me te vermoorden vandaag?”� hoor ik Sonya klaaglijk uit de keuken roepen, en ik grinnik, terwijl ik opspring van de bank.
“Don’t care, het is Aerosmith, wees redelijk!”� roep ik terug, mijn cornflakes blijft vergeten op de salontafel staan en ik loop op de maat van de muziek richting het balkon. Meteen gooi ik de deuren open, drink het zonlicht in en leun over de rand van het dunne smeedijzeren hekje. De glimlach op mijn gezicht spreekt boekdelen.
Keulen, lente, Aerosmith, en meer heeft een mens simpelweg niet nodig om te grijnzen. Wanneer het laatste stukje wegsterft in het appartement en Michael Jackson zijn gezicht laat zien, slaakt Sonya een gil.
“Don’t kill me! Niet Michael, alsjeblieft!”� Schreeuwend rent ze naar de tv en schakelt het volume uit, en ik schiet in de lach.
“Wat heeft hij jou aangedaan?”� proest ik uit. Ze geeft geen antwoord, besluit mij te vergezellen op het balkon, staart peinzend voor zich uit de diepte in en steekt een sigaret op. Dunne wolkjes verdwijnen boven het uitgestrekte stadsgezicht de zinderende lucht in, en ik rol met mijn ogen.
“Ontbijt je nu zelfs al met sigaretten?”� Ze haalt haar schouders op, neemt een diepe trek terwijl ze de volgende sigaret al achter haar oor steekt.
“Ik snap niet waar je je druk om maakt. Jij hebt je obsessie voor een dode, Britse homo en ik de mijne voor tabak…”� mompelt ze, en ik zucht diep.
“En ik snap nog steeds niet hoe jij je nog niet dood hebt gerookt. Of dat je conditie genoeg hebt met die longen van je om op topniveau aan ballet te doen.”� Ze grinnikt schamper.
“Ik denk niet dat je mij kan overhalen om te stoppen met roken door te verkondigen dat ik dan mijn carrière als balletdanseres vergooi,”� meent ze.
Ik zucht wanneer ze de as uittikt op de asbak op de rand van de balkonomheining, hij wankelt gevaarlijk op het dunne ijzeren hekje. Wanneer ze zich naar me omdraait schraapt haar hand langs de asbak, en ik schiet in de lach wanneer het ding naar beneden valt. Vliegensvlug draait ze zich terug om.
“Watch out! Dropping ashtray!”� roept ze dramatisch naar een voorbijganger, die geschrokken opkijkt en op het balkon een meisje met roze haar ziet staan. Hoe ze nog nooit iemand een hartaanval heeft bezorgd is mij nog steeds een raadsel…
Ik glimlach wanneer ik zie hoe Kurt Cobain op de tv geluidloos heen en weer beweegt op een kruk op wieltjes, en Sonya schiet in de lach.
“Jammer dat de besten altijd het eerst zijn om te gaan, hè?”� mompel ik, terwijl ik de tv uitzet. “Hoor ik daar verlangen naar een levende Freddie?”� antwoordt ze met een grijns, en ik rol met mijn ogen.
“Houd je mond over Freddie Mercury,”� zeg ik met neergeslagen ogen, peuterend aan de zoom van mijn shirt, en ze grinnikt terwijl ik zie hoe ze haar tas van de bank pakt.
“Kom, jij wilde shoppen, dus niet meer aan die dode, Britse halfvrouw denken. Jij was van plan je te richten op die levende, Duitse halfvrouw.”� Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan, en ze glimlacht. “Nee, dat meende ik niet, dat weet je.”�
Ik kijk hoofdschuddend toe hoe ze de deur uit verdwijnt, en ik volg haar. Beneden in het appartementenblok verschijnt de conciërge, gewaarschuwd door het lawaai van onze roffelende voeten, en ik glimlach liefjes wanneer ik zijn verbouwereerde gezicht zien. Sonya staat al bij de bushalte wanneer ik nauwelijks buiten ben, en buiten adem ren ik haar achterna. Goed, zij mag dan de roker zijn, ze heeft wel een tien keer betere conditie dan ik, ik snap ook niet hoe.
“Slome…”� mompelt ze, gespeeld minachtend als ik eindelijk naast haar sta, en ik stomp haar geërgerd tegen haar schouder.
“Het zal wel weer, ik heb het gedaan hè?”� zegt ze nuffig, en ik grinnik lichtjes om haar blik richting de aankomende bus te volgen. Ze neemt de laatste trek van de sigaret waaraan ze bezig was en trapt hem uit op de grond. De chauffeur achter het stuur kent ons, en daarom weet ze dat ze het niet kan maken met een brandende sigaret de bus in te stappen. Haar lippen vormen een glimlach wanneer ze de nerveuze, kale man ziet en zijn blik in onze richting. Hij kent ons onderhand goed genoeg.
De deuren openen sissend, en zodra ze bij de chauffeur staat, roept ze: “Jazz betaalt.”�
Ik kijk haar met grote ogen aan, stamel een geluidje dat het midden houdt tussen verontwaardiging en vertedering. “Mooi is het weer…”� grom ik, terwijl ik twee buskaartjes betaal en naast haar op een plek in de bus val.
De rest van de passagiers kijken naar Sonya’s roze haar alsof het een magneet is, en ze haalt haar schouders op. Het risico van gekleurd haar is dat je altijd bekeken wordt, hoe mooi je het zelf ook vindt…

Reacties: