FanFic.nl

I Remember You (BK)

92

Als ik merk dat iedereen al weg is, loop ik naar onderen naar het buffet. Daar zie ik iedereen al zitten, treurend, zoals verwacht en totaal niet uitgeslapen. 'Goeiemorgen.' mompel ik zacht en schuif aan. Een zacht knikje van ieder, enkel Bill die een kleine glimlach vertoond bij het zien van Selina-Kay's bewonderende gezichtje. Ze slaakt een gilletje en trappelt wijzend naar een druif in de schaal. Bill kijkt er twijfelend naar en Simone legt een hand op de zijne. 'Ze kan het best eten Bill.' Hij knikt en snijd de druif zeker in 6 kleine stukjes. Ik vind het wel schattig ogen, hij probeert zo vrolijk mogelijk te blijven voor zijn dochter, ik zie dat hij echt alles voor haar zou doen. Voorzichtig stopt hij het tussen haar lippen en grijpt ze naar zijn vinger, waar ze op begint te sabbelen. Hij grinnikt en krijgt tranen in zijn ogen. De jongens kijken schuldig omlaag, terwijl Selina vrolijk op haar stukje fruit sabbelt. Hij legt een hand onder zijn kin en staart haar dromerig aan.


'Kan ze mee naar het ziekenhuis?' vraagt hij zacht. 'Bill, ik weet niet of dat een go..' begint Simone, meteen laat hij haar stoppen. 'Mam, ik kan haar toch niet de hele dag bij een nanny stoppen, ik ben haar vader, geen vreemdeling.' bromt hij pinnig. Ze zwijgt meteen en er hangt duidelijk een gespannen sfeer rond de tafel. Na het eten staat David voor, met een klein busje waar we met z'n allen in passen. In het ziekenhuis horen we, dat er nog steeds geen verbetering is. Mijn moed en goede hoop zakt behoorlijk diep weg. 'Alles oké?' De zachte stem bezorgd me kippenvel op mijn hele lichaam. Hij kijkt me bezorgd aan, maar ik knik het hoofd. 'Ik ga even drinken halen, wil je iets?' Ik schud mijn hoofd en hij loopt weg. 'Bella?' Ik draai me om en Simone wenkt me even. 'Vergezel je me even tijdens het roken?' Ik glimlach en loop met haar door de gangen heen, richting tuin.


We gaan in een soort kapelletje zitten en ik kijk naar de smeltende sneeuw onder ons. 'Ik ehm...Tom heeft het verteld.' Ik blijf staren naar de grond, het is namelijk haar zoon en ik ken haar nou niet echt zo goed om meteen alles uit de doeken te halen. 'Hij is serieus fout geweest, na wat hij je beloofd had.' Ze blaast haar rook uit en even kijk ik nieuwsgierig naar haar gezichtsuitdrukking. 'Ik hoorde dat jij er even een punt achter wil zetten.' Ze glimlacht me toe en nu ben ik even in de war. Ik frons mijn wenkbrauwen en ze wrijft over mijn schouder. 'Dat is goed van je, niet veel meisjes zijn zo slim weetje. Ik praat nu wel over mijn zoon Tom, maar meisjes behandel je nu eenmaal niet als speelgoed. Dat moet hij nu maar eens goed inzien.'


Ik knik en tuur in de verte. 'Waarom moet hij dat nu inzien? Er zijn vast veel voorgaande meisjes geweest die hetzelfde deden.' verklaar ik koeltjes. 'Maar van die personen hield hij niet.' Ik krijg tranen in mijn ogen zoals wel veel gebeurt de laatste uren en sluit even mijn ogen. 'En daarom voel ik me ook zo schuldig, blijkbaar houdt hij echt van me.' Ze slaat een arm om me heen en kust mijn voorhoofd. 'Nee, je moet je niet schuldig voelen, hij mag het wel eens ervaren, maar...ben je van plan om hem ooit terug te nemen?' Ik glimlach, want dat is nou net wat ik echt wil. 'Ja, maar dat heb ik hem niet echt duidelijk gezegd, ik wil dat hij echt z'n best doet.' Ze lacht en trapt haar sigaret uit. 'Zo mag ik het horen, kom.' We staan op en lopen terug naar binnen.



'Hey liefje, ik ben er weer.' fluister ik zacht en geef haar een kus op haar voorhoofd. Ik zak neer op de stoel naast haar en neem een hand in de mijne. 'Hoe lang blijf je eigenlijk nog weg? Het is nog maar de derde dag, maar je weet dat ik onmogelijk zonder je kan.' praat ik rustig verder. Volgens de dokters moet je veel met haar praten, dat versnelt misschien het proces. Hangt af van coma tot coma, van persoon tot persoon. 'Selina mist je ook, ze is hier trouwens.' Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik aan haar denk. 'Ze heeft vandaag een druif gegeten, ze was zo schattig, je had het moeten zien.' Mijn stem hapert en binnen de kortste keren leg ik snikkend mijn hoofd op haar buik. 'I-ik mis je zo...' Ik streel met een trillende hand door haar ravenzwarte haren heen en zucht diep. 'Mona, gaat hier zo zwaar voor boeten! Daar zet ik mijn leven op!' De deur gaat langzaam open en ik zie dat het Tom is. 'Ik heb jou koffie, broertje.' fluistert hij. 'Dankje.' Dankbaar neem ik het aan en kijkt hij haar bedenkelijk aan.



'Wat is er?' Hij ontwaakt en schud zijn hoofd. 'Het is stom.' Ik drink van mijn koffie en sta op. 'Vertel het toch maar.' Hij bijt op zijn lip en kijkt me aan. 'Ik dacht dat ik haar zag bewegen, Bill.' Verbaasd kijk ik van hem naar haar en weer naar hem. 'Maar,...hoe kan dat? Er is niet eens een verbetering..' mompel ik en staar naar het slapende lichaam. 'Zoals ik al zei, het is stom, vergeet het maar.' Ik blijf haar aanstaren en zie dat haar been licht verschuift. 'Tom...' fluister ik. 'Zag je dat?' Zijn stem schiet de hoogte in en hij rent naar de andere kant van het bed. 'Alice? Ben je wakker?' Hij wrijft over haar schouder en als ze haar been weer beweegt, kan ik enkel verbijsterd toekijken. 'Bill! Ze bewoog!' roept hij opgewonden. 'Ja..inderdaad.' mompel ik en op da moment hoor ik zacht gekreun. 'Holy..' ik laat mijn koffie los, die meteen openspat op de grond.



'Alice,...lieverd!' en streel haar gezicht. Ze draait haar hoofd voorzichtig heen en weer en zucht diep in en uit. 'Ik ga een dokter halen!' meld Tom en glijd bijna uit over de plas koffie. Met een brede glimlach neem ik haar hand en streel die zacht. Haar ogen gaan open en ze begint te hoesten. 'Schat.' fluister ik ontroerd en zodra ze me opmerkt krijgt ze een opgeluchte glimlach op haar gezicht. 'Billie...' Overgelukkig knuffel ik haar, ik was al bang dat ze misschien geheugenverlies zou hebben. Lichtjes voel ik haar schokken en wordt mijn schouder nat. 'Bill,..ik was zo bang, het was zo eng, laat me niet meer alleen, alsjeblieft, beloof me dat je me nooit meer alleen laat!' snikt ze luid en ik voel hoe haar lichaam begint te trillen. Ik druk rustgevende kusjes op haar hoofd en streel d'r haar. 'Ik beloof het schat, ik was ook zo stom, om je niet achterna te komen, het spijt me zo.' Ik hoor de deur opengaan en zie Tom, met een paar verpleegsters en een dokter. 'Alice, de dokter is er.' fluister ik en langzaam laat ze me los. Ze glimlacht als ze Tom ziet, die opgelucht zijn tranen wegveegt die opkomen, even stoer als altijd, NOT!


Ze zit al rechtop in het bed en praat met Bella die plaats genomen heeft op het uiteinde van haar bed. 'Thee?' vraag ik. Ze knikt opgewonden en maakt grijp handjes naar de tas in mijn handen. Een haarlok valt over haar oor en ze blaast met getuite lippen voorzichtig aan de rand van de kom. 'Mmm, dank je, je bent een schat!' zegt ze lief en sluit even haar ogen. 'Ik ben wat duizelig geloof ik.' Meteen schiet ik in actie en haal de tas uit haar handen. 'Lig maar wat neer.' zeg ik zorgvuldig en druk het bed omlaag via de knopjes. Nadat iedereen haar heeft kunnen begroeten wordt het tijd om weer te vertrekken, maar dit keer mag ik blijven, ze roept het ziekenhuis bij elkaar als het niet mag. Ik schrok wel, toen ze haar tirade maakte aan de dokter. Ik schiet in de lach als de dokter de kamer verlaat en heilig kijkt ze me aan.


'Nu mag je lekker bij mij blijven.' Ik grijns en kruip naast haar. Ze speelt met mijn halsketting en zucht. Haar stem piept nog steeds, maar het is al veel verbetert. 'Ik hou van je, weet je dat?' fluister ik zacht. Ze knikt maar en kijkt plots geïnteresseerd naar het bed. 'Liefje.' begin ik en doe haar opkijken. 'Mona is een jeugdliefde, niet meer als dat, jij bent mijn ware liefde.' Ze tuit haar lippen en sluit even haar ogen. 'Ze is beeldig Bill.' Verbaasd kijk ik haar aan. Heeft Tom haar een foto getoond ook? Ik zucht en kus haar voorhoofd. 'Ik geef toe, dat ik haar zowat de hele tijd heb aangestaard.'



Ze kijkt me aan en knikt. 'Maar dat was het, ik begrijp best dat je misschien wat afstand wil nemen, maar weet dat ik nooit van haar zal houden, en al zeker niet met wat ze jou en onze dochter heeft aangedaan, voor mij was ze toen ten dode geschreven.' zeg ik nogal kil als ik terug aan dat moment denk. 'Ik wil geen afstand, je weet dat dat een verkeerde wending krijgt, en...Bill wat je haar aandeed, je krijgt misschien een celstraf.' zegt ze wanhopig. 'Nee, hoor, enkel een fikse boete.' antwoord ik luchtig. Ze kijkt me boos aan en ik zucht. 'Jij zou hetzelfde doen als ik daarin zat en de bus zag ontploffen.' Ze twijfelt even en lacht dan. 'ja, eigenlijk wel.' Ik knik en kus haar lippen. Meteen kruipt ze dichter en slaat haar arm wat moeizaam om me heen.

Reacties: