FanFic.nl

A bloody romance

Hoofdstuk 1: Sleur

Ik werd wakker door het ochtend licht. Ik luisterde even en merkte dat het aan het regenen was. Wat een verrassing, het regend altijd in Forks.
Ik ben er nu onderhand wel aangewend, ik woon er nu al 16 jaar, vanaf mijn geboorte.
Ik zuchte en stond op om mijn kleding te pakken. Elke dag hetzelfde: een shirt met lange mouwen en een lange spijkerbroek.
Het is te koud in Forks voor een topje en rokje.
Toen ik mijn kleding bij elkaar had gezocht, liep ik naar de badkamer om te douchen. Mijn ouders waren al naar hun werk en mijn zus woonde niet meer thuis, dus ik had het hele huis voor mezelf nu.
Ik zag al dat het laat was en deed alles snel en nam een boterham mee naar de auto.
Het was precies een dag als alle andere. Ik zat in een sleur.
Het was zo voorspellend, er gebeurde nooit iets leuks.

Ik reed zo snel als ik kon naar school en was net op tijd voor mijn Spaanse les.
‘Leila Smits.’ riep de leraar op het moment dat ik binnen kwam.
Ik keek hem aan. ‘Ik ben er.’ Ik liep naar mijn plek, achter in de klas.
Meestal zat ik alleen, maar dat was nu niet het geval.
Er zat een jongen aan het zelfde tafeltje.
Ik ging zitten en staarde de jongen aan.
Het was ongeloofelijk! Hij was zo knap, ik had nog nooit iemand zoals hem gezien.
Hij keek terug en we staarden elkaar een poosje aan.
Ik kon niets van zijn gezicht lezen, maar hij keek me vreemd aan.
Als ik een vreemd wezen was of zo.
Ik besloot weg te kijken, ik schaamde me, omdat ik zo opelijk naar de nieuwe jongen keek.
Hij was ook zo knap, donkere ogen, haar wat door de war zat en een bleke huid.
Ik maakte alvast mijn Spaanse huiswerk, zodat ik thuis meer tijd over had voor leuke dingen.
Alsof er leuke dingen gebeurden in Forks, dacht ik.
Naast me klonk gegrinnik. Ik keek uit mijn ooghoeken en zag dat dat van de nieuwe jongen kwam.
Hoe knap hij ook was, hij was heel vreemd. Waarom moest hij lachen? Ik hoorde niks grappigs.
De Spaanse les was snel voorbij, maar voordat ik de jongen kon vragen naar zijn naam was hij het lokaal al uit.

Ik bleef maar aan de jongen denken, zodat ik niet merkte dat het al lunch pauze was.
Ik liep door de gangen totdat ik tegen mijn beste vriend, Finn, opbotste.
‘Heb je het nieuwtje al gehoord? Vroeg Finn en hij keek rond, alsof het nieuwtje ergens rond liep.
Ik haalde mijn schouders op en liep langzaam met Finn naar de kantine.
Daar werd me het nieuwtje al snel duidelijk.
De jongen die naast me zat met Spaans was het alleen.
Er waren nog twee jongens en twee meisjes bij.
Allemaal hadden ze een bleke huid en waren té mooi om waar te zijn.
Iedereen in de kantine staarde naar het nieuwe groepje mensen, maar niemand durfde er naar toe te gaan.
Misschien was dat omdat ze te mooi waren of omdat ze niet reageerde op de starende gezichten.
Het was alsof ze in hun eigen wereldje leefden.
‘Wat ga je vanavond doen?’ Vroeg Finn aan niemand in het bijzonder.
Het bleef stil, niemand had wat te doen, er was niks te doen in Forks.

En het pijnlijke gevoel van de sleur kwam terug.

Reacties: