FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Snakebite

‘Robin, wanneer besluit je nu eens op te letten!?’
De snerende stem van Sneep sneed door me heen en ik keek hem aan. Al mijn gedachten tolde en rolde nog over elkaar heen, het was nu een week geleden dat Sirius me zomaar op de trap gekust had. Daarna was er geen woord meer over gerept. ‘Maak jij je überhaupt nog wel druk om wie je naar deze wereld heeft getoverd?’ ging Sneep door. Ik keek hem met een schuldig hoofd aan, ‘het spijt me zo Sneep, echt ik zweer het. Maar hier is alles zo…’
‘Roze?’ was het sarcastische antwoord. Ik voelde mijn hoofd rood worden, ‘nou ja, alsof jij nooit verliefd bent geweest,’ murmelde ik zachtjes, en natuurlijk in de hoop dat hij het niet zou horen.
‘Dat weet je best.’
Eh, mouthdrop? Sneep die eerlijk is tegen mij? Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw op, ‘oke, wie ben jij en wat heb je met Sneep gedaan?’ Hij maakte geïrriteerd een handgebaar, ‘Robin, we horen het hier nu niet over te hebben! Wat nu belangrijk is, is dat je je gedachten af leert afsluiten, en we moeten nog steeds te weten komen wie je hierheen gehaald heeft.’
Ik knikte, ‘dat weet ik. Enig idee? Mijn geld staat nog steeds op Voldemort.’
‘Daar ben je niet de enige in. Ik probeer erachter te komen, maar hij laat niks los.’ ‘En Perkamentus?’ vroeg ik terwijl we tegelijk op de bank gingen zitten. ‘Perkamentus is natuurlijk met zijn eigen onderzoeken bezig, en betrekt niemand daarbij. Of communiceert ook maar iets door van zijn bevindingen,’ zei Sneep. Ik zuchtte, ‘dat gaat hij ook niet doen, ja, alleen als hij je nodig heeft voor het een of ander. Het beschermen van Harry in de eerste plaats.’ Ik keek Sneep vanuit mijn ooghoek aan en zag dat hij in gedachten verzonken voor zich uit keek. Zo had ik hem nog nooit gezien, was er iets gebeurd? Sterker nog, ik had het idee dat ik net een stuk van de echte Sneep had horen praten.
Even raakte ik zijn arm aan, het leek of ik hem geëlektrocuteerd had, want hij schoot overeind, ‘en nu moeten we weer aan de slag!’
Ik keek hem droogjes aan maar stond ook weer op, ‘laat maar komen dan.’

‘…ging verrassend beter dan de laatste keer.’
Maar met een half oor hoorde ik dat Sneep me daadwerkelijk een compliment gaf. Nee, niet tegen mij, maar tegen mevrouw Wemel. Hij had haar alleen verteld dat hij aangesteld was als mijn leraar “toverles”� geen grote leugen dus. Ik zat met mijn vork in een aardappel te poeren, welke dag was het vandaag? Ik draaide me half om en keek op de kalender. Mijn ogen werden groot. Vandaag ging meneer Wemel…
Oh god…
Moest ik dit vertellen? Ik keek even naar Sirius en keek hem dringend aan. Hij stond op, ‘volgens mij moet Robin even iets kwijt,’ zei hij luchtig en hij trok me mee naar de gang. ‘Wat is er?’
‘Vanavond wordt meneer Wemel aangevallen door Nagini,’ zei ik op gedempte toon, ‘Harry droomt erover! Wat moeten we doen? Zeggen we het tegen Molly?’ Sirius keek even de keuken in maar Sneep en zij zaten alweer met elkaar te praten.
‘Als we het al zeggen…dan beter subtiel.’
Ik keek hem droogjes aan, ‘wij en subtiel?’ Hij schoot in de lach maar hield snel zijn hand voor zijn mond, ‘we zouden Secreetje kunnen vragen-’ hij hield zijn mond zodra hij mijn triomfantelijke gezicht zag, ‘wat nou?’
‘Jij wilt Sneep om hulp vragen?’ vroeg ik met een grijns, ‘Sneep aartsvijand nummer èèn? Weet je het zeker.’
Hij trok even een gezicht en keek me aan, ‘ja, wat moeten we anders? Dolleman is hier niet.’
‘Gelukkig.’
Hij duwde met zijn wijsvinger tegen mijn voorhoofd, ‘luister Robin, ik weet dat Dolleman nogal…bot kan zijn. Maar hij probeert ons alleen maar te helpen.’
Ik voelde boosheid opborrelen, ‘hij was anders wel degene die tegen mij zei dat ik niks met jou moest beginnen, omdat je dat toch niet aankon.’ Ik wist ergens dat het gemeen van me was om dit nu tegen hem te zeggen. Maar ik had wel het gewenste effect, ‘wat heeft hij gezegd!?’ brulde Sirius. Mevrouw Wemel en Sneep verschenen in de deuropening.
‘Je hoorde me wel.’
‘Waarom heb je dat niet eerder gezegd!’
‘Ja, hallo! Hoe?’
‘…’
‘Dat dacht ik ook ja.’
‘Hebben de tortelduifjes ergens ruzie over?’ vroeg Sneep terwijl hij sarcastisch zijn armen over elkaar sloeg. Ik keek hem even waarschuwend aan, ‘nee. En als hadden we het gehad, wat dan nog?’
Nu mocht ik van mezelf toch zeggen dat ik Sneep goed kende, maar ik had hem nog niet zo vaak met zijn mond vol tanden gezien. Behalve nu. Ik was zo verbaasd dat ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Sirius trok me mee, ‘we hadden een privégesprek!’ snauwde hij en hij duwde me de woonkamer in. Buiten was het inmiddels aan het schemeren, dus het was redelijk donker in de kamer. ‘Waarom zei hij dat!?’ viel Sirius meteen met de deur in huis.
‘Eigenlijk hadden we het daar niet over,’ zei ik wijselijk.
‘Waarom!?’
‘Ik denk omdat hij dat echt vind?’ zei ik voorzichtig. Ik keek om me heen, had ik iets in de buurt om me achter te verschuilen? Maar Sirius bleef er verdacht rustig onder, ‘hij weet zelf niet hoe het is om-’ Ik trok vragend een wenkbrauw op toen hij zichzelf afkapte. ‘Laat maar,’ Sirius wuifde zijn opmerking weg, ‘we hadden het over Arthur.’ ‘Dat heb ik maar een paar keer laten vallen in je tirade,’ zei ik luchtig, ‘maar bereid je erop voor dat de Wemels hierheen komen, inclusief Harry.’
Sirius glimlachte, ‘ik kan wel wat gezelschap gebruiken!’
‘Ja, bedankt ofzo?’ ik ging hem voor naar de keuken. Achter me hoorde ik een zucht, ‘zo bedoel ik het toch niet!’ en ik kon een grijns niet meer onderdrukken.

Ik kreeg gelijk. Midden in de nacht was er tumult. Zoveel tumult dat ik rechtop in bed schoot. Ik moest naar beneden! Ik schoot in mijn afgetrapte allstars en rende de trap af. Daar zaten ze allemaal in de kamer. Sirius toverde net boterbier tevoorschijn. Ik pakte er een uit de lucht en ging naast Sirius op de armleuning van de bank zitten. Harry staarde voor zich uit in het niets. Hij hoorde of zag niks. ‘Dat moet een vreselijke droom zijn geweest,’ verbrak ik de stilte. Iedereen keek me met een ruk aan, inclusief Harry, hij zuchtte, ‘ja.’
‘Het komt goed met hem hoor.’
Harry beet op zijn lip, ‘weet ik. Het is alleen…laat maar.’
Ik hoefde niet te vragen wat hij voelde, hoe ellendig hij zich voelde dat hij die droom had gehad. Hoe ellendig hij zich voelde om het feit dat hij de slang Nagini was geweest. De slang van Voldemort. Een koude rilling kroop langs mijn rug omhoog en mijn nekharen kwamen overeind toen ik terugdacht aan die ene keer dat ik hem gezien had. Nee, het was niet raar dat de mensen Voldemort meer dan doodeng vonden. Ongemerkt pakte Sirius mijn hand en trok me mee naar de keuken, ‘wat is er?’
‘Ik ben bang.’
Verbaasd keek Sirius me aan, ‘hè?’ Ik glimlachte lichtjes, ‘ja, ik ben ook wel eens bang Sirius.’
‘Waarvoor?’
‘Voldemort? Dat ik hier ben zonder ook maar van enig nut te zijn. Of…dat ik mensen red die eigenlijk zouden moeten sterven. En ik ben bang dat Voldemort echt degene is die me hierheen heeft getoverd. Maar dat weet ik alleen zeker als ik en Severus hem een keer kunnen spreken en hij er misschien iets over loslaat. Bovendien gaat het nu niet goed met Harry en zou jij hem gerust moeten stellen.’
Sirius keek me aan, maar toen trok hij me tegen zich aan in een warme omhelzing, ‘Robin, denk niet zoveel. Laat het allemaal eens even los. Jij hoort hier niet over na te denken.’ Ergens wist ik dat hij gelijk had, maar het loslaten? ‘Wat nou als Voldemort weet wie ik ben?’ vroeg ik in Sirius’ trui. Een diepe zucht, ‘dan verzinnen we er wel wat op. Maar dat hoef jij ook niet te doen. Jij bent hier gekomen zonder dat het je plan was. Zonder dat je het wilde. We kunnen niet van je verwachten dat je van iedereen hier zijn of haar problemen op gaat lossen.’
‘Maar ik ken van iedereen de verhaallijn. Ik weet van iedereen hier wat er gaat gebeuren.’
Hij duwde mijn kin omhoog zodat ik hem wel aan moest kijken, ‘nou en.’ Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, ‘ik praat wel met Harry. Maar eerst moet iedereen slapen, en dan kunnen ze hopelijk morgen bij hun vader op bezoek in het ziekenhuis.’
Even nog draalden zijn zachte lippen op mijn voorhoofd, voordat hij me losliet en weer in de huiskamer verdween.

Reacties: