FanFic.nl

Vermoeid werden we wakker en luisterde naar het getoeter wat een of andere onderdaan blies op een hoorn. We wreven in onze ogen en liepen naar buiten. We zagen aan de heuvel Aslan met Edmund praten maar hij was veel te ver weg dus konden we niet verstaan wat hij zei. We gingen aan kleine stoeltjes zitten die aan een rechthoekige blok hout stonden. Vers uitgesneden uit een grote dennenboom. Waarschijnlijk een gestorven boom die niet meer leefde want dat zouden de wezens nooit durven of willen doen. We kregen appels opgevuld met rode aardappelen en lamsvlees. Het was een vettige boel ma na al dat klimmen van de dagen ervoor deed het deugd. Al had ik gisteren nog maar een appel gegeten. Aslan riep Ellen na het eten bij zich en ondertussen was Edmund er bij komen zitten. Aslan waarschuwde ons wel nog dat we hem niks mochten vragen. Na een tijdje kwam Ellen geparadeerd met een zilveren zwaard, een maliënkolder, een schild en een grote trui met een tekening van Aslan erop. 'Dus nu heb jij ook een zwaard?' vroeg ik. 'Jaaa, nu zijn we zwaardmaatjes! En hier is een schild voor jou' antwoordde ze. Blijkbaar had ze 2 schilden vast en ze gaf er 1 van mij. Ook hierin was Aslan gegraveerd. Ik nam het schild dankbaar aan. Plots kwam Edmund naast de andere kant van Ellen zitten. 'Ik heb me als een uilskuiken gedragen, wil je me vergeven, Ellen?' vroeg Edmund, bijna met tranen. Ellen keek hem heel even boos aan maar dan begon ze te glimlachen 'Tuurlijk gekkie! Tuurlijk wil je vergeven!' zei ze afwisselend Nederlands en Engels en dag Edmund een kus op zijn wang. Edmund werd plots helemaal rood en begon blij te worden. Peter fluisterde in mijn oor 'De winter is voor Edmund nu helemaal over, kijk hoe warm hij het krijgt!'. Ik begon te lachen en na een tijdje werd de tafel of houten blok afgeruimd. Ellen en Edmund gingen de tent van Ellen en mij in..