FanFic.nl

I Remember You (BK)

93

Verveeld staar ik naar de vrouw achter de kassa, in de refter. Twijfelend drukt ze telkens een paar nummertjes in, verspreid over zo'n 2 minuten per artikel. Ze is vast nieuw. Ik tik met mijn nagel op het flesje chocomelk en glimlach haast onzichtbaar. Alice had er zo'n drang naar, en nu ze toch met zo'n soort psychiater moet praten, kon ik dat wel even halen voor d'r.

Het woord psychiater denken, bezorgd me al kippenvel. Het is een zeer lieve dame, dat wel. Ik denk gewoon aan Alice, die laat dat trauma heus niet zomaar varen. Volgens mij zal ze hier nog veel last van hebben, en al zeker samen met Selina-Kay. Ze is nog heel klein, maar ze beseft vast wel, dat het geen gewone situatie was. 'Meneer?' Ik knipper met mijn ogen en ik zie dat het eindelijk mijn beurt is. 'En een pakje Malboro.' zeg ik vriendelijk. Ik reken af en loop dan naar buiten toe.


Ik inhaleer diep en sluit even mijn ogen. De koude wind doet me wat huiveren, maar het voelt niet mis aan. Plots gaat de deur open en komt er een man met een klein kereltje naar buiten. 'Daa!' gilt de 1 jarige opgewonden en strompelt naar een glijbaan, in het zand. Het enthousiasme doet me glimlachen en ik leun tegen de muur op. Daar verlang ik nu eens naar, om samen met Selina naar de speeltuin te trekken, en lol beleven. Ze is ondertussen al 1 jaar en 2,5 maand, maar stappen doet ze nog steeds aan de hand. Dat komt door die operaties die ze heeft moeten ondergaan.


Ik loop terug naar binnen en zie dat de vrouw net de kamer verlaten heeft. Selina ligt tegen haar aan en speelt met haar knuffelbeer, Alice kijkt maar wat naar het dekbed. 'Schat?' Ze glimlacht en ik kus haar voorhoofd, strelend over Selina's hoofdje. 'Hoe...ging het?' vraag ik terwijl Selina opgewonden geluidjes produceert. 'Goed, ik moet niet in behandeling.' verklaart ze vluchtig. Selina steekt haar handjes uit en voor ze begint te huilen neem ik haar op mijn schoot. Alice staart maar wat verloren naar haar en ik leg mijn hand op de hare.


'Je hebt gedaan wat je kon, schat.' Ze haalt haar schouders op en zakt neer op haar kussen. 'Ik heb haar in die gevaarlijke situatie gebracht Bill.' Ik sla mijn ogen neer en voel hoe ze begint te trekken aan mijn halsketting. Zuchtend haal ik hem af en leg die in haar handen. 'Maar je kan jezelf toch niets verwijten, je kon haar ook gewoon bij jou gehouden hebben en wachten op de ontploffing, maar deed je niet, je bracht haar als eerste in veiligheid.' Ze knikt maar en glimlacht als Selina-Kay mijn vinger zomaar in haar mond ploft. 'Auw!' zeg ik panisch als haar kleine tandje over mijn vinger strijkt. Ze krijgt een geamuseerde uitdrukking op haar gezicht en bijt nog eens.


Keer op een keer een 'auw' en keer op keer haar schattige gelach door de kamer. Ik haal mijn vinger eruit en lachend begin ik haar te kietelen. Ze lacht onophoudelijk en plots hoor ik iets bekends. 'Hoorde je dat.' Opgewonden schiet Alice overeind en bengelen haar benen over de rand van haar bed. 'Zeg dat nog eens liefje.' zegt ze glimlachend. Verbaasd kijkt ze haar aan en schiet ik in de lach. 'Wat kijk je nou zo raar?' grinnikt Alice en lacht ze weer mee. 'Papa.' Ik steek haar omhoog en glimlachend brabbelt ze onverstaanbare dingen. 'Wat ben je een grote meid!' en plaats haar hele gezicht vol kusjes.


Na het regelen van nieuwe bussen, stappen we terug in de auto en rust mijn hoofd op Georg's schouder. Hij zit gewoon, het dichtst. 'Hehe, dat is dan ook gedaan.' zucht hij, waarop ik knik. Tom komt in de auto en kijkt ons even vluchtig aan. Hij ploft neer en kijkt strak uit het raam. Die zal wel weer last hebben van jaloezie zeker? Net was het ook al de hele tijd zo, nou wat moet ik anders doen? In m'n eentje staan rondkijken naar dingen waar ik toch geen verstand van heb, of met Georg meegaan en verdere uitleg horen? 'En, vind je de nieuwe bus wat?' vraagt Georg opgewekt en tikt met zijn schoen tegen zijn been aan.


'Best.' Ik rol mijn ogen en zie het ziekenhuis gelukkig al verschijnen. Meteen stap ik uit en ga als eerste binnen. De deur van Alice's kamer staat open en ik hoor vrolijke stemmen. Voorzichtig kijk ik om.
Alice zit op de grond en steekt haar handen uit. Bill houdt Selina aan de hand en geeft haar en zetje. Gierend strompelt ze naar haar toe en kust Alice haar vol. 'Flinke meid!' roept ze uit. 'Welwelwel!' Tom komt me glimlachend voorbij en Bill grijnst breed. 'Moet je horen!'
Hij steekt zijn handen uit en gaat hurken. 'Selina-Kay, wil je naar papa komen?'


Ze laat Alice los en lachend klapt ze in haar handjes. Vertedert strompelt ze aar hem toe en laat zich dan vallen. 'Papa.' kirt ze blij. 'Ahhh, ze praat!' gilt Tom en knijpt in haar wangen. Ik geraak behoorlijk geïrriteerd aan dat plotse enthousiasme en zie hoe Alice me onderzoekend aankijkt. Natuurlijk, zij weet nog altijd van niets hé. Ik kijk wat moeilijk om me heen en ze snapt de hint.


'Schat, vind je het erg als ik even met Bella, wandel?' Hij kijkt haar bedenkelijk aan. 'Moet je geen rolstoel ofzo? Ik wil niet dat je valt of da..' 'Tot straks!' roept ze en trekt me mee. 'Alice!' Lachend trekt ze me voort en lopen we even later naar buiten. Ze rilt als ze de smeltende sneeuw ziet liggen en ik sla mijn jas om haar heen. 'Dank je.' We gaan op een bankje zitten, hetzelfde als ik met Simone zat.
'Dus...wat is er nou met je Bella?' bezorgd kijkt ze me aan, maar ik lach. 'Niet zo bezorgd jij, je moet herstellen!' Ze lacht even en dan wordt het stil. 'Er is meer gebeurd op de avond van die brand.'






Ze kruist haar armen over elkaar, terwijl mijn mond warme lucht vermengt met de koude. Kleine wolkjes worden gevormd en koude lucht stroomt binnen via m'n neus. Mijn gedachten maken me koud en verdrietig. Als er zich vocht begint op te stapelen bij m'n ogen, knipper ik snel een paar keer, om het toch te voorkomen. Naast mij is het nu nog steeds stil en draai ik voorzichtig mijn hoofd. Ze houdt net op met knarsetanden en strijkt een verloren lok achter haar oor.
'Hij...hij heeft je bedrogen.' Meteen draai ik mijn hoofd weer weg en voel toch wat vocht ontsnappen, terwijl ik zo hard m'n best deed, me te bedwingen. Dat woord 'bedrogen' voelt zo raar aan, een beetje onwerkelijk. 'Ik kan het niet geloven.' fluistert ze en kijkt met een strak gezicht voor zich uit. 'En hij heeft het me niet verteld ook! Wat een eikel.' bromt ze kwaad. Ik wil iets zeggen, maar wat? Ze heeft gelijk, hij is een eikel.


'Het ergste is dat ik hem mis en...ik weet niet wat ik moet doen ALice.' mijn stem trilt en ze schuift dichter naar me toe. Ze slaat een arm om me heen en zucht. 'Het is normaal dat je hem mist liefje, maar geef het tijd. Je mag hem niet meteen vergeven, en...'


Ze stopt en ik voel hoe haar arm wat slapper om me heen hangt. Ik kijk haar aan en zie hoe ze bedenkelijk naar de grond staart. 'Bella....Bill zou toch ook niet met Mona...' Ik schud meteen mijn hoofd. 'Nee! Je mag zo niet denken Alice!' zeg ik streng. Ze gromt en sluit even haar ogen. 'Wat een puinhoop! Ze is echt van plan om onze levens te verwoesten.' Ik knik en neem dan Alice haar handen. 'Je moet me nu wel beloven, dat je Tom niet anders gaat bekijken, hij heeft nu al pijn genoeg.' Ze kijkt me boos aan en draait haar hoofd weg. 'Hij verdient mijn vriendschap niet hoor!' Ik zucht. 'Alice!' Ze staat op en haalt haar schouders op. 'Best, maar enkel voor jou, hij zal het nog wel horen!' Ik glimlach en knuffel haar. 'Je bent m'n beste vriendin, en ik hou van je oké!' zegt ze blij. 'Ingelijks.'


Dank je voor alle Reacties!! xxxx

Reacties: