FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Breakthrough

Een luide boer verbreekt de stilte die mij vanbinnen opvrat. De eigenaar van het vieze geluid is Tom hemzelf. Hij steekt ter verontschuldiging zijn hand in de lucht en klopt dan met zijn vuist tegen zijn borstkast om de laatste luchtbellen eruit te krijgen.
“Dat is echt ranzig,”� haalt Bill de woorden uit mijn mond, maar ik had het nooit van mijn lang zal ze leven hardop gezegd. Ik kan niet eens normaal het alfabet opnoemen voor zijn neus, laat staan hem beledigen.
Tom grijnst breed naar zijn broer en zegt beter eruit dan erin, waarop de zwartharige zijn ogen rolt en vervolgens liplezend zijn excuses aanbied. Ongemakkelijk krab ik aan mijn korte kapsel en haal dan onnozel mijn schouders op. Chris, ik ga je nog eens eigenhandig vermoorden.
“Tomi…?”� Na zijn naam vragend uitgerekt te hebben, volgt er een dramatische stilte tot dat de Biatch herself -die nog steeds naast mij staat- alle aandacht heeft van Tom en vervolgt: “Vandaag kwam je toch langs mijn huis om me te helpen met mijn huiswerk?”� Haar nepwimpers knipperen overdreven en ik zou het zo geloven als ze ieder moment zou opstijgen. Maar ze blijft staan, nog altijd naast mij, en heeft haar suikerzoete glimlach naar Tom toe geworpen. Het liefst ga ik over mijn nek bij die plantenbak daarginds.
“Hanna.. voor de duizendste keer, ik heb geen tijd vandaag. Een andere keer, oké?”� Er wordt een vuile blik door, blijkbaar Hanna, naar mij toegeworpen wanneer hij haar afwijst. Wat heb ik hier mee te maken? Ga iemand anders met je make-uphoofd belagen, gaat er door mijn gedachte. Dit hoort ze natuurlijk niet en kijkt mij voor een laatste keer vies aan om dan poeslief naar Tom te kijken. Snapt ze niet dat hij dit ook kan zien? Door welk dom ding is zijn uitgepoept dat zij dezelfde genen heeft geërfd?
De bel dendert weer door het schoolplein om aan te geven dat de pauze voorbij is en we voort moeten maken voor de aankomende les. Ik kan het dan ook niet laten om een opgeluchte zucht vrij te laten. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben hartstikke ongezond blij dat Tom weet dat ik ook op deze aardkloot leef, maar zo met al die andere mensen die ik niet ken -behalve Andreas dan- benauwd mij toch ietwat.
Voordat ik mij honderdtachtig graden op mijn hielen omgedraaid om naar de hoofdingang te slenteren zie ik nog hoe Hanna een natte kus op de wang van Tom drukt en hem zoet toespreekt dat ze hem ziet bij de volgende les. Een rilling gaat over mijn rug. Dat beeld ga ik echt nooit meer vergeten.
Dit keer haal ik wel de juiste stof uit mijn kluisje, ik heb tekenen en het enige wat ik er eigenlijk uithaal is mijn tekenmap en mijn potloden. Het deurtje word toegedraaid en loop onbewust fluitend naar de bovenste verdieping. Boven is de deur al geopend en iedereen heeft plaatsgenomen. Mijn wenkbrauwen rijzen de lucht in bij het zien van het opgewekte gezicht van Andreas. Zat hij in dezelfde les?
“Ik heb op het laatste moment informatica kunnen wisselen met tekenen. Waarom ik voor computers heb gekozen snap ik echt nog steeds niet. Maar ik wist niet dat jij tekende?”� Hij praat alsof hij mij jaren kent. Hij wist niet eens dat ik ademde op deze school, terwijl dat ik dat al meer dan vier jaar deed..
“Geweldig zal ik het niet noemen,”� antwoord ik simpel. Het rood schiet naar mijn oren. Andreas kijkt me vermakelijk aan en klapt dan vriendelijk op mijn schouder. Hoe in eens kan ik normaal praten op school? Alleen de gene die mij hebben leren spreken, mijn ouders, weten dat ik het kan. Misschien moet ik hier eens aan gaan wennen.
“Ik ben benieuwd naar je werk!”� Mijn tekenmap wordt uit mijn handen gerukt en begint vrolijk te bladeren. Onrustig bijt ik op mijn tong bij de gedachte dat op het laatste blaadje obsessief ‘Tom’ staat geschreven met heel veel hartjes. Laat hem daar niet komen!
Hier en daar hoor ik goedkeurend gehum met een knikje. Als een gespecialiseerde in het vak wrijft hij over zijn kin en gaat zo mijn map door. Mijn geluk kan niet op wanneer hij stopt met bladeren na een paar keer een lege bladzijde tegen te zijn gekomen. Hij geeft hem terug.
Zo min mogelijk probeer ik neurotisch over te komen en mijn map vast te klampen tegen mijn borst. Hij lijkt er niets van te merken en haalt zijn eigen, brandnieuwe, map te voorschijn en opent deze op de eerste bladzijde.
“Wat is eigenlijk de opdracht?”� Zelf moet ik ook even denken wat de opdracht was en blader naar de laatste getekende bladzijde. Aja.
“We moeten iets uit een magazine verwerken en veranderen tot iets nieuws in je tekening. Kijkt zo.”� Het voorbeeld schuif ik zijn kant op en zie geïnteresseerd kijken. Hij lijkt niets te merken van mijn plotse woordenval. Gelukkig, dan zit dat alleen in mijn zieke hoofd. Eén zorgen minder.

We hebben twee blokuren tekenen en Andreas maakt er goed gebruikt van om mij beter leren te kennen en veel over zichzelf te praten, ook al heb ik hem niets gevraagd.
“Je hebt dus een hond? Wat voor een en hoe heet ‘ie?”� Zonder nog op te kijken naar mij gaat hij geconcentreerd verder, hij weet het zelfs voor elkaar te krijgen zijn tongpuntje uit zijn mond te steken. Het geeft mij in ieder geval meer rust wanneer hij mij niet zo aanstaart.
“Ze is een Dobermann en ze heet Boo,”� antwoord ik braaf en ga zelf ook verder met tekenen.
“Zijn dat niet die waakhonden?”�
“Klopt.”�
“Bijten ze je hand er dan niet af?”�
“Waarom zou dat? Dat ligt puur aan de opvoeding. Nee, Boo is een lieverd, doet geen vlieg kwaad.”�
“Mooi, anders durfde ik al niet meer bij je langs te komen.”� Geschrokken en totaal verrast laat ik mijn potlood vallen, die door de schuine tafel er vanaf rolt. Wat zei hij nou?
“Wat is er? Zei ik iets verkeerd?”� Nu kijkt hij mij wel aan, een tikkeltje bezorgd. Mijn woordenprobleem zet weer op. Hij laat me de tijd nemen door mijn potlood van de grond te rapen en op mijn tafel te leggen. Ik weet nog steeds niets zinnigs te zeggen.
“Je mag ook eerst bij mij komen, als je dat fijner vindt?”� stelt hij dan voor met een grote glimlach. Ik weet even niet meer welke emotie ik moet aanslaan. Blij, omdat het de eerste keer is dat iemand bij mij over de vloer wilt komen of ik bij hen. Of juist verdrietig, omdat het de eerste keer is dat ik ben uitgenodigd en ik al in de vijfde zit. Ik kan ook kwaad zijn, omdat iemand mij pas aardig vindt na mijn metamorfose terwijl ik vanbinnen geen kloot ben veranderd.
Nu op het moment voel ik mij eerder lamgeslagen.

Reacties:

1 2

adelain zei op 28 dec 2011 - 17:58:
hahaha na zon(wat, half jaar? ) nog steeds bekend. met de eerste 2 regels zat ik er gelijk weer in! heeeerlijk.
zeker mee doorgaan hoor, maar dan niet te lang wachten hoowr

go ahead

raveness76 zei op 28 dec 2011 - 14:31:
snel verder gaan hoor!!

Renesmee zei op 28 dec 2011 - 13:15:
'Door welk dom ding is zijn uitgepoept dat zij dezelfde genen heeft geërfd?'


GENIAAAL =D

xNadezhda zei op 27 dec 2011 - 23:44:
Chris is zo heerlijk, hè. Met al haar rare gedachtes en onzekerheden en het woordenprobleem. Ik herken mezelf in haar. :' En Andreas is droog.

Onverwachte update, maar zeker welkom! Dit verhaal blijft eeuwig awesome. <3