FanFic.nl

Daddy? I’m hungry.

7

“Hebben die twee een rit naar school nodig?”� Simone ijsbeerde rond in het huis en verzamelde haar spullen voor het werk. Ze stopte bij de keuken, waar Bill en Tom aan de tafel zaten, het ontbijt lag voor hen.
Bill kauwde op zijn toast terwijl Toms hoofd op de tafel lag, ogen dicht. De jongere tweeling keek op van zijn bord en met een glimlach knikte hij naar Simone.
“Goed. Dus maak je broer weer wakker en ga je klaar maken.”� Ze nam twee appels uit de koelkast. “We vertrekken binnen tien minuten.”�
Bill knikte naar haar rug terwijl ze hen weer alleen in de keuken achterliet. Hij keek naar zijn slapende broer. Hij wilde hem niet wakker maken. Bill wist dat Tom niet veel sliep. De oudste van zijn twee zonen was de hele nacht wakker vanwege zijn buik pijn. Tom moest bij hem blijven.
Hij moest hem wakker krijgen, dat wel.
“Tomi?”�
Niets.
“Tom, wakker worden, we moeten naar school,”� zei Bill deze keer een beetje luider, maar alles wat hij kreeg was een zachte snort. Hij zuchtte. Hij wilde het echt niet doen. Hij wilde echt niet.
“Thomas!”� schreeuwde hij en schopte met zijn knie onder de tafel.
Tom schoot onmiddellijk omhoog. “Wat?! En waarom schop je me in Godsnaam, Bill?”� geeuwde Tom en wreef over zijn rode ogen. Hij was zo moe dat hij nu zelfs niet boos kon worden op Bill.
“We vertrekken voor school. Mama neemt ons mee, dus kom op,”� glimlachte Bill verontschuldigd naar hem en ging naar de hal waar zijn rugzak op de vloer lag.
Tom bleef een beetje langer in de keuken, dronk zijn kop koffie leeg. Hij was zo fucking moe. Alles wat hij wilde doen was knuffelen onder zijn lakens en de hele dag slapen, maar helaas, hij kon dat niet.
Hij zuchtte en volgde zijn broer. Hij pakte zijn tas en verliet het huis vanaf de voordeur. Hij ging zitten in de auto van zijn moeder, ogen weer dicht toen hij zich behaaglijk tegen het koude raam aan nestelde.
“Ben je moe, lieverd?”� Simone keek hem over haar schouder aan. Ze fronste haar wenkbrauwen een beetje toen ze zag hoe uitgeput haar ‘kleine’ zoon keek.
“Gewoon een beetje, mam,”� hij geeuwde opnieuw, kleine scheurtjes ontsnapte aan zijn gesloten ogen. “Tobi voelde zich gisteravond niet goed dus bleven we tot vier in de ochtend op.”� Hij wreef in zijn ogen en geeuwde opnieuw. Hij was echt moe.
Een paar seconden later zat Bill naast Tom op de achterbank en Simone startte de auto.
“Waarom heb je Francizska niet om hulp gevraagd?”� Simone had haar ogen strak op de weg voor haar. Ze had een hekel aan het verkeer ‘s ochtends, dan waren er overal auto’s. “Ze is bij hen thuis vandaag, dus zij kon bij hem blijven in plaats van jij.”�
“Ik wilde het niet.”�
“Waarom niet? Je hebt een school vandaag Tom, en je ziet er niet uit.”�
“Geez, dank je mam.”� Tom rolde met zijn ogen. “En ik heb het niet aan haar gevraagd omdat ik wil leren hoe je met dit soort situaties om moet gaan. Je weet wel, net als in het echt.”�
“Waarom? Het is niet alsof ze hier bij je blijven.”�
“Nou...”� Tom liet zijn ogen dicht, maar hij kon vertellen dat zijn wangen roze waren gekleurd.
“Nou? Werk die zin af, jongeman.”�
Tom zweeg. Bill keek naar zijn moeder op de bestuurdersstoel en Tom naast hem. Hij moest iets doen.
“Tom wil gewoon een goede vader voor hen zijn.”�
“Nou, dat is aardig van hem, maar ik snap niet waarom. Ze zullen hier niet langer dan een paar dagen blijven.”� Simone draaide de auto om in de juiste richting en keek terug op haar zonen. “Is er iets wat ik moet weten?"
Tom haalde diep adem. “Ik wil niet meer dat ze weggaan,”� zei Tom zo zacht mogelijk, maar zijn moeder hoorde hem nog steeds. Ze stopte de auto aan de zijkant van de weg en wendde zich tot Toms gezicht.
“Wat?! Je moet me in de maling nemen, Thomas! Wat denk je, hè?! Dat het hebben van kinderen iets speciaals is? Geweldig! Dat het all about fun is en leuke dingen? Wake up, Tom! Ze hebben alle twee aandacht nodig, ze zijn te klein om voor zichzelf te zorgen wanneer je hebt besloten dat je met je vrienen uit wilt gaan of andere shit dat je wilt!”� Ze haalde diep adem en voordat Tom iets kon zeggen, ging ze verder.
“Er is geen fucking manier waarop ze met je mee blijven gaan! En dat is definitief, Tom. Probeer er zelfs niet met mij over te discussiëren. Ik ben het die om je geeft, ik ben het die voor elk ding betaalde en ik ben je moeder, dus stop het! Ik ben klaar, ze blijven niet!”�
Simone ademde zwaar en haar boze gezicht had geen ruimte over om te discussiëren. Althans niet voor Tom, die volledig werd verrast met een shock en was niet ver van tranende ogen.
Maar Bill was zo boos op hun moeder. Hoe kon ze al deze dingen tegen Tom zeggen? Zij was pas zeventien toen hij en Tom in deze wereld kwamen. Dus wat was er zo verkeerd, dat Tom ook zijn kinderen wilt?
“Mam?”� zei hij zo kalm als hij kon, maar zijn stem was nog steeds boos. Simone keek hem met grote ogen aan.
“Ja?”�
“Je bent dom,”� verklaarde hij en zo was het volstrekt duidelijk. “Je snapt het niet? Tom houdt van hen en dus is het een soort van logisch dat hij wil dat ze bij hem zijn. Ze zijn zijn kinderen, mam. En zelfs als je zijn moeder bent, kun je hem niet verbieden wat goed voor hem is.”�
Bill was op zoek naar zijn moeder met een ernstige blik. Hij meende wat hij gezegd had. Hij was niet al te enthousiast dat de tweeling bij hen zou blijven voor altijd, maar hij kon het niet verdragen tranen te zien bij zijn oudere broer. Hij zou alles doen voor Tom om hem weer beter te laten voelen. Hij hield veel te veel van hem.
“Je zei dat ik dom ben?”� Simone’s stem was zwak. Het was de eerste keer dat Bill haar zoiets dergelijks had verteld. Ze was het gewend om het van Tom te horen in dit soort situaties als hij niet kreeg wat hij wilde en ze er ruzie over maakten, maar nog nooit had ze het gehoord van Bill. Hij deed haar pijn.
“Ja, dat zei ik, mam en ik bedoel...”� Bill sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij wreef over zijn neus en keek haar opnieuw aan. “Het spijt me, mam,”� zuchtte hij, “maar je kan gewoon zoiets niet zeggen over Tom en verwacht niet iets om op terug te komen in ruil daarvoor.”�
“Hij is niet klaar om een vader te worden!”�
“Hij is dat wel! Je zag hem niet met hen, of wat je niet kunt zien, hoe is hij er klaar voor?”�
“Hij is pas zeventien en alles wat hij dus wil is gewoon feesten, drinken en met iedereen om hem heen neuken!”�
“Dat is niet waar! Hij heeft geen fu-”�
“Laten we het eens over Tom hebben met Tom!”� riep Tom volledig geïrriteerd en gefrustreerd door de situatie heen. Zowel Bill en Simone draaide zich om en keken hem aan.
“Ik kan niet klaar zijn om een ​​vader te worden, maar hoe zou ik dat weten als ik het niet zou proberen te worden?”�
Hij was uitgeput en moe van alles. Hij wilde terug lopen naar huis, waar hij kon liggen met zijn jongens die het allemaal weer beter konden maken. Dat het raar was voor hem, maar hij had ze nodig, ze wisten wonderen te doen met hun kleine, lieve kusjes.
“Breng ons naar school, mam,”� zei Tom zachtjes na enkele minuten stilte. Simone keek hem aan en met een grom draaide ze zich weer om naar het stuur. Ze zei niets anders meer.
Bill pakte zijn hand en glimlachte naar hem toen Tom zijn hoofd op Bills schouder legde.
“Dank je,”� fluisterde Tom na een paar seconden.
“Voor wat?”�
“Je kwam voor me op.”�
Bill glimlachte en kneep in Toms hand. “Altijd.”�

____________

“Hé, Tom!”�
Het was het einde van zijn eerste les en Tom was op weg naar de kunstles. Hij was zo moe als de hel na de wiskunde en hij had hoofdpijn.
“Ja, Andi?”� Hij onderdrukte een geeuw en keek naar zijn vriend. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Tom vond Andreas’ expressie helemaal niet leuk. “Wat is er, man?”�
“Je weet dat er hier geruchten rondgaan?”� Aldus Andreas toen hij zijn Engels boek weglegde in zijn rugzak.
“Welke geruchten?”� Tom wist zeker dat het gewoon iets over een meisje of iets dergelijks was. Andi was gewoon een roddel koningin.
“Over jou,”� zei Andreas zeer rustig en keek naar Tom.
“Echt waar? Wat over mij? Het is vast vrij lang omdat er iets was,”� lachte Tom licht.
“Ja, je weet dat ik ze niet geloof, maar... ben je een vader, Tom?”�
Tom stopte plotseling en Andi, die het niet had verwacht, liep in zijn rug. Hij piepte hardop dus nu hadden ze de aandacht van iedereen in de zaal.
“Waar heb je dat gehoord?”�
Andreas aarzelde. “Iemand vertelde het me.”�
Tom draaide zich om en staarde naar zijn beste vriend. “Wie is die ‘iemand’?”�
“Ik...”� Andreas verschoof van de ene voet naar de andere. “Het maakt niet uit wie me dat vertelde,”� zuchtte Andreas, “maar het was Aaron, die verspreidt het rond,”� zei hij stilletjes. Hij kende Tom te goed om te weten wat er nu zou komen.
“Aaron?! Het was Aaron? Hoe de hel weet hij dat?”� Tom ijsbeerde rond zijn blonde vriend, die keek hem nieuwsgierig aan.
“Dus is het waar dan? Tom?”� Andreas durfde het pas op het laatst te vragen.
Tom keek hem aan en knikte licht. Hij kon gewoon niet liegen tegen zijn beste vriend over die kleine jongens.
“Wat de fuck?! Meen je dat, Tom?! Waarom heb je me dat niet verteld?”�
Tom zuchtte opnieuw. “Ja, ik ben het en ik ken ze slechts drie dagen, ik heb niet de kans gehad om het te zeggen, maar kunnen we later over praten? Ik moet met Bill praten nu.”� Hij was wanhopig. Niemand op school had mogen weten over dit hele vader gedoe.
“Maar zal je het later vertellen?”�
“Ja, later.”� Tom draaide zich om en liep naar Bills klas. Hij kwam er net voordat de bel ging. “Billa, ik heb je nodig!”� zei hij buiten adem toen hij Bills hand pakte en trok hem uit de klas.
“Wat is er gebeurd, Tom?”� vroeg Bill toen ze verdwenen in de jongens toiletten.
“Aaron weet over de tweeling,”� zei Tom toen hij op de vloer ging zitten. Hij verborg zijn hoofd in zijn handen en zuchtte.
“Hoe is dat mogelijk? Dat hij het weet?”�
“Ik weet het niet, Billa, maar hij weet het. Andi vertelde mij dat hij iemand met Aaron erover hoorde praten. Wat moet ik doen, Bill? Ze mogen het niet weten,”� zei hij hakkelend.
Bill keek naar hem op. Hij had geen idee wat hij moest doen. Hij ging naast Tom zitten en legde zijn hoofd op zijn schouder. Tom drukte zijn voorhoofd in Bills haren en sloot zijn ogen.
“Ik weet het niet, Tomi, maar het maakt ook niet uit. Ze weten het nu en er is geen manier waarop je het kan veranderen.”�
Tom zuchtte voor wat hij duizend keer die ochtend voelde. “Ik weet het, Bill, maar ik ben bang dat er iets ergs zal gebeuren.”�
“Zoals wat? Wat bedoel je?”�
“Ik weet het niet. Ik heb gewoon een slecht gevoel. Ik wil niet dat er iets gebeurd met de tweeling.”�
Bill duwde zich weg van Tom en keek hem aan. “Er is geen enkele manier dat er iets zou kunnen gebeuren met mijn neefjes!”�
Tom glimlachte naar hem. “Dank je, Billa. Zonder jou zou ik verloren zijn.”�
“Ik weet het,”� grijnsde Bill naar hem en stond op. “Dus, ik kan nu teruggaan naar de klas? We zijn aan het schrijven over een essay vijand, geschiedenis.”� Hij trok een gezicht en Tom lachte. “En trouwens, je bent van harte welkom,”� glimlachte Bill op het laatst naar hem.
“Natuurlijk kun je gaan. Sorry dat ik je hier hield.”� Tom stond ook op en ging naar de deur.
“Het is oké. Alles voor jou, papa.”� Bill knipoogde naar hem en rende naar zijn klas voor Tom hem onder zijn kont kon schoppen. Tom glimlachte alleen maar naar hem en langzaam ging hij opweg naar zijn kunstles. Er was geen reden om zich te haasten, hij was toch al te laat.

____________

“Dus vertel! En waag het niet om iets voor jezelf te houden, we willen alles weten!”�
Het was lunchtijd en Tom zat aan de tafel in het cafetaria. Zijn vrienden zaten allemaal om hem heen. De hele dag lang werd Tom aangevallen door vragen over hem als vader. En nu weer. Hij had geen tijd alleen voor zichzelf. Zijn vrienden wilden alles weten en eigenlijk wilde hij het tegen hen vertellen. Ze zouden hem anders niet met rust laten.
Hij zuchtte en nam een slok van zijn cola. Hij dacht na over het overslaan van de laatste twee lessen. Als hij dat deed, kon hij thuis met de tweeling zijn en misschien een beetje ontspannen.
“Nou, ja ik ben een vader,”� zei hij tenslotte en keek neer op zijn bord. Hij haatte de pasta die ze die dag hadden voor de lunch.
“Je bent het echt!”� riep Patrick en keek Tom met grote ogen aan.
“Dat zei hij zojuist, dumbass.”� Andreas rolde met zijn ogen. “Maar hoe, Tom? Hoe kon dat gebeuren?”�
Tom verborg zijn hoofd in zijn handen. Hij wilde dat Bill bij hem was zodat hij kon antwoorden op al hun vragen, maar Bill had les nu.
“Toen ik veertien was, en stop met naar me te kijken zoals dat! Het was met Abby Crimson, je weet wel, die brunette van mijn grootouders plaats,”� zei hij stilletjes.
“Je was veertien? Shit Tom, dat is fucking griezelig!”�
“Ja, en Abby?! Ik bedoel... serieus?”�
“Kun je gewoon je mond houden, alsjeblieft?”� Tom zuchtte opnieuw. “Ik houd eigenlijk van ze, ze zijn zo...”�
“Wacht, wacht, wacht! Hen?”� vroeg Mike met grote ogen. “Het is er meer dan één!”�
“Nou,”� Tom keek naar hen. “Ze zijn twee en half jaar oude tweeling.”�
“Tweeling? Je hebt een tweeling, Tom?”�
“Zoals ik al zei. Je moet ze zien, ze zijn zo lief en schattig en...”� Op Toms lippen speelde een kleine gelukkige glimlach. Iedere keer als hij over zijn kinderen sprak voelde hij zich echt gelukkig. Hij begreep het niet, maar het voelde gewoon goed.
“Je houdt echt van ze,”� aldus Andreas en staarde alleen maar naar zijn vriend. De stilte omsingelde hen langzaam en niemand durfde die te onderbreken.
Tom was de eerste die de stilte uiteindelijk brak. “Ik moet naar huis.”�
“Wat? Nu? Waarom?”�
Tom glimlachte naar Mike. “Ik ben zo fucking moe en,”� hij zuchtte, “je zou de pik op mij hebben als ik later zeg waarom.”�
“No way, vertel het ons gewoon.”�
Tom keek naar Andreas. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. “Misschien de volgende keer, maar nu, ik ga naar huis, dus zie jullie later jongens.”� Hij glimlachte naar hen, pakte zijn rugzak en verliet het cafetaria. Hij ging meteen naar huis en stuurde Bill alleen een bericht. Hij wilde zo snel mogelijk naar huis.

Reacties: