Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Another fight against evil - complete » Hoofdstuk 30: Een onverwachte wending
Another fight against evil - complete
Hoofdstuk 30: Een onverwachte wending
Het was ondertussen muisstil in het kateel. Iedereen lag al te slapen, zelfs Foppe was nergens te zien en de schilderijen waren zelfs niet aan het fluisteren met elkaar. Het was té stil vond Sam. Hij liep snel door de gangen richting de leerlingenkamer van Griffoendor en begon op een bepaald moment zelfs te lopen. Het enige dat hij wou was nu veilig in zijn bed liggen. Iets in hem zei dat er iets niet klopte. Toen hij aan het portret aankwam knipperde hij verbaasd met zijn ogen. De lijst was leeg. De dikke dame was verdwenen. Hij keek links en rechts om te kijken of ze niet bij één van haar buren aan het kletsen was maar dat was niet het geval. Sam liep de dichtsbijzijnde gang in en liep die af maar de dikke dame was nergens te bekennen. Ten einde raad bonkte hij met zijn vuist op het portret en hoopte dat er nog iemand in de leerlingenkamer zat. Meestal waren Fred en George nog wel bezig met één van hun uitvindingen. Het portret ging open en een hand trok hem vliegensvlug naar binnen. Hij keek om en zag Katja staan, haar ogen roodomrand, ze had gehuild.
“Katja? Wat is er? Heb je gehuild?”¯
“Sandra is weg en Fred, George en Leo zijn haar gaan zoeken,”¯ snikte ze.
“Hoezo Sandra is weg?”¯
“Ze liep achter mij na het avondeten maar plots was ze verdwenen ik dacht dat ze nog even was teruggelopen omdat ze iets was vergeten ofzo maar een kwartier later was ze er nog altijd niet. We hebben nog zeker een uur gewacht maar ze was nog altijd nergens te bekennen. Toen zijn de jongens haar gaan zoeken. En ik ben blijven wachten, maar ze zijn nog altijd niet terug.”¯
“Ik ga hen zoeken!”¯
“Nee Sam, blijf dat is juist wat Hij wilt!”¯
“Wie? Wat bedoel je?”¯
“Hij Die Niet Genoemd Mag Worden is in het kasteel Sam, en we vermoeden dat Hij Sandra heeft, om jou zo naar hem te lokken zodat Hij je kan vermoorden. Nu je de vloek des doods hebt overleefd heeft hij schrik dat je sterker bent dan hem.”¯
“Hoe weet je dat allemaal? En hoe kí n dat in godsnaam? Jeweetwel, hier, in Zweinstein?”¯
“Perkamentus is er momenteel niet Sam, en de dikke dame heeft Hem gezien.”¯
“Daarom dat ze niet in haar lijst was,”¯ mompelde Sam en iets luider “Ik moet ernaartoe Katja, hij wilt mij, niet Fred of George of Leo, mij! Als ik niet kom zal hij woedend zijn en hen allemaal proberen te vermoorden, ik ga niet met mijzelf kunnen leven als ik hen had kunnen redden.”¯
“Sandra zou het niet willen,”¯ Katja fluisterde nu “Ze zou niet willen dat je nog eens je leven op het spel zet voor haar, ze houd teveel van je, ze sterft liever zelf dan jou te zien sterven.”¯
“Ik moet haar toch kunnen redden Katja! Wat als ik haar had kunnen redden? Wat als ze straks dood is door mijn schuld?”¯
“Fred, George en Leo zijn bij haar.”¯
“Hoe weet je dat zo zeker?”¯
“Omdat ze nog altijd niet terug zijn. Blijf hier Sam, je zal het alleen maar erger maken als je komt. Als Jeweetwel je ziet...”¯
“Zal hij afgeleid zijn en zullen Fred, George en Leo hem kunnen uitschakelen,”¯ maakte Sam haar zin af.
“Jeweetwel is niet dom, Sam, Hij zal hen gewoon één voor één uitschakelen, meet één zwaai van zijn toverstaf en dan zal Hij zich op jou richtten, dat weet je net zo goed als ik. Hij is misschien verzwakt maar nog altijd sterker dan de meeste tovenaars, en zeker sterker dan een derdejaars aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus. Ik weet dat het moeilijk voor je is Sam, maar je moet hier blijven. Fred, George en Leo hebben me uitdrukkelijk gevraagd je hier te houden, het is al gevaarlijk genoeg voor hen.”¯
“Wat als ze doodgaan Katja? Ik zou niet meer met mezelf kunnen leven!”¯
“Ze zullen niet doodgaan Sam, heb wat meer vertrouwen in je vrienden, wil je en denk niet zo negatief! Het is voor mij ook niet gemakkelijk, het zijn ook mijn vrienden!”¯
“Maar...,”¯ Sam zuchtte en zweeg. Hij liet zich op een zetel zakken die naast het raam stond en keek naar buiten. Het was volle maan. Hij tuurde richting verboden bos, ooit had hij daar een weerwolf gezien, maar het kon ook gewoon zijn fantasie zijn. Zijn gedachten dwaalden steeds af richting zijn vrienden, allerlei scenario's spookten door zijn hoofd. En allemaal eindigden ze met de dood van zijn vrienden. Hij en Katja bleven de hele nacht in de leerlingenkamer zitten, wachtend tot hun vrienden terug binnen zouden komen. Sam bestudeerde aandachtig de vlammen in het haardvuur die langzaamaan doofden maar dan weer opnieuw werden aangestoken door een huiself die hem vriendelijk begroette. Hij moest en zou wakker blijven, hij wou het moment dat zijn vrienden misschien door het portretgat zouden komen niet missen. Katja probeerde ook wakker te blijven maar dommelde uiteindelijk toch in. Ze draaide en kronkelde in haar zetel en Sam was er 99% zeker van dat ze een nachtmerrie had. Hij vroeg zich af waar zijn vrienden in godsnaam waren zodat hij er tenminste naar toe kon. Maar hij wist dat dat toch hopeloos was, tegen dat hij ze gevonden had waren ze waarschijnlijk toch al dood. Hij zuchtte en stond recht. Hij liep wat rondjes in de kamer en oefende de verlammingsspreuk op vliegen en muggen die de kamer binnenkwamen. Maar zijn gedachten waren zo vol met zijn vrienden dat hem het maar één keer op de dertig lukte om er eentje te verlammen, ook al waren de beestjes nog zo klein. Hoe kwam Voldemort eigenlijk in het kasteel? Perkamentus had het kasteel beschermd met allerlei spreuken en vloeken. Er moest iemand in het kasteel zijn die hem had binnengelaten, een andere manier was onmogelijk. Er was een verrader op Zweinstein, maar wie? Sam pijnigde zijn hersens en dacht onmiddelijk aan Sneep maar hij wist dat die het niet kon zijn. Perkamentus vertrouwde hem. En dat zegt meer dan genoeg.
Fred, George en Leo waren ondertussen, via een geheime gang, aangekomen in een donkere kamer. Ze hadden de gang via de sluipwegwijzer ontdekt maar hadden hen nooit meer gebruikt. De kamer waartoe het leidde was leeg en veel konden de jongens er niet doen. Al hadden Fred en George hem recent gebruikt om een aantal fopartikelen in te bewaren. Die stonden tegen de linkermuur van de kamer. Ze keken alle drie om hen heen, met hun toverstaf in de aanslag. Sandra was nergens te bespeuren en ze wouden alweer weggaan toen een kille stem begon te spreken.
“Wel, wel, wel, als dat de vrienden van Sam Lewis niet zijn, waar is Sam zelf?”¯
“Euhm, Sam had bijles, mijnheer,”¯ zei Fred niet goed wetend wat hij nu moest zeggen tegen Jeweetwel.
“Zo, Sam had bijles, misschien komt hij straks dan nog, althans dat hoop ik, je vraagt je waarschijnlijk af waar Sandra is. Nu, dat ga ik niet aan jullie neusjes hangen. Het is al een tijdje geleden dat ik nog eens heb geduelleerd. En nog langer geleden dat ik tegen drie tovenaars tegelijk heb geduelleerd. Dus ik zou je maar goed voorbereiden want ik heb er echt zin in.”¯
Een lange, slanke, witte hand kwam vanonder het zwarte gewaad tevoorschijn. Jeweetwels gezicht was gehuld in de zwarte kap die eraan hing. Zijn vingers sloten zich om zijn toverstaf en hij glimlachte geheimzinnig. Al konden de drie vrienden dat niet zien. Zijn lippen vormden geluidloos 'crucio' en een tel later lag Leo op de grond te kreunen van de pijn. Voldemorts kille lach vulde de ruimte. Na een tijdje hief hij zijn toverstaf op, Leo hijgde.
Fred en George kekem hem angstig aan maar richtten zich toen weer op Voldemort. Ze keken elkaar een fractie van een seconde aan, knikten haast onzichtbaar en riepen toen allebei tegelijk 'expelliarmus!'. Voldemort riep echter op tijd 'protegeo' en de spreuk kaatste terug. De jongens konden de spreuk net op tijd ontwijken en lieten zich toen plat op de grond vallen toen Voldemort direct erna nog een spreuk uitsprak. Ze rolden zich op hun rug en sprongen terug recht terwijl ze weer 'expelliarmus' riepen. Maar ook deze keer deed de spreuk niets. Leo had de spreuken ook kunnen ontwijken ondanks hij ernstig was verzwakt en ging bij zijn vrienden staan. Voldemorts ogen glinsterden woedend en hij hief zijn toverstaf opnieuw. Geluidloos sprak hij de vloek des doods uit maar de drie vrienden hadden het al zien aankomen en riepen alle drie tegelijk 'protego!' de vloek kaatste terug maar Voldemort sloeg hem met een zwiepje van zijn toverstaf tegen de muur. Zo ging het een tijdje door. De drie vrienden hadden geen tijd meer om zelf aan te vallen, ze hadden het te druk met wegduiken en zichzelf te verdedigen met de schildspreuk. Voldemort werd woedend en gebruikte nog eens de cruciatusvloek, alweer tegen Leo. Deze keer was het precies erger want Leo schreeuwde het uit en toen het voorbij was bleef hij stil liggen. Fred en George hapten naar adem maar hadden niet veel tijd om zich om hun vriend te bekommeren. Voldemort wou hen twee ook nog uitschakelen. Ze vroegen zich af waarom hij hen niet gewoon doodde maar ze konden al raden waarom, hij wachtte op Sam, en hoe meer van zijn vrienden hulpeloos op de grond lagen, hoe woedender hij zou zijn en hoe meer hij zou verlangen dat Voldemort zou sterven, en dat was wat Voldemort wilde. De twee broers keken elkaar eventjes aan en toen ging het gevecht verder. Maar Voldemort was zwak, en zo'n duel was eigenlijk te veel voor hem en door de cruciatusvloek te gebruiken werd hij nog zwakker. Zijn spreuken kwamen steeds trager achter elkaar en uiteindelijk was hij zo verzwakt dat de twee broers hem konden verlammen. Voldemort werd door de kracht van de twee rode stralen tegen de muur geworpen en gleed naar beneden. De twee broers hielden hun toverstaf stevig vast maar Voldemort bleef roerloos liggen. Toen pas merkten ze dat er nog een deur in het vertrek was, die hadden ze nooit eerder gezien. En ze beseften ook onmiddelijk waarom. De deur had hetzelfde uiterlijk als de muren, alleen was er nu een gouden klink zichtbaar. Ze openden de deur, voorbereid op het ergste. In het midden van een kleine ronde kamer stond er een stoel. Het hoopje dat erop zat had moeite met ademen. De drie vrienden kwamen dichterbij en beseften toen pas dat het hoopje Sandra was. Ze maakte vlug de touwen los en droegen haar naar de kamer waar Voldemort lag. Fred gooide Sandra over zijn schouder maar ze was te zwak om te protesteren. George liep naar Leo en sloeg hem ook over zijn schouder.
Reacties:
Gaaf! Jeej, ik heb het allemaal gelezen! Was een grote hap, zeg. Maar dit wordt echt spannend!