FanFic.nl

Another fight against evil - complete

Hoofdstuk 31: De nasleep van het avontuur

Toen liepen ze zo snel ze konden naar de ziekenzaal. Madame Plijster stond al klaar om hen op te vangen. “Leg ze elk maar op een bed, en ga dan zo snel mogelijk naar professor Anderling, ik ben de dikke dame tegengekomen en ik denk dat Anderling graag zou weten of jullie het overleefd hebben. Waar is Sam Lewis eigenlijk?”�
“Die had bijles,”� zei Fred vlug.
“Aha, ok, goed dan, nou ga maar snel naar professor Anderling nu, ik denk dat Perkamentus er over een halfuurtje ook zal zijn.”�
De twee broers knikten en liepen terug weg, naar Anderlings kantoor. Toen ze er binnenkwamen zagen ze dat Katja en Sam er ook waren. Ze keken op toen de deur openging en glimlachten toen ze hen zagen staan. Ze veerden op van hun stoelen en vlogen hen om de hals.
“Rustig, rustig, ik wil nog niet dood Sam,”� zei Fred.
“Ja Katja, laat mij ook maar los,”� zei George.
“Waar zijn Leo en Sandra?”�
Fred wou net voor de grap zeggen dat Sandra spijtig genoeg gestorven was, maar Leo het wel had overleefd maar hij besefte net op tijd dat het nu niet de tijd was voor grapjes.
“Op de ziekenzaal.”�
“Is alles goed met hen?”�
“Ze zijn allebei erg zwak, maar ik denk dat madame Plijster hen wel zal kunnen oplappen.”�
“Goed,”� zei professor Anderling. “Ik ben zeer blij dat jullie, jullie avontuur hebben overleefd, en jullie hebben bewezen dat jullie echte griffoendors zijn, dat verdiend mijn volste respect maar er is denk ik wel nog een klein probleempje.”�
“Oja, Jeweetwel ligt nog in die kamer,”� zei George.
“Ja, maar dat is het probleem niet, dat lost Perkamentus wel op, metdat jullie nu aan Hem ontsnapt zijn verkeren jullie in groot gevaar. Voldemort zal er nu alles aan doen om jullie uit te schakelen, om het met mooie woorden te zeggen. Daarom heb ik besloten dat er extra veiligheidsmaatregelen moeten getroffen worden. Ten eerste wordt jullie slaapkamer op Zweinstein extra beveiligd met spreuken, al is het onwaarschijnlijk dat Voldemort opnieuw het kasteel zal binnendringen. Ten tweede zal ik jullie ouders op de hoogte brengen van jullie avontuur, zodat ze hun huis zo goed mogelijk kunnen beveiligen. En als laatste zal ik elk van jullie ook iets kleins meegeven. Iets waarmee wij gewaarschuwd worden als jullie in groot gevaar zijn. Gelieve dit enkel in hoge nood te gebruiken wil je.”�
Ze keek de jongens één voor één doordringend aan en alledrie knikten ze braaf, dit was serieus. Sam, Fred en George werden er zelfs stil van. Ze hadden nooit gedacht ooit Voldemort op hun dak te krijgen. Anderling opende een schuif in haar bureau en haalde er vier muntjes uit. Ze deelde ze uit en gaf toen uitleg: “Als jullie in gevaar verkeren draai de muntjes dan drie keer om en om, daarna zouden ze moeten gloeien en worden wij gewaarschuwd.”�
“Professor, wie is die wij eigenlijk waar u over praat?”� vroeg Sam.
“Dat hoeven jullie nu nog niet te weten Sam, hoe minder je weet hoe beter. Goed, dit gezegd zijnde denk ik dat Perkamentus graag alles zou willen horen over jullie avontuur.”�
Op dat moment ging de deur weer open en kwam Perkamentus binnen.
“Zo, de spannendste dingen gebeuren altijd als ik weg ben he, vertel eens.”�
Fred en George begonnnen te vertellen en vulden elkaar hier en daar wat aan. Perkamentus luisterde aandachtig en toen ze waren uitgesproken zweeg hij een tijdje en keek bednkelijk voor zich uit. Wat wel een eeuwigheid later leek keek hij hen aan en sprak tot professor Anderling. “Minerva, ik denk dat we hier een antal uitzonderlijke derdejaars voor ons hebben zitten.”�
“Daar ben ik het volkomen mee eens. Elk honderd punten of....”�
“Ze verdienen zelfs meer maar dan is er voor de andere afdelingen niets meer aan, geef ze maar elk 75, dat is denk ik nog net haalbaar dan.”� Fred en George gaven elkaar een high five, normaal gezien waren zij juist degenen die altijd voor minpunten zorgden bij Griffoendor. Perkamentus richtte zich op de vier jongeren.
“En jullie, hup hup naar bed nu, het is al vrij laat, of moet ik eerder zeggen vroeg?”� zei hij terwijl hij op zijn horloge keek. Het was ondertussen al vier uur in de ochtend.
“Madame Plijster zal wel voor jullie vrienden zorgen, en uhm, neem morgen maar een dagje vrij, ik denk dat jullie dat wel nodig hebben.”�

Perkamentus wachtte tot de vier jongeren weg waren en keek toen naar professor Anderling.
“Heer Voldemort is ontsnapt.”�
“Maar dat is onmogelijk!”�
“Voor Voldemort is niets onmogelijk.”�
“Moeten de kinderen het niet weten?”�
“Hoe het nog maar even geheim, ze hebben al genoeg zorgen.”�

De volgende dag wist heel de school dat Fred, George en Leo met Voldemort had gevochten. Dat gaat altijd zo met dingen die eigenlijk geheim moesten blijven. Maar het kon deze keer wel zijn doordat Fred en George zogezegd perongeluk iets te luid aan het praten waren over hun fantastische optreden. Hier en daar waren een paar dappere leerlingen die op de wemelbroertjes afliepen en vroegen: “Is het echt waar? Hebben jullie echt met Voldemort gevochten?”� En toen Fred en George dat bevestigden gretig om een handtekening vroegen. Dat vonden de broertjes wel tof en even later waren ze een handeltje gestart in gesigneerde foto's van henzelf. Het verkocht nog beter dan de puistenzalf die ze in het begin van het jaar hadden gemaakt.

Vier dagen later was Leo weer kerngezond. Bij Sandra duurde het echter langer. Soms had ze heldere momenten en was ze honderd procent bij bewustzijn. Maar op andere momenten was ze weer zwak en begon ze te zweten en allerlei dingen te mompelen en zat ze te woelen en te draaien in haar bed. Op zo'n momenten kon Sam niet meer doen dan haar hand vasthouden en hopen dat ze weer beter werd. Madame Plijster wist voor één keer niet wat er aan de hand was en ten einde raad haalde ze Sneep er bij die nog net iets meer wist over giffen en tegengiffen. Professor Sneep bekeek het meisje aandachtig en Sam keek met achterdocht toe toen hij haar volledig onderzocht. Toen hij klaar was richtte hij zich tot madame Plijster.
“Ik weet niet wat ze heeft, maar één ding is zeker, het is niet veroorzaakt door een gif.”�
“Goed, bedankt Severus,”� antwoordde madame Plijster. Sneep beende de ziekenzaal uit en madame Plijster liet zich moedeloos op een stoel zakken met haar hoofd in haar handen.
“Wat moet ik nu doen, wat moet ik nu doen?”� jammerde ze.
“Alles komt wel goed madame, dat weet ik zeker, u hebt al veel leerlingen gered, en deze keer zal het niet anders zijn.”�
“Och Sam, hoe kan ik haar nu genezen als ik niet eens weet wat ze heeft?”�
Plots sprong Sam recht en stormde de zaal uit, madame Plijster keek hem verbaasd na. Sam liep ondertussen zo snel mogelijk naar zijn slaapkamer en haalde een boek uit zijn hutkoffer dat hij ooit van zijn oom had gekregen. Het had geen titel en de bladzijden leken leeg maar toen hij het boek opensloeg verschenen er letters. 'Wat is je vraag?'
'Een vriendin van mij is ziek maar niemand weet wat ze heeft.'
'Wat zijn de symptomen?'
'Ze heeft soms heldere momenten en dan is ze honderd procent bij bewustzijn maar op andere momenten is ze zeer zwak en begint ze te zweten en te woelen en mompelt ze dingen.'
'Is haar recent iets tragisch overkomen?'
'Ze is gevangengenomen door Heer Voldemort.'
'Ik zou zeggen dat ze getraumatiseerd is door middel van een vloek. De martelvloek om precies te zijn.'
'Bedankt.'
Sam klapte het boek toe, stak het onder zijn arm en liep terug naar de ziekenzaal. Toen hij daar het boek weer opensloeg waren de letters weer verdwenen. Toen Sam echter vertelde wat het boek beweerde sprong Plijster direct recht en een glimlach verscheen op haar gezicht.
“Maar natuurlijk, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? De martelvloek, natuurlijk! Het is niet echt een ziekte natuurlijk, geen enkel drankje kan haar helpen. Maar waarschijnlijk helpt een kop warme thee met honing en een plak chocolade wel.”�
Ze toverde de twee dingen tevoorschijn en legde ze naast het bed van Sandra.
“Zo, en jij Sam, jij moet zorgen dat ze uit haar trauma geraakt. Het zit vooral in haar hoofd, dus ik wil dat je op haar inpraat. Ik hoop maar dat ze niet al te lang gemarteld is.”�
Sam keek haar aan met een blik van angst en verwarring.
“Alles komt goed jongen, je zult wel zien, praat maar met haar.”�
Sam liep naar Sandra toe die weer in een zwak moment was en nam haar hand vast. Ze mompelde iets over 'nee, niet doen, ik smeek het je, ik weet het niet' en Sam besefte dat ze haar marteling opnieuw beleefde. “Ssst liefje, alles is goed, Hij is weg, ik ben nu hier, ik zit naast je, alles komt goed, het is voorbij.”� Hij kneep in haar hand en gaf een kusje op haar slaap. “Sam?”�
“Ja ik ben het, ik zit hier naast je, alles komt goed, dat beloof ik je.”� Sandra keek hem eventjes met heldere ogen aan. “Je leeft nog.”� “Tuurlijk leef ik nog.”� “Je hebt me gered.”� Sam sloeg zijn ogen neer. “Nou nee, ik mocht niet van Katja en ik had bijles en toen ik terug kwam waren Fred, George en Leo al verdwenen en ik wou hen achterna gaan maar Katja hield me tegen en... Nuja, Fred, George en Leo hebben je gered. Maar ik wou dat ik je gered had.”�
“Nee, Sam, het is goed, ik vind het niet erg. Katja heeft er goed aangedaan om je weg te houden.”� Ze keek weer weg en begon weer te trillen en te zweten. Sam kneep weer in haar hand. “Blijf hier Sandra, blijf bij mij, het is voorbij, je moet het niet opnieuw beleven, kijk naar mij, kijk in mijn ogen.”� Sandra draaide haar hoofd weer naar Sam en keek in zijn ogen. “Het was zo verschrikkelijk Sam, het deed zoveel pijn, en hij bleef maar lachen toen ik zat te smeken en het uitschreeuwde van de pijn. En en ik beleef het altijd opnieuw, maar ik wil het niet meer Sam, echt niet.”� “Sssht, alles komt goed, het zal niet meer gebeuren, je moet sterk zijn, je moet vechten tegen je onderbewustzijn. Je moet vechten Sandra, je mag het niet meer laten gebeuren.”�
Sam drukte haar de kop thee in haar handen. “Hier drink dit op, misschien helpt dat een beetje.”� Sandra dronk de kop in één keer leeg en zag toen de chocolade liggen. Ze scheurde het pak open en at er een beetje van. Sam zag dat ze moeite deed om niet terug te vallen. Hij kneep weer in haar hand. “Je bent goed bezig liefje, hou vol ok?”�

Reacties: