FanFic.nl

Quite a Story

Prologue

Prologue

‘Bij service lijkt het me wel slim dat je de bal raakt’ riep Lauren aan de andere kant van het net met een sneer naar Poppy. Scott, die schuin achter Poppy stond, wierp de lange blondine een vuile blik toe en sloeg de volleybal met veel kracht over het net heen. Helaas voor Lauren zag ze de bal niet aankomen en was de poging hem te ontwijken tevergeefs. ‘Oeps! Ik zag je niet’ grijnsde Scott. ‘Hoe kun je dí¡t hoofd nu missen?’ vroeg Poppy quasi verbaasd en ze zag met vreugde toe hoe Lauren woedend weg beende. ‘Poppy, je bent onverbeterlijk’ verklaarde Scott simpelweg en hij trok Poppy mee uit het speelveld. ‘Ik heb het eigenlijk gehad voor vandaag, zouden ze het merken als we tien minuten eerder weg gaan?’. Gym was absoluut het minst favoriete vak van Scott en Poppy en elke kans om eerder weg te gaan of desnoods weg te sluipen namen ze. ‘Of ze het merken of niet, we zijn toch niet al te best bij volleybal dus we kunnen beter een Starbucks gaan halen’ antwoordde Poppy en ze trok het elastiekje uit haar haren waardoor haar zwarte krullen tot net aan haar schouders vielen. Scott zijn ogen twinkelden toen ze Starbucks opnoemde. ‘Hell yeah! Starbucks it is’

‘Ik kan Lauren gewoon niet uitstaan!’ begon Poppy haar klaagzang en ze schoof de beker caffè latte steeds over de tafel. Scott -die zich begon te ergeren aan het heen- en weer geschuif, hield de beker stil en gaf haar gelijk ‘klopt, ze is een bitch zonder inhoud. Negeren is het beste dat je kunt doen’. Poppy rolde met haar ogen ‘Denk je dat ik me zomaar klein laat krijgen?’. En stiekeme grijns besloop Scott zijn gezicht ‘Nog kleiner dan je nu al bent?’. Poppy wierp hem een blik die geen verdere uitleg nodig had. Poppy had wel gelijk, Poppy liet niet gemakkelijk over haar heen lopen en gaf meestal meteen een weerwoord als ze het ergens niet mee eens was, dat leidde natuurlijk ook tot behoorlijk wat ongemakkelijke situaties.
‘Voor Cécile is het erger’ zei Scott en hij gebaarde naar de stoelen verder het pand in.
Cécile Laine was een van de ongelukkige slachtoffers van Lauren en Lauren had het dan ook vaak op het meisje gemunt. Cécile kreeg vaak de ene na de andere rotopmerking naar haar hoofd geslingerd, meestal ging het over de bril die ze droeg.
Poppy wierp Cécile een blik vol medelijden toe en zuchtte. ‘Weet je, ik ben eigenlijk best jaloers op Cécile. Ze haalt moeiteloos goede cijfers terwijl ik drie weken moet uitstippelen om nog net een voldoende te halen’. ‘Ik denk dat dí¡t precies hetgene is waar Lauren ook jaloers op is’.
‘Hé’ riep Poppy ineens uit ‘Welk boek is ze eigenlijk aan het lezen?’ ze kneep haar ogen samen om de titel te ontcijferen van het boek waar Cécile heel erg in verdiept leek te zijn.
‘Harry Potter and the Deathly Hallows’ las Scott moeiteloos voor. ‘Hmm, ik heb ‘em nog niet gelezen’ gaf Poppy voorzichtig toe. Gelukkig was ze al voorbereid op Scott’s reactie, want die was alles behalve vriendelijk. ‘WAAAT?’. Oeps, Poppy had het kunnen weten, Scott was een ongelooflijke Harry Potter fan en hij had Poppy er ook op aangedrongen de boeken te lezen. Poppy had braaf gedaan wat Scott had gezegd alleen halverwege het zesde deel was ze blijven hangen hoewel ze de zesde film wel had gezien.
‘Wil je nooit meer zoiets engs zeggen! Je bezorgd me bijna een beroerte, ik zou haast mijn Starbucks niet meer opdrinken…WEET JE WEL WAT DAT BETEKE- ’ Scott hield abrupt op mijn zijn tirade toen hij in het gezicht van een hevig met haar wimpers knipperende Poppy keek. ‘Het was niet mijn bedoeling je te laten huilen!’ riep Scott snel ‘Ik was gewoon verbaasd, je weet hoe ik ben.. ik-’ Weer stopte hij door de schaterlach van Poppy. ‘Nee, idioot! Mijn lens prikt als een gek’ Poppy sperde haar ogen wijd open en haalde een doorzichtige, kleine lens uit haar linkeroog. ‘Als jij nu eens een koffie voor me besteld, loop ik even naar het toilet’ en zonder op antwoord te wachten verliet Poppy de tafel.

‘Klein kreng’ mompelde Poppy binnensmonds terwijl ze haar lens onderdompelde met vloeistof en vervolgens zorgvuldig terug in haar oog zette. Ja hoor! Nu was haar eyeliner ook nog uitgelopen. Een zucht weerklonk en Poppy boog zich weer naar de spiegel. Vanuit haar ooghoek zag ze de schoonmaakster vriendelijk glimlachen. ‘Ik weet nog wel toen ik zo jong was, toen had ik ook nog zo’n figuurtje’. Poppy lachte hardop ‘Nou, als Starbucks een gewoonte gaat worden, is dat figuurtje zo verdwenen’. Na wat gepruts met de rits had Poppy eindelijk het kleine etuitje open en ze viste er gretig het zwarte potloodje uit. ‘Oh ja! Voor als je dadelijk weg gaat, de vloer hier is heel glad, dus kijk uit’ Poppy nam het advies dankbaar in zich op en knikte de schoonmaakster toe, toen ze weer vertrok.
Poppy vond het erg aardig dat de vrouw haar even had gewaarschuwd maar vroeg zich ook af of het daadwerkelijk nodig was geweest. Bij binnenkomst op de toiletten had Poppy al gezien dat er gedweild was en dus ook geconstateerd dat het glad was. Misschien zag Poppy er inderdaad net zo onhandig uit als ze was en dat daarom een extra waarschuwing niet overbodig was geweest. Ach ja, wat zou het? Het advies was goed bedoeld en daar moest ze blij om zijn.
Poppy werkte netjes haar make-up bij en stopte het etuitje terug in haar felgekleurde tas. Ze ging nog even snel met haar handen door haar krullen en liep toen richting de deur.
Poppy deed haar uiterste best niet uit te glijden en zette haar voeten voorzichtig neer.
Hèhè, ze was bijna bij de deur. Ze stak haar hand uit om de klink vast te grijpen en met een hol gevoel in haar maag merkte ze tot haar schrik dat de grond wegglipte onder haar voeten.
Haar hand kreeg de deurklink net niet de pakken en na een harde klap werd het donker. Écht donker.

Reacties:

Hermelien zei op 31 dec 2011 - 21:39:
OH GAWD
Nu ben ik echt wel doodnieuwsgierig !
Ik lees zowieso zo snel mogelijk verder,
Kus