FanFic.nl

Quite a Story

01. Who on earth are you?

‘Crap!’ kreunde Poppy terwijl ze onhandig overeind krabbelde. Die schoonmaakster had het nog zó gezegd “Kijk uit, de vloer is glad”�. Aargh! Het voelde alsof ze in het cement had gelegen. Poppy knipperde een paar keer versuft met haar ogen. Scott zou vast al aan het wachten zijn met de koffie, ze kon maar beter opschieten.
Poppy reikte met haar hand al naar de deur maar die was op onverklaarbare wijze verdwenen. In plaats van de schone, betegelde toiletten van Starbucks stond ze nu in een ruimte wat op een café leek, alleen was er niemand te bekennen. Poppy knipperde nog een paar keer, en nog eens maar het beeld verdween niet. ‘Crap!’ riep Poppy nog maal en ze greep naar haar hoofd.
Was ze gek geworden? Of was ze gewoon in slaap gevallen tijdens een wiskunde les of zo? Het laatste geval zou wel echt iets voor haar zijn, alhoewel ze niet wilde denken aan de problemen die ze er mee ging krijgen als ze weer had liggen dutten bij de lessen van Mr. Brown. Dan zou haar vader haar echt achterna gaan met een bezem, of nog erger: een poster van Justin Bieber…

Poppy schrok op uit haar overpeinzingen door een lijzige stem.
‘Hé jij daar! Wat ben je aan het doen?’ klonk er achter haar rug vandaan. Poppy draaide zich vliegensvlug om en stond oog in oog met een witblonde jongen in een zwart pak.
Als Scott hem zag zou hij absoluut hebben gezegd dat de jongen zich kleedde als zijn oudoom Graham.
Alleen was deze jongen hoogstwaarschijnlijk niet Scott’s oudoom Graham.
‘Ik vroeg wat je aan het doen was’ herhaalde wannabe Graham weer.
Dat was een goede vraag, als Poppy dat zelf nou eens wist. ‘Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Ik gleed uit en toen POEF, was ik hier’.
Graham staarde haar even wezenloos aan en schudde toen zijn hoofd ‘Oké, we beginnen overnieuw. Wie ben je in Merlijnsnaam?’
‘Hetzelfde zou ik jou kunnen vragen’ kaatste Poppy terug ‘Zeg, ben jij toevallig Graham? Want als dat zo is, kan ik dit allemaal verklaren. Dan ben ik waarschijnlijk gewoon terug in de tijd beland door een of ander raar wonder of zo. Ik ben gek genoeg om in zulke dingen terecht te komen. Net als toen-’ ‘Zie ik er soms uit als een Graham!’ riep de jongen plots met een venijnige ondertoon in zijn stem die Poppy’s nekharen overeind lieten staan.
Poppy besloot die vraag onbeantwoord te laten anders zou de pijnlijke waarheid hard aankomen ‘Als je zou zeggen dat je Lauren heette, zou ik je ook geloven’ riep Poppy boos terug. Bah! Dacht, lijk-ik-soms-op-een-Graham?, soms dat hij haar even de les kon lezen?
Toen de jongen niks terug zei en haar alleen arrogant aankeek besloot Poppy het er maar op te wagen. ‘Poppy Cahill, aange- nouja, aangenaam? Ik kan helaas niet zeggen dat dit een enige ontmoeting is’.
De jongen verloor zichtbaar zijn geduld ‘Ik hebt nu al minstens honderd keer gevraagd wie je-’ ‘HALLO! Dat heb ik je toch al verteld. Je zou je haar eens donker moeten verven, misschien wordt je daar slimmer van’ De jongen was zo te zien niet de enige die zijn geduld verloor. Graham leek even uit het veld geslagen en staarde haar aan. ‘Poppy?’ herhaalde hij langzaam. Poppy knikte nog langzamer, om er zeker van te zijn dat hij het begreep. ‘Pop-py Ca-hill’ voegde ze er voor de zekerheid aan toe. ‘Ik hoor je wel, ik ben niet achterlijk’ werd er naar haar toe geworpen. ‘Weet je het zeker?’ murmelde Poppy onverstaanbaar.
‘En wie ben jij dan? Meneer Graham alias Lauren?’. De jongen leek zich duidelijk te bedenken of het meisje dat voor hem stond, misschien compleet gestoord was. Hij haalde diep adem ‘Draco Malfidus’.
Een stilte ontstond maar die werd algauw gebroken door het gelach van Poppy.
‘Haha natuurlijk! En nu even serieus, Graham’. De jongen die claimde Draco te zijn balde zijn vuisten. ‘Ik weet dat mijn naam niet zo vaak voorkomt maar jouw naam is nou ook niet om over naar huis te schrijven!’ riep hij woedend uit ‘en tenslotte, ik wil nu wel eens weten wat je hier te zoeken hebt! Ben je soms een spion?’
‘Ben jij soms geestelijk labiel?’
Draco gaf het op en draaide zich om, klaar om te vertrekken.
‘Nee! Niet weggaan!’ riep Poppy hem achterna. Ze begon in paniek te raken. ‘Alsjeblieft!’
Draco keek over zijn schouder en zag het meisje nu met angstige ogen naar hem kijken. ‘Wil je dan zeggen wat je hier doet?’
Poppy zuchtte wanhopig ‘Ik weet het niet! Ik weet dat ik gevallen ben en toen hier wakker werd’ ze dacht even na ‘En vervolgens loop ik jou tegen het lijf en zeg je dat je Draco Malfidus bent terwijl dat niet eens mogelijk is’.
De jongen luisterde verbaasd naar haar verhaal. ‘Waarom zou dat niet mogelijk zijn?’ Aan zijn stem hoorde Poppy dat hij het serieus meende en daar schrok ze van. Hij leek er echt van overtuigd. ‘D..dat zou betekenen dat Harry Potter ook echt is’ hakkelde Poppy. Draco trok zijn wenkbrauw op ‘Als er iemand duidelijk aanwezig is in deze maatschappij is het die verdomde Potter!’
Poppy nam die zin in haar op en probeerde voor zover het ging alles op een rijtje te zetten. Oké, ze was dus blijkbaar gevallen en vervolgens in een heel ander café beland -waar gek genoeg niemand was, daarna liep ze Draco Malfidus tegen het lijf die bevestigd dat Harry Potter ook nog ergens rondloopt. Jemig, hoe hard was ze in godsnaam op die vloer terecht gekomen. Poppy moest wel lachen toen ze bedacht hoe Scott zijn reactie zou zijn. Hij zou groen zien van jaloezie! Over Scott gesproken, waar was hij eigenlijk heen? Zou hij al naar haar aan het zoeken zijn? Oh mijn god, hoe zou ze in vredesnaam weer terug moeten?
De paniek sloeg nogmaals toe en dit keer nog heviger. Dit kon niet waar zijn, als ze echt in een andere wereld was beland, dan zou er toch een manier moeten zijn om er uit te komen?
‘Ben je eigenlijk wel een heks?’ vroeg Draco uit het niets en Poppy staarde hem verbouwereerd aan.
Natuurlijk was ze geen heks. Wat een idioot! Aan de andere kant, zeggen dat ze geen heks was, was niet zo slim aangezien zijn familie nogal anti-druusel was. Was het trouwens niet dreuzel? Ach, wat zou het ook. Druusel of dreuzel, het was allemaal een pot nat.
‘Natuurlijk ben ik een heks, waarom zou ik dat niet zijn?’ Poppy keek hem met samengeknepen ogen aan en was de twee acteerlessen die ze had gevolgd eeuwig dankbaar.
‘Je gedraagt je nogal vreemd’ mompelde Draco en hij begon om haar heen te cirkelen en bekeek haar van top tot teen. Dit werkte Poppy nogal op haar zenuwen. ´Geef dan eens een toverstok dan bewijs ik het wel!´ Oeps. Poppy! Niet zo slim! Nu moest ze het ook nog eens gaan bewijzen. Denk na, denk na! Scott had zo vaak met haar samen het eerste deel gekeken, ze moest er toch nog wel iets van onthouden hebben? Hebbes!
Poppy kon zich nog duidelijk herinneren hoe Hermelien tegen Ron had gesnauwd dat het Le-vi-ooo-sa was…niet levio-saaaa. ‘Geef dan!’ zei Poppy nu ongeduldig. Nu ze in ieder geval iets wist, wilde ze het ook uittesten. Draco aarzelde en overhandigde vervolgens aarzelend zijn toverstok aan haar.
Poppy onderdrukte de neiging er in het wilde weg mee rond te zwaaien. Ze haalde diep adem en richtte de stok op de groezelige vaatdoek die was achtergelaten op een van de tafels. ‘Wingardium Leviosa’ Poppy gaf een ferme zwiep en tikte -zoals ze had gezien in de films, en tot haar grote verbazing kwam de vaatdoek van zijn plaats af, hoger en hoger.

‘Draco, schiet nou eens op!’ Poppy schrok van de onverwachtste stem en de toverstok glipte uit haar handen waardoor ook de vaatdoek automatisch de grond opzocht.
‘Wie is dat?’ een blonde vrouw stapte door de deuropening naar binnen en staarde wantrouwend naar Poppy. ‘Poppy Cahill’ antwoordde Draco voordat Poppy zelf de kans kreeg. ‘Volgens haar, is ze hier plotseling beland en heeft ze geen idee hoe ze hier gekomen is.’ De vrouw kneep haar ogen samen ‘Misschien is ze een spion?’
‘Dat heb ik ook al gevraagd, maar geloof me, ik weet haast zeker dat ze dat niet eens. Ze komt niet zo heel subtiel over’.
Poppy had er genoeg van dat ze deden alsof ze er niet bij stond, en ze schraapte haar keel. ‘Zullen we mijn gebrek aan tact even achterwegen laten? Ik zou graag willen weten wat ik nu in godsnaam moet doen. Ik ga hier echt niet heel de dag zitten wachten tot ik ergens een hint van bovenaf krijg gestuurd hoor!’
‘Narcissa, Draco waar..-?’ een lange, net zo blonde man als Draco kwam binnen.
‘Oh great, one happy family’ zei Poppy en de kille, grijze ogen van de man werden onmiddellijk op haar gericht. ‘Poppy Cahill, aangenaam’ zei Poppy vlug voordat de man ook nog eens zou vragen wie ze was.
‘Lucius’ zei Narcissa langzaam, ‘Ik heb zo’n vermoeden dat haar geheugen is gewist’

Reacties: