Hoofdcategorieėn
Home » Goede Tijden, Slechte Tijden » I Get Weak » Maybe Tomorrow
I Get Weak
Maybe Tomorrow
De volgende ochtend wordt Edwin wakker van iets dat aan zijn neus kietelt - Lucas' haar. Hij voelde alweer het bekende gevoel in zijn buik toen die vertrouwde, fijne Lucas-geur zijn neus binnendrong. Oh wat wil hij Lucas graag zoenen. Hij moet zich erg inhouden en besluit het bed uit te gaan, nadat hij zachtjes Lucas' wang kuste. 'Je vertelt het hem straks.. straks!' Hoort hij het stemmetje in zijn hoofd weer tegen hem schreeuwen. Maar eerst was het tijd voor koffie en een broodje.
Onderweg naar de cafetaria komt hij Ron tegen. “Hey Edwin!”¯ Zegt Ron enthousiast.
Eigenlijk wil Edwin zo snel mogelijk doorlopen en hem negeren, maar hij weet dat dat niet kan. Hij moet ooit deze confrontatie aangaan, en hoe sneller, hoe beter. Anders loopt hij het risico zowel Lucas als Ron, als vriend, kwijt te raken. Als ze überhaupt al vrienden te noemen waren.
“Hey”¯ zegt hij daarom terwijl hij zijn handen in zijn zakken duwt.
“Hoe is het met Lucas? Gaat het al beter?”¯
“Ja, gelukkig wel.”¯
“Oh dat is fijn om te horen.”¯
“Ja, zeker. Ik wil met hem verder, dus ik hoop dat hij snel naar huis mag.”¯
“Dat zou dan wel fijn zijn, ja..”¯ Gaat het gesprek ongemakkelijk verder.
“Daarom..”¯ Begint Edwin, “Is het denk ik verstandig als we elkaar niet meer zien..”¯
“Wat? Maar..”¯
“Er is teveel spanning tussen ons, Ron. Ik weet niet waarom, maar ik weet wel dat ik het niet wil. Ik wil met Lucas verder en dat gaat niet op deze manier. Ik probeer je continue te ontlopen, terwijl ik dat helemaal niet zou moeten doen. We moeten elkaar gewoon even niet zien. Het spijt me. Ik vind het super dat je me zo gesteund hebt en er steeds voor me was. Dat zal ik nooit vergeten, ik hoop ook dat we misschien later gewoon vrienden kunnen zijn, maar op dit moment is het allemaal wat ingewikkeld en ik wil niet dat Lucas daar de dupe van wordt..”¯
“Ik snap het”¯ Knikt Ron begrijpend en slikt. “Ik kan ook niet met iemand zijn die gevoelens heeft voor een ander. Ik hoop dat Lucas snel opknapt.”¯
“Ik ook. En ik hoop dat jij een leuk iemand voor jezelf vindt.”¯ Zegt Edwin met een gemeende glimlach. “En succes met alles.”¯
“Jij ook met je studie..”¯ Ron kijkt Edwin even aan en knijpt hem nog even in zijn schouder voordat hij wegloopt. Edwin zucht opgelucht. Dat is een last van zijn schouders.
Lucas is al wakker als Edwin de kamer weer binnen komt.
“Hey”¯, glimlacht hij.
“Hey”¯, Zegt Edwin en gaat naast Lucas op een stoel zitten.
“Kus..?”¯ Mompelt Lucas wat schor, terwijl hij zijn lippen tuit. Edwin glimlacht en geeft Lucas een kus.
“Hoe voel je je?”¯ Vraagt Edwin.
“O..ke..”¯ Antwoordt Lucas.
“Hier, heb je wat water..”¯ Zegt Edwin, als hij een bekertje water van het tafeltje naast Lucas' bed pakt. Hij stopt het rietje tussen Lucas' lippen en hij drinkt gulzig een paar grote slokken.
“Lek..ker. Dank.. je..”¯ Lucas sluit zijn ogen en zucht diep.
Edwin ziet dat het Lucas enorm frustreert dat het praten nog steeds lastig en langzaam gaat. Het gaat al wel stukken beter. “Ga nog maar even slapen..”¯ Oppert Edwin, “Misschien helpt het..”¯
“Tegen.. dat sle..chte... praten, zeker... Alsof.. ik nog niet.. lang genoeg.. geslapen heb..”¯ Antwoordt Lucas scherp.
“Niet zoveel praatjes he jij!”¯ Zegt Edwin zogenaamd streng. “Ik kom straks weer terug, ok?”¯ Hij geeft Lucas een zoen op zijn voorhoofd en gaat dan even naar huis om zich op te frissen.
“Hey schat”¯
“Hoi mam”¯
“Hoe was het bij Lucas?”¯
“Niet veel anders dan gisteren en de dag ervoor. Maar er zit iets van verbetering in. Buiten het feit dat ik Lucas vannacht naast mijn bed vond. Hij is nog wel zwak.. Praten lukt nog moeilijk en alles frustreert hem enorm.. En ik kan niks doen. Alleen maar zeggen dat het goed komt, dat het tijd nodig heeft en hopen dat ik hem daarmee niet voorlieg.”¯
“Lieverd, het heeft ook tijd nodig.”¯
“Ja, dat weet ik. Dat zeg ik, maar vertel Lucas dat maar eens. Hij staat het liefst alweer met een biertje in zijn hand te dansen in Dansatoria.”¯ Bianca grinnikt - dat was inderdaad de Lucas die zij kende.
“Ik hoop echt dat ik gelijk heb en dat hij snel opknapt. Ik kan dit ook niet veel langer volhouden..”¯
“Maar Ed, hij leeft!”¯
“Ja, maar ik wil mijn leven met hem delen - samenwonen, wandelen, winkelen, op vakantie.. Niet continue aan een ziekenhuisbed zijn hand vasthouden in de hoop dat hij snel naar huis mag. Dat heb ik wel ff genoeg gedaan het afgelopen jaar.”¯
“Dat snap ik. Die tijd komt, dat weet ik zeker.”¯ Zegt Bianca geruststellend, terwijl ze haar zoon even vast pakt.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.