Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Trip to hell! » 59.
Trip to hell!
59.
Bills warme hand leidde me de weg door het doolhof van gangen. Braaf volgde ik hem op de voet. Hoewel ik wist dat Bill me niet meer zou straffen, was ik toch nog op mijn hoede voor hem. Ik was bang om terug die glazige blik in zijn ogen te zien. Die glazige blik die me vertelde dat hij zichzelf niet meer onder controle had. Op zo'n moment had hij zijn eigen kracht en woede niet meer in de hand. Met als gevolg dat als ik ook maar één kleine fout zou begaan, zijn stoppen zouden doorslaan en hij me helemaal verrot zou slaan.
Nerveus probeerde ik me achter Bill te verschuilen toen we de keuken binnenliepen. Aan het geroezemoes te horen waren alle jongens er al. Zenuwachtig liep ik achter Bill aan naar de tafel. Het liefst van al had ik me aan Bill vastgeklampt zodat ik hun reacties niet kon zien. Ik was bang voor de voldane grijns om Toms lippen. Niet omdat hij wist welke straf ik had moeten ondergaan, maar omdat ik bang was dat hij zou misbruik maken van de straf en hij zou zeggen dat ik hem nog iets verschuldigd was. Ik kende Tom allang genoeg om te weten dat hij de kans op een goede portie seks nooit aan zijn neus liet voorbijgaan. En was het nu net dat waar ik zo tegen opzag.
Ik voelde alle blikken op mijn lichaam brandden toen ik me naar de tafel toe bewoog. Snel zette ik me neer op de stoel links van Bill. Gespannen richtte ik mijn blik op mijn bord. Ik wist dat het stom was, maar ik probeerde zolang ik kon hun blikken te ontwijken. Toch zou ik straks toch oogcontact met hun moeten maken al was het maar om wat eten te vragen.
"Mister Tom, can I have some bread, please?"
Het voelde fout aan om hem zo aan te spreken. Het liefst had ik brood gewoon zelf genomen, maar ik wist dat Tom me het zou verbieden. Hij stond erop dat ik de jongens met "meneer" aansprak. Deed ik dat niet dan volgde er een straf. Dus daarom had ik mezelf ertoe verplicht hem toch beleefd aan te spreken.
De grijns om zijn lippen werd nog groter. Zijn ogen staarden me even vol plezier aan, maar al snel richtte hij zijn blik af en nam hij het brood.
Toen hij me het brood gaf, keek hij me terug grijnzend aan. Zijn ogen schitterden gevaarlijk. Ik wist waar hij nu aan dacht. Hij dacht aan de straf die ik had moeten ondergaan. Hij wilde me graag treiteren met het feit dat ik verplicht was aan hen te gehoorzamen. Alsof het nog niet erg genoeg was, likte Tom langs zijn lippen.
Woedend verbrak ik het oogcontact en richtte ik me op het brood voor mijn neus.
God, wat haatte ik Tom. Waarom moest hij me toch altijd zo treiteren? Was mijn straf al niet erg genoeg? Moest hij het er nu per se nog een keer inwrijven wat ik had moeten doen?
"No, Keisha, you don't have to go to your room. We're going to the loung."
Verbaasd stopte ik met wandelen. Ik draaide mijn hoofd naar Bill toe en keek hem vragend aan. Bill zei niks, maar knikte met zijn hoofd in de richting van de woonkamer. Ik besteedde er verder geen aandacht aan en liep naar de woonkamer.
Rustig liet ik me in de zetel zakken. Bill liep naar de playstation, die hij snel opzette. Meteen begreep ik waarom hij wilde dat ik hier bleef. Hij wilde me laten beseffen dat de straf die ik had moeten volbrengen niets te maken had met Bills karakter. De straf was enkel een gevolg van mijn ongehoorzaamheid. Concreet kwam het er dus op neer dat Bill me nu duidelijk wilde maken dat hij eigenlijk wel lief was en graag leuke dingen met me deed. Hij wilde me helemaal niet de hele tijd straffen, maar dat moest gewoon omdat ik de regels niet respecteerde.
Langs de ene kant vond ik het leuk van Bill dat hij toch nog de moeite nam om iets leuks met me te doen. Aan de andere kant echter wilde ik liever alleen zijn. Ik wilde rustig kunnen nadenken, mijn gedachten ordenen. Ik wilde even kunnen ontsnappen aan alle regels die de jongens me oplegden. Gewoon rustig zijn, zonder het gevoel te hebben dat bij elke actie die ik ondernam, een misstap beging.
"Keisha, do you want to play?"
De simpele vraag van Bill haalde me uit mijn gedachten. Ik richtte mijn aandacht op de zwartharige jongen voor me.
"I don't know how to play the game," fluisterde ik zacht.
"No problem. I will explain it," zei Bill opgewekt.
Blijkbaar was hij verheugd dat hij eindelijk eens een ander speelmaatje gevonden had.
Een kleine glimlach sierde mijn lippen. Ik nam de console, die Bill me toereikte, aan. Bill glimlachte lief naar me en liet zich vervolgens naast me neerploffen in de zetel.
"I will quickly explain the rules."
"Ready?"
"No, wait!"
Maar het was al te laat. Bill had al op 'play' gedrukt.
Razendsnel vertrok Bill van aan de start en racete hij door de straten. In paniek drukte ik verschillende knopjes tegelijk in om ervoor te zorgen dat mijn auto ook zou kunnen vertrekken, maar blijkbaar was dat toch niet zo'n goed plan. Mijn auto werd meteen tegen de dichtstbijzijnde hindernis geslingerd. Ik probeerde de auto nog onder controle te krijgen, maar het enige wat er gebeurde was dat ik toertjes begon te draaien en mijn auto achteruit reed in plaats van vooruit.
"Bill stop the game! This isn't fair."
Bill had echter geen oren naar mijn geschreeuw. Hij was veel te geobsedeerd door het spel.
Ik schrok toen de console uit mijn handen werd getrokken en iemand met een luide plof naast me in de zetel belandde. Verbaasd keek ik op naar de persoon naast me. Blijkbaar was het Tom die mijn hulpkreten wel had gehoord. Hij probeerde om de brokken nog wat te lijmen en zo de grote afstand tussen Bill en mijn auto te overbruggen. Iets was hem al snel leek te lukken.
"Yes, I have won!" schreeuwde Bill opgewekt.
Lachend draaide hij zich naar me om, waarna hij me glunderend aankeek.
"That wasn't fair, Bill! I didn't understand the rules," zei ik verontwaardigd.
"I explained the rules to you, so you..."
"To quickly, so I couldn't..."
"That's not true. You just..."
"Guys, stop. We're going to play this game again, but this time I will explain the rules. Understand?"
Verbaasd keken ik en Bill, Tom aan die onze discussie abrupt onderbrak. Tom keek ons één voor één streng aan, maar zijn blik verzachte al snel.
"So Keisha," zei Tom, waarna hij zich tot mij wendde.
Tom schoof wat op zodat ik alles goed kon zien als hij een knopje aanduidde en nadien uitlegde voor wat het diende. Tom legde het heel simpel en traag uit. Toch kon ik er mijn hoofd niet bijhouden. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar daarstraks. Nog geen twee uur geleden had Tom me bedreigd met een mes en nu zat hij hier rustig aan me uit te leggen hoe een console werkte. Wat vreemd.
Ik was ondertussen wel al gewend aan de moedwisselingen van de tweeling, maar toch bleef het raar. Het zorgde ervoor dat ik niet goed wist hoe ik me ten opzichten van hen moest gedragen. Mocht ik terug wat losser met hen omgaan en een grapje maken? Of was het toch nog de tijd van het stil zijn en oppassen bij elke beweging die ik maakte?
Onzichtbaar schudde ik met mijn hoofd. De tweeling viel soms echt niet te begrijpen.
"Yes, Keisha! Go! Oh, pay attention for that..."
Warme handen werden op de mijne gelegd. Tom hielp me terug het juiste pad op door mijn vingers naar de juiste knopjes te leiden. Meteen nadat ik terug juist zat, liet Tom mijn handen los. Hij had me nog geen minuut losgelaten of hij greep mijn middel al vast en trok me zo tussen zijn benen. Doordat ik me moest concentreren op het spel, besteedde ik niet veel aandacht aan Tom en liet ik hem gewoon begaan.
Een arm werd om mijn middel geslagen en trok me dichter tegen Tom aan. Ik kon zijn lichaamswarmte duidelijk waarnemen.
"Tom!" schreeuwde ik in paniek.
Blijkbaar had ik me teveel laten afleiden door Tom, waardoor ik nu terug tegen een hindernis knalde. Gelukkig was Tom snel bij me. Hij legde meteen zijn handen op de mijne en hielp me om de wedstrijd tot een goed einde te brengen.
"Yes, we did it!" schreeuwde ik luid.
Blij draaide ik me om naar Tom. Zonder erover na te denken sloeg ik mijn armen rond zijn nek en drukte ik een kus op zijn lippen.
"Thanks."
"You're welcome," zei Tom nog een beetje overdonderd door mijn plotse actie.
Ik glimlachte mijn tanden bloot en keek hem schitterend aan. Vervolgens draaide ik me terug naar voren en liet ik me rustig tegen Toms borstkas neerzakken. Ik richtte mijn aandacht terug op het scherm voor me. Blijkbaar was Bill terug een nieuw spelletje begonnen maar deze keer was Gustav zijn slachtoffer. Geïnteresseerd richtte ik mijn aandacht op het scherm. Ik wilde weten of Bill ook deze keer zou worden ingemaakt. Toch hoefde ik niet eens te kijken om het antwoord te weten.
Nog geen minuut later werden mijn vermoedens bevestigd. Het geluid van Bills overwinningskreten overschaduwde heel de bus. Een glimlach sierde mijn lippen. Die jongen was echt knettergek.
Lachend schudde ik mijn hoofd. Waar was ik toch in hemelsnaam terechtgekomen? Eerst al dat geweld en nu al die vreugde en plezier. Vanwaar ineens die plotse ommekeer? Ik begreep echt niets meer van de jongens. Soms konden ze echte tirannen zijn terwijl ze op andere momenten echt super leuke gasten waren. Ik had me al meer dan eens afgevraagd of ze last hadden van schizofrenie, maar nu toe had ik daar nog geen enkel bewijs van gevonden.
Ik sloot mijn ogen. Rustig observeerde ik het hele schouwspel. Voor een buitenstaander moest dit heel verwarrend zijn, maar dat was het voor mij evenzeer. In al die weken dat ik ontvoerd was, wist ik nog steeds niet helemaal hoe dit alles in elkaar zat. Ik wist nog steeds niets alles over de jongens. Daarmee bedoelde ik niet alleen de dingen die ze buiten de bus deden, maar ook de dingen die ze met me van plan waren. Ik wist ondertussen wel dat ik hun seksspeeltje was, maar ik snapte nog steeds niet waarom ik op een tourbus zat. Waar reden we eigenlijk heen? Welke bestemming was zo speciaal waardoor we ondertussen al weken aan het rijden waren zonder echt te stoppen?
Verward schudde ik mijn hoofd. Uit de monden van de jongens zou het antwoord niet komen. Nog steeds was het erg taboe om over de ontvoering te praten. Ik moest wel toegeven dat ik er al gemakkelijker over kon praten met Bill, maar nog steeds weigerden ze om me belangrijke informatie te geven.
Een kleine zucht verliet mijn lippen. Hoelang zou dit spelletje nog duren? Hoelang zou het nog duren vooraleer we de bestemming hadden bereikt? En hoelang zou het nog duren vooraleer ik verlost zou zijn uit deze gevangenschap?
Ik kon enkel gissen en hopen dat ik het snel te weten kwam, want mijn voorgevoel voorspelde weinig goeds.
Dagenlang onderweg zonder te stoppen...Bestemming onbekend...Houd je hoofd er goed bij, want voor je het weet zit je gevangen in een eindeloos doolhof...
Ik wens iedereen een gelukkig Nieuwjaar. Ik hoop dat al jullie wensen en goede voornemens uitkomen. Hoe hebben jullie de overgang trouwens gevierd?
Reacties:
Prrachtig geschreven zoals altijd
ik ben blij dat er nog eebs een dieuw deeltje was 
ik heb oud en nieuw bij mijn oma gevrierd. Mijn neefjes hebben zoals altijd een show opgevoerd dat was echt doodlachen.
jij ook nog een gelukkig nieuwjaar
en wat ben ik blij dat er weer een nieuw deeltje is!
Voor het eerst zijn de jongens aardig voor Keisha .. Vooral Tom.
Het is toch onvoorstelbaar dat ze eerst kwaad worden en dan weer lief doen en dan der weer verkrachten en *brabbelt*
xxxx