Hoofdcategorieën
Home » All Time Low » Europe Airpost » › Amélie: February 7, 2012
Europe Airpost
› Amélie: February 7, 2012
Alex,
Je bent nog maar net weg en ik mis je al. De kat mist je ook, want ze zit constant voor het venster te wachten tot je terug komt, net alsof je naar de winkel bent gegaan en je elk moment zal terugkeren.
Het is vreemd om het huis weer voor mij alleen te hebben. Het is zo leeg en ik voel me eerlijk gezegd een beetje verloren en alleen. Ik moet ook toegeven dat het luisteren van diepzinnige liedjes niet echt veel helpt. Automatic Loveletter heeft echt de perfecte liedjes om naar te luisteren als je je alleen voelt - hallo, spot het sarcasme.
Maar als ik serieus moet blijven, dan wil ik zeggen dat ik je mis.
Ik mis je luide lach, de manier waarop je met je voorhoofd fronst - schrap dat, ik mis alles aan je.
Om eerlijk te zijn, wou ik dat je hier was. Ik ben zo aan je gewend geraakt dat ik niet weet hoe ik nu zonder je verder moet. Ik weet dat je terug zult komen, maar toch voelt het alsof je me verlaten hebt.
Hoe is het daar?
Ik vind het vervelend dat we niet kunnen bellen door het tijdsverschil en ik vind het ook gek dat ik je brieven naar het volgende adres moet sturen en niet naar het huidige. Dat bewijst maar eens dat de post traag gaat - ook al betaal ik genoeg om het zo snel mogelijk te laten bezorgen.
Het is trouwens echt vreemd om Frankrijk op de envelop te schrijven. Het is al zo lang geleden dat ik een brief naar een Frans adres verstuurd heb. Hopelijk raakt de brief niet verloren, want anders heb ik dit allemaal voor niks geschreven en wacht je eindeloos op een teken van leven.
Ik vertelde Sally dat we deze keer brieven zouden schrijven naar elkaar in plaats van te mailen en ze heeft me eigenlijk vierkant in mijn gezicht uitgelachen. Ze zei dat ze het stom vindt omdat brieven amper nog gestuurd worden en alles tegenwoordig elektronisch gaat.
Ik vind het net mooi dat we tijd maken om elkaar te schrijven. Mijn handschrift is waarschijnlijk niet altijd even duidelijk, maar dat geeft toch veel meer karakter aan mijn woorden, vind je niet?
Ik ben trouwens ook vastberaden om het vol te houden, en ook om geen kattenbelletjes te schrijven, want het zou gewoon diep triest zijn om postzegels te verspillen aan briefjes met amper tien regeltjes in.
Als we uilen hadden zoals in Harry Potter, zou ik het niet erg vinden om korte briefjes te sturen, maar jammer genoeg hebben we die niet, dus moet het maar zo.
Het leek me ook een goed idee om elkaar over onze dag te vertellen, zoals koppels doen als ze 's avonds aan tafel schuiven, of als ze naar bed gaan. Zo blijven we praten en vallen er nooit vreemde stiltes. Sorry, stiltes vallen tijdens het schrijven, dat klink écht absurd!
Even zien, vandaag heb ik niks spannend gedaan. Ik ben om kattenvoer geweest en ik heb de aardappelen laten overkoken. Ik kwam ook Sally tegen in de supermarkt, waarna ze me getrakteerd heeft op een koffie in de Starbucks. Daar vertelde ik haar dus dat je weer vertrokken was en dat we elkaar zouden schrijven.
Toen ik terug thuis kwam, zat Minerva op de vensterbank te wachten. Eerst dacht ik dat ze op mij wachtte, maar toen ze daar na een uur nog zat, wist ik wel beter.
Het heeft trouwens de hele dag geregend. Mijn haren krullen als een gek omdat ik geen paraplu bijhad en mijn kleren zijn zo doorweekt geraakt dat ik ze over de verwarming heb moeten hangen.
het voordeel is wel dat al de sneeuw nu weggespoeld is.
Het is nu trouwens bijna acht uur in de avond en ik zit momenteel voor de televisie te wachten tot The Vampire Diaries begint. Ik weet dat je een hekel hebt aan Damon, maar ik zweer dat hij dit seizoen echt geniaal is. Ik wou dat je hier was om samen met mij te kijken, want ik weet nu al dat ik je ironische opmerkingen en je trieste Elena-imitatie zal missen.
Wil je de groeten doen aan de jongens en zeggen dat ik ze ook mis (ook al is het maar een klein beetje ...)
Ik hou van je.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.