FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 15. 'My Friggin' Head Hurts Like Hell' ~

Langzaam wordt je weer wakker, maar je houdt jouw ogen gesloten. Met jouw hand ga je naar jouw achterhoofd, maar als je het met maar één vingertje heel zachtjes aanraakt, voel je een erge pijnscheut door jouw hele lichaam razen. Ook voel je dat er iets zachts zit, op het plekje wat je probeerde aan te raken, maar faalde door de plotselinge pijnscheut. “A-Auch.. Waarom heb ik zoveel pijn daar..”� denk je bij jezelf. “E-En.. Wat voelde ik?!”� Weer probeer je het aan te raken. Het lijkt wel alsof het verband is. Zachtjes betast je met jouw vingertoppen de zijkant van jouw hoofd. Puur om te voelen waar het verband eindigt of begint. Je voelt dat het verband om heel jouw voorhoofd en achterhoofd gewikkeld is. Meteen besluit je om jouw hoofd niet meer aan te raken. Met een diepe zucht ga je goed op jouw zij liggen, en kruip je wat meer onder de dekens.
Je denkt even goed na over wat er gebeurd kan wezen. Je bent de helft namelijk kwijt. Hoe meer je nadenkt, hoe meer pijn je krijgt in jouw hoofd. Maar je geeft niet op. Je moet gewoon te weten komen wat er is gebeurd, en natuurlijk ook waarom en door wie. Vaag schieten er allemaal dingen te binnen. Na een aantal minuten met hoofdpijn goed nagedacht te hebben, weet je wat er gebeurd is. Het is jouw moeder weer, die met haar gemene plannen jouw zus op wilt ruimen. Terwijl ze ook nog eens hoopt dat jij het doet, zodat zij de schuld niet krijgt en er geen weg meer terug voor je is. “Alsof ik haar achterlijke plan niet doorheb..”�
Plotseling voel je dat er iets warms en best zachts tegen jouw rug aankomt. Eerst schrik je ervan, vanwege de plotselinge beweging die je voelde, maar aangezien het best vertrouwt voelt blijf je liggen. Er wordt iets om jouw middel gewikkeld. Je hebt het gevoel dat het een arm is. Een arm van een heel sterk iemand, aangezien je veel spieren kan voelen. Met gesloten ogen draai jij je met moeite om, zodat je kan zien wie het is. Met nog veel meer moeite open jij jouw ogen. Het lijkt wel alsof het vastgelijmd was. Zo’n moeite was het op jouw ogen alleen maar te openen. Je knippert even snel met jouw ogen, aangezien je best wazig ziet. Na een aantal minuten knipperen zie je wat scherper.
Je kijkt omhoog, aangezien je wilt weten wie de persoon is waar je samen mee in bed ligt. Je ziet meteen een bekend gezicht. “D-Dit kan niet waar zijn..”� denk je bij jezelf, als je ziet dat je in Itachi’s armen ligt. Een rode blos verschijnt er op jouw wangen. Je bent best blij dat je naast hem ligt. Vooral als je heel de Akatsuki met Itachi moet vergelijken. Sowieso vindt je dat Itachi de beste jongen is die er bestaat. Je ziet dat Itachi zijn ogen langzaam opent. Daardoor kijken jullie in elkaars ogen. Niet echt op de normale manier, aangezien jullie diep in elkaars ogen kijken. Verlegen knipper je weer wat met jouw ogen en kijk je de ander kant op.
Je voelt hoe zijn hand zachtjes over jouw wang heen wrijft. Daardoor wordt de rode gloed op jouw wangen alleen maar erger. Snel kijk je naar de dekens, zodat jullie blikken elkaar niet meer kruisen. Maar, ook met de hoop dat hij de rode gloed op jouw wangen niet kan zien. ‘Maak je geen zorgen, Yui.. Je bent veilig..’ hoor je hem heel lief fluisteren. 'Je bent bij me..' Je haalt diep adem en koelt al een beetje af. Je voelt al hoe het rode op jouw wangen minder begint te worden. 'H-Hoe ben ik hier beland? Heb jij me uit mijn moeders kamer gehaald?' vraag je verbaast nadat je best goed afgekoeld bent. Meteen kijk je weer omhoog, in Itachi's serieuze ogen die langzaam een bedenkelijke uitstraling krijgen.
'Ik was heel bezorgt om je.. Eigenlijk wilde ik al naar je toegaan, maar ik werd tegengehouden door Deidara. Hij zei dat het niet verstandig was om zo naar binnen te lopen, en dat ik gewoon even moest wachten. Hoe moeilijk dat ook zou worden.' Itachi haalt even diep adm, en vervolgt zijn verhaal weer rustig. 'Nadat ik jouw geschreeuw hoorde, werd ik nog meer ongerust. Ik wist niet wat ze met je deed. Ik werd helemaal gek.. Vooral toen ik gegil en een aantal harde klappen hoorde. Telkens als ik naar binnen wilde stormen, werd ik tegengehouden door Deidara. Toen jouw moeder uiteindelijk de kamer verlaatte, liep ik snel naar binnen en bracht ik je naar mijn kamer. Daarna heb ik je meteen verzorgt..' Je bent best verbaast. Dit had je echt helemaal niet verwacht. Bij de gedachte over het feit dat Itachi dus veel om je geeft, klopt jouw hart nog erger dan normaal. 'I-Ita-kun.. Waarom geef je zoveel om me? Waarom heb je zoveel voor me over? Ben je soms.. V-Verliefd op me?' komt er met heel veel moeite uit jouw mond, aangezien je het helemaal niet durfde te vragen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.