FanFic.nl

Symfonic Tales

4.

Jazz Wagner
Ik knijp mijn ogen stijf dicht tegen het felle licht dat zich door mijn gordijnen boort, trek mijn benen op naar mijn borst alsof ik het gevoel in mijn buik wil tegenhouden. Het gevoel van kriebelende veren, en vlinders, of bomexplosies. En cola en mentos.
Mijn ogen blikken kort op de rode cijfers van de wekker, en ik zucht. Vijf uur, en slapen heeft toch geen zin meer, de zenuwen slaan zich onophoudelijk door mijn lichaam en pinnen zich vast waar ze kans zien. Het besef dat ik vandaag ga beginnen met mijn nieuwe baan doet de kamer voor mijn ogen draaien, en ik hap naar adem.
Douchen, nu, en snel.
Ik grijp mijn handdoek van het rek en baan me een weg richting de kleine badkamer, en zodra het stromende, hete water de krappe ruimte vult, sluit ik mijn ogen. Mijn gedachten banen zich een weg richting verder vandaag. De treinwielen rollen al over de rails richting Hamburg, ik zie managers, grote opnamestudio’s, lachende bandleden, en alles ondergedompeld in zonlicht.
Een grijns trekt mijn mondhoeken omhoog, en ik weet dat, wat ik ook doe, ik vandaag het concentratievermogen van een dennenboom ga hebben. Na twee minuten onder de douche draai ik de kraan dicht, en ik sla de handdoek om me heen. De spiegel beslaat wanneer ik probeer mezelf te zien, mijn adem jaagt hete condenswolken langs het glas omhoog, en ik kijk naar de uitstallingen van make-up langs de wastafel. Niets is van iemand, Sonya en ik delen alles, maar voor de aankomende tijd heb ik het hoognodige in een etuitje gegooid en bovenop mijn koffer geplaatst. De aanblik van die koffer alleen al was genoeg om mij in een hyperaanval te laten uitbarsten…
Haastig loop ik terug richting mijn kamer, vis haastig wat kleren uit de kast en bind mijn haar in een staart. Even later kijk ik aandachtig naar mijn voeten wanneer ik richting de keuken loop om mijn ontbijt klaar te maken, en ik staar uit het raam naast het aanrecht. Keulen dat zich langzaam klaar maakt voor een nieuwe dag waarin alles langs elkaar heen leeft, zelfs op dit uur al.
Afwezig kauw ik op een ietwat oude boterham, zonder me er zelf helemaal bewust van te zijn, wanneer ik opspring door de knal in de badkamer. Natuurlijk, Sonya is ook wakker en weer even onhandig als altijd. Ik grijns even, terwijl ik een kop koffie inschenk. Het is aan de spanning in huis te merken dat ze ook niet meer kan slapen, alleen omdat ik vandaag weg ga, en ik glimlach lichtjes.
Ik laat me op de bank vallen en nip van mijn koffie, gewoon omdat ik dat altijd doe. Vandaag heb ik helemaal geen energie nodig in de vorm van cafeïne. Adrenaline is genoeg.
Sonya komt half struikelend over haar schoenen de kamer ingelopen, nat roze haar piekt uit de handdoek om haar hoofd. Even kan er een glimlach af, maar bijna meteen daarna stort ze zich zonder te vragen op mijn koffie, die verlaten op de salontafel staat.
“Sorry,”� mompelt ze nog, maar ik haal mijn schouders op. Niets kan mijn dag kapot maken, zelfs niet mijn beste vriendin met regenbooghaar die mijn koffie steelt om zes uur ’s ochtends. “Hoe laat gaat je trein?”� mompelt ze slaperig vanuit de keuken wanneer ze haar eigen ontbijt klaarmaakt.
“Tien uur,”� antwoord ik, “ik moet om drie uur bij de studio zijn.”�
“Dan had je toch nog lang niet op hoeven staan?”� Ik haal mijn schouders op, staar afwezig voor me uit en zie hoe de glanzend blauwe letters van haar nieuwe Nightwish bandshirt op haar rug dansen.
“Ik kon toch niet meer slapen, ik stierf van de zenuwen. Nog steeds trouwens. Alsof ik een klein kind ben, dat vandaag jarig is, en dan nog erger, ik weet evengoed niet wat me te wachten staat.”� Ik hoor haar zachtjes grinniken, een schampere rauwe keelklank.
“Ik ben nog nooit zenuwachtig geweest voor mijn verjaardag…”� Ze fluistert het bijna, maar het is genoeg om op mijn lip te bijten.
“Dat had ik ooit niet verwacht,”� geef ik eerlijk toe.
“Ik kan trouwens niet mee naar het station om je gedag te zeggen, ik heb mijn eerste les om half tien.”�
“Hm, geeft niet. Ik zou alleen maar sentimenteel worden wanneer ik jou daar steeds kleiner zag worden…”� grinnik ik, en ze glimlacht terwijl ze tegen de deurpost aanleunt en me ietwat vertederd aankijkt.
“Jij bent altijd sentimenteel…”� meent ze, terwijl ze naast me op de bank gaat zitten. Ze slaat haar lange benen, verhuld in knalgele, gescheurde panty’s over elkaar heen en speelt met een van de rafelige gaten. Alsof ze zich een houding wil geven, maar dat is niet zo. Soms is ze gewoon verveeld, alsof ze belangrijke dingen niet belangrijk vindt zoals andere mensen dat doen.
“Man, ik hoor je hart slaan,”� grijnst ze, en ik sla benauwd mijn ogen op.
“Serieus?”� Ze schudt haar hoofd, en ik rol met mijn ogen.
“Ga je nu vier uur lang achter elkaar op de bank zitten en niets doen, want dan weet ik zelf nog wel nuttiger dingen die ik kan gaan doen…”�
Ik trek mijn wenkbrauwen op en tuit mijn lippen, een quasi-nadenkende blik in mijn ogen, maar ze heeft gelijk. Ik kan niets doen, niet nu ik weet dat ik vanmiddag mijn leven ga veranderen. Ze zucht even, staart naar haar vingernagels.
“Wat was jij zelf van plan te doen dan?”� vraag ik, en ze glimlacht.
“Op mijn bed liggen en muziek luisteren tot ik weg moet.”� Ik grijns voorzichtig.
“Mag ik meedoen?”� Ze knikt, grijpt mijn handen en trekt een CD van de plank.
“Wat gaan we luisteren?”� vraag ik onschuldig, hoewel ik het antwoord al lang kan raden. Als het haar aangaat kan het niet anders. Ze kijkt me hoofdschuddend aan.
“Dat noemt zichzelf mijn beste vriendin…”�
Ze schopt de cd-speler in haar kamer aan en ik laat me vast op het bed vallen. Ik voel de plof en de trilling van het linnen om de matras wanneer ze naast me komt liggen en haar hoofd op mijn buik legt.
Afwezig staart ze naar boven als de CD begint te spelen, en ik kan niet anders dan mijn ogen sluiten en mijn aandacht richten op mijn ademhaling. Even de zenuwen uit mijn lijf laten verdwijnen en me richten op muziek waar ik meestal niets om geef. Vandaag is het anders, een beetje van Sonya.
Ik sluit mijn ogen, laat een rustig Fins nummer waarvan ik de naam niet ken op me inwerken. “Mis je Finland nooit?”� Fluisteren is te hard in de oase van rust die om ons heen hangt. “Nee,”� antwoordt ze, op dezelfde fluweelzachte toon. “De mensen niet, tenminste.”�
Ze vlecht haar lange vingers in mijn haar, ik voel haar koude witte huid en een rilling kruipt langzaam over mijn rug. Alles lijkt zo onwaarschijnlijk in deze muziek, alsof je in trance raakt, een mist van verwarring over je heen…
“Ik ga jou meer missen dan dat ik mijn ouders mis. Is dat vreemd?”� Ik schud mijn hoofd, langzaam.
“Ik denk het niet. Ik weet het niet precies.”� De zucht die haar lippen verlaat, jaagt een ademtocht over mijn arm, de muziek krijgt een indringender klank wanneer ik de getatoeëerde roos op mijn pols zie. De doornen slingeren zich een weg richting mijn hand en verstrengelen tot een armband van groene takken en rode bladeren.
“We gaan de notenkraker doen. En daarna ga ik macaroni eten,”� merkt ze plotseling op, na zeeën van stilte, de alledaagse woorden lijken misplaatst en daarom juist maken ze haar zo fragiel.
“Ik kom op tijd voor de voorstelling,”� beloof ik, en ze haalt haar schouders op.
“Wanneer je niet kunt kom je niet. Ik wil alleen niet mijn haar terug naar zwart verven om de hoofdrol te krijgen.”�
“Doe een pruik op,”� merk ik op, maar ze schudt haar hoofd.
“Geen pruik. En het is tijd om te gaan, het is kwart over negen. Ik moet weg.”�
Ze staat op van het bed, even plotseling van haar woorden. Net als die paar uren eerder trekt ze me omhoog aan mijn handen en glimlacht. Haar lippen heel zacht op mijn voorhoofd, alsof ze een moeder is die haar dochter kust en toch ook niet, alleen mijn beste vriendin. Omhelzingen zijn niets voor haar, ik weet het.
“Veel plezier. Bel je nog wel een keer?”� grijnst ze, terwijl ze de cd-speler weer uitzet, en ik knik.
“Natuurlijk bel ik, gek, vanavond nog.”� Ze rolt even met haar ogen en trekt haar wenkbrauwen op.
“Moet je nou echt sentimenteel zijn, Welmut?”�
Ze grinnikt zachtjes, maar haar ogen staan bezorgd. Net alsof ze niet in me gelooft, en ik frons mijn wenkbrauwen zonder te vragen waarom.
“Je krijgt het geld van het T-shirt nog terug,”� roept ze dan uit, en wanneer ik de voordeur in het slot hoor vallen lijkt alles definitief. Alleen, tot vanmiddag, en nu de muziek uit is, spelen de zenuwen weer op.
Een zucht verlaat mijn lichaam en zweeft kort door de ruimte. Ik probeer opnieuw tot rust te komen op Sonya’s bed, maar het lukt niet, en bijna meteen pak ik mijn spullen om richting het station te gaan, zodat ik in ieder geval niet te laat kan komen. Ik bijt op mijn onderlip.
Juist omdat ik niet weet wat er gaat gebeuren lijkt alles perfect, maar het voelt niet goed om zomaar in het diepe te worden gegooid. Ik stop mijn iPod in mijn oren en zoek naar Nightwish. Het kan me niet schelen wat voor nummers, maar Sonya moet er nog even zijn. Tot dat ik me ga wagen aan Bill Kaulitz…

Reacties: