FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

The lost ones

Er was geen correcte benaming voor dit. Hij had niet alleen zijn armen voor me geopend, maar ook zijn hart had mij omsloten in een heerlijke en ongekende warmte. Het was verre van een omarming -het was beter dan dat- hij had zich blootgesteld voor mij en dit was zijn manier om te laten zien dat hij het op prijs stelde dat ik hem hierin had geholpen. Eindelijk voelde ik het gevoel waar ik zo lang naar op zoek was; ik was nodig.
Steeds dieper probeerde ik in deze unieke gewaarwording te kruipen. Mijn neus begroef zich in zijn zwarte lokken om de geur vooreeuwig in mijn systeem op te slaan. Dit moest een moment worden die ik iedere keer weer opnieuw beleefde wanneer ik iets rook wat bij zijn geur in de buurt kwam. Vanille. Leer. Een frisse buitenlucht.
Ik was mij volledig bewust van zijn armen die steviger om mijn lichaam werd gewikkeld; een lag om mijn heup, de andere om mijn schouderbladen. Hij was lang genoeg om zijn wang op mijn kruin te plaatsen. Zachtjes werd ik gewiegd. Onhoorbaar sprak hij tot zichzelf en drukte dan onhard zijn nagels in mijn huid. Onbewust reageerde ik hierop door een kusje onder zijn kaaklijn te plaatsen. Voor het eerst ervoer ik zijn huid als iets wat warm was. Het deed mijn mondhoeken omhoog trekken.
“Je bent warm,”� waren mijn eerste woorden. Bill dwong mij om hem los te laten na mijn uitspraak. Jammerlijk reageerde ik hierop door mij vast te klauwen aan zijn zwarte koltrui, maar liet dan toch los. Er zaten blosjes op mijn wangen door zijn temperatuursverandering. Zijn ogen scanden de situatie. Ik bemerkte zijn schaarse onwetendheid.
Zijn antwoord was niet met woorden maar met daden. Hij stopte dit fijne gevoel om plaats te nemen in een oude fauteuil. Dubieus staarde hij voor zicht uit. Door achter mij te kijken kon ik begrijpen dat hij naar de fotomuur keek.
“Wil je mij vertellen wie deze mensen zijn? Ik zou graag de gezichten bij naam willen weten.”� Bedachtzaam nam ik plaats op de bedrand. Na de onverwachte, maar langverwachte verschijning van Bill hoopte ik op meer antwoorden op mijn brandende vragen. Nu zijn oude litteken open lag ging ik er vanuit dat hij er nog vatbaar voor was.
Ik keek weg van de muur naar hem, hij staarde er nog wel naar.
“Familie. Vrienden. Kennissen. Iedereen die iets in mijn leven betekenden.”� Een medelevende blik kroop op mijn gezicht. De stem van Bill klonk zo triest wanneer hij dit uitsprak. Zijn houding verried niets. Hij probeerde zichzelf nog te redden van de afgrond, maar hij was bij mij allang door de bocht gevlogen om mij anders te doen geloven en dook zo regelrecht in de diepte van zijn verdrongen verleden.
Hij stond op. Zwevende passen naar de foto’s. Het topje van zijn neus raakte de muur, hij leek de tijd van toen opnieuw te kunnen ruiken en grauwde daarop. Zijn vingertoppen gleden over de verkreukelde gezichten. Vanaf hier dacht ik zijn hand te zien beven. Het kon ook zijn dat ik mijn lichaam niet stil kon houden, want na zijn warmtebron te verliezen bezat ik constant kippenvel.
Stilletjes begon hij te vertellen. Zo bedaard dat zijn stem soms oversloeg naar geluidloos.
Hij sprak over zijn moeder. Zijn vader en stiefvader. Zijn bandgenoten, tevens zijn beste vrienden. Bij de foto van een meisje met een felle bandana om haar voorhoofd viel hij even stil, maar herpakte zich na goed te slikken en ging dan door naar een ander meisje met knalblauw haar. En hij had het over zijn manager, kennissen en verre vrienden.
Als laatste kwam hij bij zijn broer terecht.
“Mijn broer, Tom.”� Tijdens zijn verhaal was ik naar hem toegelopen om een arm om zijn middel te wikkelen zodat ik mij tegen zijn zij kon vleien, met mijn vrije hand hield ik hem vast. Hij keek semi-onberoerd naar zijn wederhelft. Mijn oor lag tegen zijn ribbenkast, ik kon zijn herinneringen aan hem horen knagen. “Mijn leven was geen leven te noemen zonder hem. Alles wat we deden was in overleg met elkaar. Ik deed niets waar hij niet achter stond. Maar hij stond altijd achter mij, welke keuze ik ook maakte. En ik achter de zijne. Zonder elkaar waren we nergens, hoeveel hulp we ook kregen van buitenaf. Samen staan we sterker, dat was wat hij altijd zei. Vooral nu begrijp ik de betekenis ervan..”�
Het gelukkige in mij was met de noorderzon vertrokken. Aan Bill merkte ik dat zijn praatgrage gevoel gezakt was; zijn koude omhulsel dikte weer aan. Dat weerhield mij er niet van om hem vast te blijven houden.
Ik kneep een keer in zijn hand, maar hij reageerde hier niet op. Hij bleef vastgespijkerd op de laatste foto. Een foto van zijn broer alleen. De jongen had niet doorgehad dat er een foto van hem werd gemaakt, was druk in gesprek met iemand waarvan het gezicht niet in beeld kwam. Hij had een drankje in zijn linkerhand en was zover mogelijk naar rechts gebogen om over de bankleuning zijn gesprekspartner te kunnen verstaan. Er straalde plezier van zijn gezicht af, dat was zelfs op zo’n oude foto als deze te zien.
“Het spijt me..”� Zijn hand vormde zich strakker om mijne. “Dit moet vast ontzettend pijn doen,”� klonk ik verontschuldigend.
Ik zag hoe zijn vingers loskwamen en uit mijn hand gleden, als reactie omdat ik mijn hoofd had gebogen. Hij hief deze op door het als een kommetje vast te houden. Verrast van deze nieuwe aanraking keek ik hem aan. Bill had iets bedarend in zijn kijkers.
“Niet zo doen. In al die jaren dat ik op deze wereldbol rondloop heb ik nog nooit een meisje gezien die zo zijn best doet om iemand te begrijpen en wilt helpen. Ik moet je juist bedanken. Eigenlijk doet het mij wel goed om het over ze te hebben. Het zegt mij dat ik zie niet ben vergeten. Dus hierbij bedankt, voor alles.”� Hij moest zeker de verbazing op mijn gezicht gezien hebben, anders had hij nooit zo’n plezierig glimlachje op zijn lippen gehad. Ik kreeg in ieder geval geen genoeg van dit beeld.
“Toch moet ik wennen aan deze kant van jou. Voorheen leek je op een neanderthaler. Ik vampier. Ik honger!”� Voor het eerst sinds ik hem kende hoorde ik hem lachen, echt lachen. Heel zijn lichaam, inclusief ik, schudde mee op zijn bruisende geluid. Het zat is tussen een giechel en een schaterlach in. Mijn hart werd overspoeld met fijne gevoelens. Alsof een moeder haar baby voor het eerst hoorde lachen en hierdoor sentimenteel werd. Bij mij lagen de tranen ook klaar om te vertrekken. Ze hadden nog een kleine stimulans nodig om over de drempel te komen.
“Lieve, lieve Rain, jij bent niet de enige die iemand gemist heeft.”� Onze lichamen werden terug naar elkaar toe getrokken, en dit keer kwam het geheel van zijn kant. De al vertrouwde geur haalde ik uit zijn hals, waar ik met mijn tenen pas bij kwam. De wachtende tranen hadden hun groene licht gekregen; zoute druppeltjes drupten van mijn neus op zijn huid.
Heftige emoties braken los. Van lachen sloeg ik om naar huilen. In een versnelling zag ik mezelf opgroeien. Ik verloor mijn ouders. Bill kruiste mijn pad. Ik leerde Jader kennen, en Cars, Ty, River en Dusk. Kira werd mijn oma die ik nooit had gehad. Silver kwam in mijn leven. Een bende bloeide op met idealen wat vele mensen met ons deelden. Er waren gevechten en overwinningen. Veel verdriet, maar ook mooie momenten. En elke traan vertegenwoordigde één.
“Beloof me mij nooit meer te verlaten..”�
De jongen viel voor kort stil met zijn geruststellende handbeweging op mijn rug, maar zei dan: “Ik beloof het.”�

Reacties: