Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Another fight against evil - complete » Hoofdstuk 36: Een ondergronds avontuur
Another fight against evil - complete
Hoofdstuk 36: Een ondergronds avontuur
Toen Sam die avond op weg was naar de leerlingenkamer van Griffoendor zag hij Krinkel lopen. Het leek alsof hij iets van plan was. In een opwelling besloot hij hem te volgen. Krinkel liep naar de derde verdieping zonder om te kijken, ervan overtuigd dat hij niet gevolgd werd. Zijn pas was snel maar toch aarzelend, alsof hij bang was. Hij opende een deur en Sam zag een driekoppige hond. De drie koppen gromden en er druipte speeksel van hun lippen. Krinkel nam een kleine harp tevoorschijn en liet het instrument, met behulp van een spreuk, een muziekje spelen. Verbazend genoeg viel de hond in slaap. Krinkel hief een poot op en er kwam een luik zichtbaar. Hij keek eventjes schichtig achterom en Sam dook snel achter de muur, toen deed Krinkel het leuk open en sprong in het gat dat tevoorschijn kwam. Sam wou hem volgen toen de hond plots weer wakker werd, de harp was gestopt met spelen toen Krinkel uit het zicht was verdwenen. Sam sprong zo snel als hij kon maar hij voelde dat een nagel over zijn rug kraste. Hij viel op een zachte ondergrond en voelde met zijn hand aan zijn rug. Toen hij hem terug trok zag hij rood van het bloed. Hij keek rond en zag dat hij in een kluwen van planten terecht was gekomen. Plots begonnen de planten te bewegen en grepen hem langs alle kant vast. Met veel moeite wist hij zijn toverstaf boven te halen. Hij probeerde verschillende spreuken maar niets hielp. Hij keek nog eens goed rond en besefte toen dat het duivelsstrik was, ze konden niet tegen licht. Hij riep lumos en de planten lieten hem los.
De volgende kamer zat vol met vliegende sleutels. Sam liep naar de overkant en bekeek het sleutelgat. Hij had een klein sleutel nodig en van zilver. Niet echt gemakkelijk om te vinden bedacht Sam, het verschil tussen zilver en grijs (de kleur van alle andere sleutels) was niet zo heel groot, en zeker niet in een halfdonkere kamer als deze. Hij keek de kamer rond en zijn oog viel op een bezemsteel. Hij was iets minder goed dan zijn Nimbus 2000 maar hij kon ermee door. Hij steeg op en en speurde met zijn ogen de zwerm sleutels af. Één sleutel leek trager te vliegen dan al de rest, hij stuurde zijn bezem ernaartoe, zijn ogen strak op de sleutel gericht. Het zwakke sleuteltje probeerde hem nog te ontwijken maar door zijn gebroken vleugel kon Sam hem toch nog te pakken krijgen. Hij duwde de protesterende sleutel in het sleutelgat en liep de volgende kamer binnen. Hij had veel tijd verloren, Krinkel was deze kamer ook al voorbij. Het was een gigantisch schaakbord en Sam besefte tot zijn ergernis dat hij enkel schakend de kamer kon oversteken. Was Leo er nu maar bij dacht hij, die was een kei in schaken. Hij nam de plaats van de koning in, zo had hij het minste kans om zelf tegen de grond te worden gesmeten. Een koning moest je nooit opofferen. Hij haalde diep adem en dacht aan de tips die hij van Leo had geleerd. En toen begon het spel. Hij verloor al bijna direct een paard en vlak daarna een loper en besefte dat hij niet goed bezig was. Hij keek naar de witte schaakpionnen aan de overkant en sloeg toen een loper. Een paar minuten later was de zwarte stapel een stuk groter dan de witte en Sam begon het ergste te vrezen. Hij sloot zijn ogen en haalde weeral diep adem. Hij dacht aan de schaakspelletjes die hij altijd met Leo speelde en hoe Leo keer op keer won door gewoon tactisch te spelen. De tips van zijn vriend galmden door zijn hoofd.
“Komaan Sam,” zei hij tegen zichzelf. “Je kunt dit, je moet Krinkel tegenhouden!”
En uiteindelijk, het leek wel een eeuwigheid later, smeet de koning van het witte team zijn kroon op de grond en had Sam vrije doorgang. In de volgende kamer stond er een boemankast. De deur van de kast zwaaide open en Sam moest terug denken aan de boemandementor in Krinkels kantoortje. En zo'n wezen kwam er nu weer op hem af. Gedachten van zijn broertje overspoelden hem maar hij verdreef ze uit alle macht en dacht aan gelukkigere dingen. Hij hief zijn toverstaf op riep “expecto patronum!” en zijn vertrouwde blauwe vos verdreef de boemandementor. Hij liep snel de kamer door en deed de volgende deur open. Daar stond een tafel met allerlei ingredienten en een toverdrankenketel. Er rezen vlammen op die de deur aan het einde van de kamer verborgen. Er lag een perkament op tafel met daarop geschreven:
'Wil je verder geraken, moet je eerst een drankje maken.' En daaronder een recept. Sam zuchtte, hij was geen kei in toverdranken. Hij wou dat hij niet alleen gekomen was, hier zou Sandra hem bijvoorbeeld fantastisch hebben kunnen helpen. Hij nam eerst het recept goed door en volgde het toen keurig stap voor stap op, er voor zorgend dat hij niks oversloeg en alles deed zoals het op het papier stond. Hij moest uiteindelijk een blauwe vloeistof bekomen. Hij glimlachte breed toen dat ook het geval was. Hij had net genoeg ingredienten gekregen dat hij een bodempje toverdrank had. Hij nam een glazen flesje dat op de tafel klaarstond en goot de vloeistof daarin. Toen liep hij tot vlak voor de vlammen en goot de inhoud naar binnen. Zijn lichaam verandere precies in ijs. Toen liep hij door de vlammen en maakte de deur open.
In de laatste kamer zag hij dat Krinkel net op het punt stond door een kleine deur te verdwijnen. “Wacht!” riep Sam.
Langzaam draaide Krinkel zich om. “Zozo, wie we daar hebben, Sam Lewis.”
_____
Het is misschien een beetje onrealistisch dat Sam het einde haalt maar anders klopte mijn verhaal niet :p
Reacties:
Mooi! Zag wel een typfoutje, ging vast perongeluk --> toen deed Krinkel het leuk open- leuk = luik
Geeft niets hoor, verder mag je hier best trots op zijn, alleen gingen de situaties wat snel, alsfo ze haastig geschreven waren. Had ik toen ik begon ook vaak.