FanFic.nl

So close but still so far apart.. - A Hogwarts Story.

Chapter 3: The Leaky Cauldron.

Toen we er gisteren achter waren gekomen dat we tovenaars waren, had pap ons verteld dat we vandaag naar de wegisweg zouden gaan, ik had geen idee wat het was, maar als je een zekere plek de wegisweg noemt, dan weet iedereen toch wel dat je niet helemaal goed bij je hoofd bent, toch?

Ik had me al gedoucht en aangekleed en ik stond al klaar met mijn tas in de hal. Toen pap en Rick ook klaar waren om te gaan, liepen ik en mijn broer de deur al uit. 'Ho, ho, wacht eens even.' zei vader, die ons beiden terugtrok aan onze jas, 'Wie zei dat we met de auto gingen?' vroeg hij, en met dat ik en Rick allebei een wenkbrauw optrokken haalde hij zijn staf tevoorschijn. ‘We gaan toch niet ontploffen ofzo, toch pap?’ vroeg ik, en met dat ik dat vroeg, pakte pap onze handen vast. ‘Nee Lucy, we gaan verdwijnselen, zo kom je sneller op een bepaalde plek dan ooit’ zei hij, met een overbodige dosis enthousiasme in zijn stem. ‘Pas op, je kunt je als we aankomen bij de ketel wel wat misselijk voelen, dus doe geen rare dingen.’ waarschuwde hij ons, en met Ricardo aan zijn rechterzijde, en mij aan zijn linker, verdwenen we alledrie tegelijkertijd met een vage plop.

Toen we aankwamen op de plaats van bestemming voelde ik me inderdaad wat misselijk, ik schuifelde naar een tafel toe en ging op de eerste de beste stoel zitten die ik onderweg tegen kwam. ‘Hmm’ hoorde ik vader zeggen, ‘dat is niet helemaal zoals ik het gewend was’ en ik zag hem zijn ogen dichtdoen en met een vage plop verdween hij, twee seconden later stond hij naast Ricardo, die aan de bar met een dikke man stond te ruziën, mooi, hij had het alweer voor elkaar, ik liep eropaf.

‘Hoezo geen cola?’ hoorde ik hem zeggen, maar vader kwam er al tussenin, ‘Ricardo, je bent nog niet helemaal bekend met dit hele gedoe, dus laat je mens-zijn maar even achterwegen nu, goed?’ Ricardo stamelde iets wat verdacht veel op een “wat jij wil”� leek, en keerde zich toen om om naar een tafeltje achterin te lopen. ‘Sorry,’ verontschuldigde vader zich tegen de dikke man achter de bar ‘Mijn zoon en dochter weten pas sinds gisteren dat ze, jeweetwel, ehhm, tovenaars zijn.’ De man achter de bar knikt begrijpelijk ‘maar zijn ze daar nu niet wat te oud voor dan?’ vroeg hij. ‘Jazeker,’ zei vader, maar ik heb ze zo lang mogelijk een mensenleven willen laten leiden, zodat ze later een betere keuze kunnen maken.’ legde hij uit, de man knikte weer. ‘Wilt u wat bestellen?’ vroeg hij daarna, ‘Ja graag, twee boterbier en een pompoensap alstublieft.’ De man achter de bar was nog maar net vijf seconden bezig of er stonden al drie volle glazen op het dienblad, vader sprak een spreuk uit op het dienblad en liep ermee naar de tafel waar Rick zat, ik liep verdwaasd achter hem aan.

Reacties: