FanFic.nl

So close but still so far apart.. - A Hogwarts Story.

Chapter 4: The Leaky Cauldron, part 2.

Toen pa bij mijn tafel aankwam liet hij het dienblad wat hij zo lang door de lucht had laten zweven voor mijn neus op tafel landen. 'Ricardo, pak een pul, Lucy, pak het glas, laten we proosten op jullie toverkunst.' Ik gehoorzaamde mijn vader en pakte de pul die voor mijn neus stond waar iets inzat wat verdacht veel op bier leek. 'Eehm, pap, wat zit hier eigenlijk in?' vroeg Lucy, die met een raar gezicht keek naar het oranje goedje wat er in haar glas zat. 'Pompoensap Lucy.' zei vader, die het de normaalste zaak van de wereld leek te vinden. Lucy keek naar het drankje alsof ze het zo door de goot kon spoelen. ‘Niet zo kijken, je zult het echt lekker vinden, dacht je dat wij echt dranken zouden maken die vies zouden smaken, dan hadden we dat toch al lang weer omgetoverd.’ Zei vader, want hij blijkbaar erg grappig vond, want hij grinnikte er een beetje bij. ‘Proost, op jullie toverkrachten!’ riep vader terwijl hij zijn pul ophief, wij volgden zijn voorbeeld. Ik nam een slok van mijn bierachtige drank, het smaakte wel een beetje naar bier, maar er was wat anders aan, an had ik geen idee wat. ‘Wat is dit voor drank, pap?’ vroeg ik terwijl ik mijn glas ophief en er nogmaals in keek. ‘Dat, mijn zoon, is boterbier, de beste drank in de hele toverwereld,’ zei vader terwijl hij zijn eigen pul ook optilde. ‘Het mooiste van alles is dat er geen alcohol in zit en dat je het dus op elk moment kunt drinken, en op elke leeftijd natuurlijk, en dat het niet erg duur is, dat pompoensap van je zus was namelijk duurder.’ Ik keek even snel naar mijn zus, ze had haar halve glas al leeggedronken, dus waarschijnlijk vond ze het pompoensap toch lekkerder als dat ze gedacht had.

Toen we onze glazen leeg hadden seinde pap naar de barman, die met een zwaai van zijn toverstok alle drie de glazen en het dienblad, waar mijn vader het geld op had gelegd, terug liet zweven naar de bar. Pa stond op en ik en mijn zus volgden. Toen we onze jassen weer aan hadden liepen we naar een achterhoek in de lekke ketel. Toen we door een niet al te grote deur liepen, merkte ik op dat de weg voor ons geblokkeerd werd door een hoge, bakstenen muur, ik keek naar links, en naar rechts, maar kon geen andere weg vinden. ‘Eehm, pap, waarom zijn we hier?’ vroeg Lucy al gauw. ‘Dit, kinderen, is de ingang naar de wegisweg.’ Zei vader iets opgewekter dan nodig. ‘Maar waar is de ingang dan? Ik zie niets.’ Vulde ik mijn zus aan. ‘Als je iets niet ziet, betekent het niet meteen dat het er niet is’ zei mijn vader. Hij trok zijn toverstok uit de binnenzak van zijn jas en tikte, wat voor mij zo leek, een aantal willekeurige stenen aan in de muur. Het duurde even, maar na een tijdje begonnen de stenen te verschuiven en ontstond er een poort naar een enorme winkelstraat. Vader zette een paar stappen naar voren, stond toen weer stil en zei ‘Aah, hier zijn we dan, de wegisweg.’

Reacties: