FanFic.nl

Song of the Wolf ~ Chanteloup

Greetings.

Toen we de deur open deden hoorden we luide stemmen vanuit de woonkamer komen, we zetten onze tassen op de grond onder de kapstok en liepen door naar de woonkamer, waar de alle jongens van The Pack al op de bank zaten, drie van hen stonden op, het waren Zayn, Blaze en Marvin. Blaze liep als eerste naar mij toe. ‘Dag klein zusje, wat heb ik jou gemist, zeg.’ Lachte hij, terwijl hij mij stevig optilde en eens ronddraaide, toen hij klaar was was het Zayns beurt om me te begroeten. ‘Dag schoonheid, hoe staat het leven?’ vroeg hij, terwijl hij mij eens goed bekeek. Zayn en ik waren gewoon vrienden, al had Zayn iets wat leek op een soort van verliefdheid, hij was vroeger verliefd op me geweest, maar aangezien we eigenlijk neef en nicht waren, mocht dat in de menselijke wereld niet. Toen hij met the pack mee ging en met ze ging wonen is het wel een stuk minder geworden, maar hij is me nog steeds niet helemaal vergeten. Ik besloot gewoon mee te doen met zijn spelletje en antwoordde dus zo beleefd mogelijk terug ‘Zeer zonnig op het moment, mijnheer, wat heerlijk om u weer te zien.’ We lachten allebei en Zayn sloot zijn armen om mij heen, ik kon horen dat hij mijn geur inademde en zijn greep werd iets strakker, waarna hij me weer losliet. Marvin was alleen niet opgestaan om mij te begroeten, maar alleen voor Ruelle, ja, wat had je anders gedacht, dat vriend en vriendin na elkaar 4 maanden niet gezien te hebben gewoon maar even ‘hoi’ zouden zeggen? Echt niet! Naast me stonden de tortelduifjes alweer te knuffelen en te kussen, maar Zayn wist er tussendoor te breken. ‘Hey man, laat mijn zusje los, ik wil haar ook graag begroeten, weet je.’ Zei hij, terwijl hij Marvin een tik op zijn schouder gaf. Met tegenzin gaf hij haar nog één kusje en liet haar toen los, maar niet voor lang, want toen Zayn zijn zusje had begroet, stonden ze alweer in elkaars armen.

‘Oké, oké, genoeg gepraat!’ riep Blaze na een tijdje, ‘wie gaat er mee buiten spelen?’ we lachten allemaal bij de woorden buiten spelen, want die betekenden voor ons iets heel anders. ‘Is goed,’ antwoordde Ruelle, die nog steeds vastzat in Marvins greep, ‘maar dan ga ik me wel eerst omkleden.’Ik stemde met Ruelle in en we renden naar boven. ‘Niet te lang!’ hoorden we Zayn van beneden roepen, ‘anders zijn we weer weg!’ We lachten en renden verder naar onze kamer, die zich op zolder bevond.

Toen we na een tijdje weer beneden stonden, allebei gekleed in een paar denim shorts en een topje, zonder schoenen, liepen we met z’n allen naar buiten, de achtertuin uit, het bos in, waar we zouden lopen, tot we de open plek vonden waar we zorgeloos onszelf konden zijn.

Reacties: