FanFic.nl

What the hell happend to me (afgerond)

Hoofdstuk 1: Mirror, mirror on the wall

Het was een mooie middag in September. Een perfecte nazomer, warm en broeierig. Ik was mijn blauwe plekken aan het genezen die ik had opgelopen toen mijn moeder me weer voor de zoveelste keer sloeg. Ik had helende magie, was ik al snel achtergekomen. En watermagie, water was mijn element. Misschien kon ik ook nog de andere elementen beheersen, maar dat wist ik verder niet. Ik had alleen ontdekt als een soort Mathilda dat ik kon toveren. Magic. 'I got the magic in me', zong ik ietwat vrolijker dan anders. Ik had iets wat anderen niet konden doen en ik wist dat als ik het ook maar aan iemand vertelde ik in de gevangenis zou belanden en ik zou niet weten wat ik dan zou moeten doen. Ik keek in de spiegel. Mijn mooie ravenzwarte haar die bleef nooit in model zitten en zwierde vol om me heen. Ik was er trots op. En ik was slank, dat was een groot voordeel. Ik keek in de spiegel. 'Mirror, mirror on the wall, who is the most beautiful girl', zei ik en ik keek plotseling recht in de ogen van niemand minder dan Sirius Zwarts. Ik glimlachte. Mijn verbeelding is vast op hol geslagen. Ik kon gewoon leven in een fantasie wereld van J.K Rowling, dat zou pas gaaf zijn. En net toen ik dat dacht verscheen er een fel wit licht en het was alsof ik weggezogen werd uit deze wereld. Ik kon even geen adem meer halen. En ssssshhhhffffpppffff. Ik besefte pas later waar ik was. Ik was op Grimboudplein 12. Ik kon het niet helpen ik begon te zoeken naar dingen dat ik herkende. Ik herkende de stem van een schreeuwend persoon. 'SMERIGE HALFBLOEDEN, KOM NAAR HET HUIS VAN MIJN VOORVADEREN', schreeuwde mevrouw Zwarts, de moeder van Sirius. 'Sorry', mompelde Sirius en ik hielp hem meteen met het gordijn voor zijn moeder trekken zodat ze eindelijk haar mond hield. Als ze de mensen niet kon zien dan was het al snel saai voor haar en wist ze niet wat er zou gebeuren. De Orde was tenslotte een heel geheim genootschap. 'Hai', zei Sirius zwakjes. Hij was kennelijk zo uit het veld geslagen door mijn komst dat ik nog nooit zo'n verbaasd gezicht heb gezien als hij. En hij mocht er wel wezen. Ik was verbluft over zijn uiterlijk. Ik vond hem echt superknap. En volwassen, dat hield ik mezelf voor, maar ja ik was al 19 dus ik was ook volwassen. Ik schudde het idee meteen uit mijn hoofd en wist al meteen dat er iemand tegen onze relatie zou zijn. Hohoho, riep ik mezelf tot de orde. Het is nog lang niet zover, je hebt die man pas net ontmoet. Ik kon mijn ogen alleen niet van hem afhouden. Fantastische blauwe ogen en zwart haar. 'Ehm, dit klinkt misschien als een slechte versiertruc, maar jij bent het meisje uit mijn dromen, de dromen die visioenen worden en nu ben je hier, dat kan toch geen toeval zijn', zei Sirius. 'Nee, het is geen toeval denk ik', zei ik. 'Iets wat nog meer toeval is, is dat ik ook over jou heb gedroomd, ik heb wel vaker dromen die later te waarheid worden en dit is een van de vele, alleen wel een fantatsische mocht dit een droom zijn', zei ik. 'Ben ik knap in je dromen?' vroeg Sirius glimlachend. 'Razendknap', antwoordde ik terugglimlachend. Sirius glimlachte nog steeds en ik wist nu zeker, er was een chemie tussen ons. 'Sirius schiet je een beetje op met Melina?' hoorde ik mevrouw Wemel zeggen. Ik keek verbaasd, hoe kon mevrouw Wemel nou mijn naam weten. 'Heeft zij ook een visioen gehad over dat ik hier zou komen'. 'Ja we komen zo, zei Sirius'. 'Heej Zwarts ben je vastgevrogen?' vroeg een onaangename stem. Het was niemand minder dan Severus Sneep. Ik slikte, ik bedacht me ineens dat ik niet goed was in een grote groep. 'Je hebt gelijk', zei ik toen langzaam. 'Waarover?' vroeg Sirius. 'Het klinkt ook als een slechte versiertruc', zei ik nog steeds glimlachend. 'Je mocht willen dat het een versiertruc was', zei Sirius ook nog steeds glimlachend. Ik had een keer gehoord dat als je verliefd bent dat je dan moet letten op zijn lach. Als het een ware liefde is dan moet je kijken of hij vanaf het begin dat hij naar je lacht blijft lachen tot je er weggaat. En in dit geval was het antwoord. We stonden nog steeds met een big smile naar elkaar te kijken en elkaar te bestuderen. 'Kom we gaan je voorstellen aan de iedereen'. 'Tops die is dieing om je te ontmoeten'. 'Ze heeft bijna elke dag over je gedroomd en professor Zwamdrift, nou je weet wat die doet, die doet niet anders dan in de toekomst kijken dus die heeft je al lang zien aankomen', zei Sirius. Ik knikte. 'Maar ik moet je een ding vertellen Sirius, ik ben niet goed in groepsdingen, dus alsjeblieft geen speech', zei ik. 'Ik vind dit uiterst schattig om te zien, ik ben benieuwd in welke afdeling je komt', zei Sirius. 'Afdeling, ga ik dan naar Zweinstein?' vroeg ik verbaasd maar verheugd. 'Ja wat dacht je anders, Perkamentus die moet nog alleen bespreken of het alleen doordeweeks is of in het weekend, mij lijkt met het logischer als je doordeweeks naar Zweinstein gaat en in het weekend hier bent, op die manier'... begon Sirius. 'Weet Voldemort niet waar ik ben', maakte ik zijn zin af. 'Inderdaad, je bent echt helderziend', zei Sirius nog steeds met zijn glimlach op zijn gezich die ik met liefde wilde kussen merkte ik. Ik moest me echt inhouden om niet iets te doen waar ik later misschien spijt van krijg. Ik mocht niet nu al mijn controle verliezen. Ik wilde meteen naar Zweinstein. Ik kon gewoon niet wachten tot het al zover was, als Perkamentus al op de hoogte was van mijn bezoekje hier en iedereen verder van de Orde ook. Ik liep de huiskamer binnen, het zag er precies zo uit als beschreven was in het boek. Ik vroeg me af of ik nu het plot van het verhaal verpestte of dat ik nu gewoon levens kon redden en of dat de bedoeling was????? Is het niet veel beter om een verhaal te laten gebeuren zoals beschreven was. Ik had geen idee, maar als eenmaal puntje bij paaltje zou komen zou ik ieder zijn leven willen redden. En ik wilde hier blijven, blijven voor altijd, nooit meer terug naar mijn gewelddadige familie. Mijn familie die niet mijn familie is. Ik kon daar niet blijven, maar ik had geen geld voor een huis, daar zorgde mijn moeder wel voor en mijn vader blokkeerde altijd mijn bankrekening als ik die probeerde te tekenen. 'Hai liefje, wil je niet iets eten?' vroeg mevrouw Wemel. Ik keek rond. Tops, Lups, Perkamentus, Harry, Ron, Hermelien, Ginny, Bill, Fleur, Charlie, Arthur, Alastor Dolleman en natuurlijk Sirius Zwarts. Ik voelde me voor het eerst meteen thuis...
'Hai', zei Tops met glimmende en stralende ogen. Ze was zo enthousiast dat ik bang was dat ze uit elkaar zou spatten, ik wist niet zeker of het kon, maar ik was er bijna zeker van. Ik kon onmogelijk van iemand als Tops iets aflezen, maar dit was zo duidelijk als maar was, iedereen die had duidelijk dezelfde visioenen gehad of dromen. Ik vond het totaal niet vreemd, ik had namelijk zelf ook dromen gehad, dromen over elke persoon van de Orde. Dromen die ik niet kon verklaren, en die ik wel kon verklaren. Het was doodstil in de keuken geworden. Harry keek me aan alsof ik een spook was dat zojuist was verschenen. 'Eh nou ik ben Melina Rush, maar kennelijk weet iedereen dat al', zei ik. 'Ik vind het een eer om je te ontmoeten', zei Tops vrolijk. 'Ik vind het een eer om jou te ontmoeten', zei ik eerlijk. Tops leek erg in haar sas. Dolleman was iets minder enthousiast, maar niet minder verbaasd. 'Hoe ben je hier terecht gekomen?' vroeg hij. 'Ik heb eerlijk gezegd geen idee, maar ik weet wel dat ik hetzelfde heb gedroomd als jullie alleen dan apart, ik ben natuurlijk maar 1 persoon, maar ja ik weet ook gewoon niet hoe een droom waarheid kan worden. Misschien als ik mijn magie verder laat bestuderen'... 'Magie, heb jij magie', dat wist ik niet, zei Dolleman. 'Natuurlijk weet je dat niet, ik vertel het aan niemand, niet eens mijn eigen familie dat vanaf nu mijn familie niet meer is', zei ik. Hoezo niet? vroeg Dolleman verbaasd. 'Ik wil het er niet over hebben, ik ben nu hier en het liefst wil ik mezelf meteen nuttig maken', zei ik. 'Wauw, rechtdoorzee he', zei Dolleman verbaasd. Ik zwaaide met mijn handen en maakte daarmee een ingewikkelde beweging en daarmee rees het glas met water dat voor Dolleman stond en met mijn andere hand toverde ik het water eruit en ik hield het perfect in balans en maakte er vormen van. Ik vond het geweldig om te doen en ik was er erg goed in geworden en toen plotseling voelde ik dat een ander soort kracht zich eruit probeerde te wurmen. Ik liet het toe, ik kon me er niet tegen verzetten. Het was vuur. Ik vuurde een grote vuurbal af op het net in balanse water. Ik schrok er zelf van dus laat staan de Orde. Perkamentus keek oprecht verbaasd. 'Wauw', zei Harry. 'Ik heb nog nooit iemand zo met vuur zien spelen', zei Fred. 'Als je meerekend die ene keer dat wij met vuurwerk aan het spelen zijn is dit wel het meest bewonderingswaardige vuureffect dat ik ooit heb gezien', zei George. 'En dat zegt wat', zei Fred. Ze waren allebei helemaal verbaasd. 'Wacht eens even', zei ik terwijl ik het vuur probeerde te blussen met mijn water, maar mevrouw Wemel die hielp me een handje en die repareerde alles meteen in een keer en bluste daarmee ook gelijk het magische vuur. 'Oke, het lijkt me het beste als we gewoon maar hopen dat Voldemort niet van haar bestaan weet. Dat is gewoon het beste'. Ik grinnikte. 'Het is een wonder dat jullie me niet allemaal vragen stellen over dat ik geen dooddoener zou zijn', zei ik. 'Zou je dat dan willen?' vroeg Dolleman. 'Daar kan voor gezorgd worden', zei hij. 'Nee hoeft niet, ik ben geen dooddoener of aanhanger van Voldemort. Integendeel, ik wil al jullie levens redden, ik wil iedereen helpen die hulp nodig heeft', zei ik. 'Wauw echt rechtdoorzee', zei Sirius. 'Oke, Sirius vind je het erg dat Melina bij jou op de kamer slaapt, jij bent de enige die nog een beetje ruimte over hebt', zei mevrouw Wemel. Ginny en Hermelien die zittenal krap en als we het huis uitbreiden dan ben ik bang dat we instorten, zei mevrouw Wemel. 'Natuurlijk, geen probleem, moet ik een bed tevoorschijn toveren', zei Sirius. 'Graag Sirius als je dat zou willen doen dan zou dat heel fijn zijn. Het is al avond en het lijkt me het beste als we nu naar bed gaan, allemaal, ik weet niet of je nachtgoed mee hebt?' vroeg mevrouw Wemel. Ik heb helemaal niks', zei ik. 'Ik heb net wel een onbekende tas zien staan, is deze soms van jou?' vroeg Severus Sneep. 'Ja', zei ik en ik pakte de tas dankbaar aan en ik keek erin. Het was alsof iemand wist dat ik ging vertrekken. Mijn portomonnee zit erin en paspoort, ook zat er nachtkleding in en nog een set kleding. 'Wauw, ik kan me niet herinneren of ik die gepakt heb', zei ik. 'Misschien is het magie van de voorspelling', zei Perkamentus geinteresseerd. 'Oke, maar nu iedereen naar bed', zei mevrouw Wemel streng. Ik knikte en keek haar dankbaar aan. Het was nu al een lange dag geweest en dat terwijl ik eigenlijk pas net op was. Ik woon in Amerika in New York, the city who never sleeps, dus ik was eigenlijk pas net op, maar door alle ophef van net was ik nu al bekaf en tenslotte was het hier al nacht, dus ik vind het helemaal niet erg. 'Welterusten iedereen', zei ik. 'Welterusten', zei iedereen weer terug, me meteen nastarend. 'Ik zou wel even mee gaan', dan kan ik meteen het bed tevoorschijn toveren, zei Sirius. 'Dankjewel', dat zou heel fijn zijn, zei ik. 'Fred niet doen'... hoorde ik mevrouw Wemel nog zeggen en voordat ik het wist lag ik al op bed weer in een droomloze slaap...

Reacties: