FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 29

Sophie
Eindelijk eindejaarsbal, ik en de meisjes hadden uren in winkels rondgehangen om de perfecte outfit te vinden en uiteindelijk hadden we allemaal een prachtige jurk kunnen bemachtigen. Ik had er nog aan gedacht om Nick uit te nodigen maar dat vond Harry niet zo'n goed plan dus heb ik het maar zo gelaten. Nick is ondertussen echt een goede vriend geworden, hij kan goed luisteren en hij bied rust als ik weer een hele dag heb rondgehangen met de bende. Harry was een beetje tegen onze vriendschap omdat hij Nick nog altijd niet volledig vertrouwde maar hij vertrouwde mij dus liet hij het maar zo.

Ik stapte voorzichtig op mijn fiets zodat men niet onder mijn kleedje kon kijken en fietste toen richting het begin van de wijk. Niall was nog aan het sukkelen met zijn das maar ik had geen zin om hem te helpen, en om eerlijk te zijn ik wist niks van dassen knopen. Toen ik eraan kwam stonden Eline en Melissa al te wachten. "Hej! Waar is je broer?"
"Aan het knoeien met zijn das."
Eline grinnikte en ik schonk haar een grijns.
"Misschien kun jij hem wel helpen Eline!"
"Ik weet dat jij het weet maar daarom moet je het niet in het openbaar gaan vertellen."
"Het ligt er metersdik op Eline!"
"Wat ligt er metersdik op?" vroeg Melissa.
"Wat denk je nu zelf, Eline en Niall?"
"Oh dat, ja dat is inderdaad een beetje obvious," antwoordde Melissa nadenkend terwijl ze haar hoofd naar Eline draaide. Eline zuchtte geërgerd en ik gaf Melissa een vuistje. Tien minuten later was iedereen gearriveerd en we begonnen rustig richting de zaal te fietsen. We waren er bijna als eerste omdat de jongens hun materiaal nog moesten klaarzetten enzo. De directeur begroette ons met een hoofdknik en begeleidde de jongens toen richting het podium en het materiaalkot. Ik en de meisjes praatten nog wat na over de voorbije dagen toen ik plots een luide bonk hoorde. Niall had een versterker van het podium laten vallen, het verbaasde me dat het niet Harry zijn schuld was. Niall verontschuldigde zich met een rood hoofd tegenover de directeur en sprong toen van het podium af om de versterker op te rapen. Toen alles was geinstalleerd begon het volk langzaam toe te stromen. Een leerkracht ging bij de ingang staan en controleerde de genodigden. De jongens begonnen rustig te spelen en het aangename stemgeluid van Harry klonk door de boxen. Ik glimlachte lichtjes toen ik een paar verbaasde gezichten zag toen een aantal meisjes zagen dat One Direction op het podium stond.

Toen iedereen al wat ophad en de sfeer er goed inzat greep Harry de microfoon en riep mij op het podium. Mijn wangen kleurden rood en ik keek weg maar de meisjes spoorden me aan om op het podium te klimmen en na nog wat aanmoedigingen van anderen klom ik toch het podium op.
"En hier is Sophie Horan!"
De zaal applaudiseerde luid en ik begon voorzichtig te zingen. Na een stuk of drie nummers samen met de jongens gezongen te hebben sprong ik weer van het podium af en liep naar de bar om een drankje te kopen. Een halfuurtje later sprongen ook de jongens van het podium en begon de DJ te spelen. Ze wurmden zich door de menigte, hier en daar een handtekening gevend en kwamen uiteindelijk toch bij ons terecht.
"Hehe," zei Zayn. "Ik wist niet dat we zoveel fans hadden."
"Dat komt gewoon omdat jullie fantastisch zijn," floepte Melissa eruit. Ze sloeg haar hand voor haar mond en kleurde lichtjes rood toen ze merkte wat ze gezegd had en Zayn begon te lachen. "Bedankt voor het compliment!"
"Graag gedaan," mompelde Melissa verlegen.


Net toen ik gezellig aan het dansen was met Harry klonk er een knal. Een lamp sprong en een hoop gegil klonk door de zaal, iedereen hield abrupt op met dansen en iedereen probeerde naar de uitgang te vluchten. Een tweede knal. Toen drong het tot me door dat het geweerschoten waren. Harry sleurde me aan mijn arm door de menigte. Ik zag een glimp van de conciërge die de hoofddeur probeerde te openen, Eline die met Niall door de menigte probeerde te dringen, leerkrachten die de orde probeerden te bewaren, … en toen was ik buiten. De koude avondlucht waaide in mijn gezicht en ik haalde diep adem. Ik besefte nog altijd niet ten volle wat er in godsnaam aan de hand was. Verschillende koppeltjes liepen weg richting hun fietsen of auto’s. Ik en Harry gingen op een bank zitten en wachtten op de rest. Ik wreef met mijn handen over mijn armen om het wat warmer te krijgen maar begon toch te rillen. Harry nam me in zijn armen en drukte me stevig tegen hem aan zodat ik het toch wat warmer had. Mijn blik was strak op de deuren gevestigd, mijn ogen flitsten heen en weer, op zoek naar iemand die ik kende. Plotseling zag ik Eline naar buiten strompelen, zwaar steunend op Niall. Uit een wonde op haar been stroomde bloed naar beneden. Ze was geraakt.
“Gaat het wel?”� vroeg ik toen ze bij ons aankwam.
“Nee,”� zei ze met opeengeklemde tanden “Het doet fucking veel pijn!”�
“Ik bel de 112 wel,”� zei Harry. “Niet nodig, dat heb ik al gedaan,”� antwoordde Niall. Melissa en Zayn kwamen nu ook naar buiten en keken geschokt naar Eline.
“Wat is er gebeurd?”� vroeg Melissa met grote ogen. “Ze is geraakt,”� antwoordde Niall.
Melissa sloeg een hand voor haar mond en keek Eline bezorgd aan. Mijn blik gleed weer naar de twee deuren en ik zag Daisy naar buiten komen.
“Waar is Louis?”� vroeg ik. “Binnen, met Liam en Iris, ze proberen de jongen te kalmeren.”�
“Wat?”� riep Harry uit. “Zijn ze gek geworden ofzo?”�
“Zoiets, maar ik kon ze niet mee naar buiten krijgen.”�
Sirenes van een ambulance overstemde alle geluiden. Ik gaf een kneepje in Elines hand en keek haar aan. “Alles komt goed meisje,”� zei ik. Ze schonk me een waterig glimlachje en kneep terug.

Liam
Overal op de dansvloer waren er dansende paartjes. Aan de bar stond een jongen alleen, zijn ogen gleden over de menigte en hij nam af en toe een slok van het glas bier in zijn hand. Zijn blik bleef even hangen bij een bepaald paartje en de blik in zijn ogen veranderde naar iets wat ik niet direct kon thuisbrengen. Zijn hand verdween onder zijn jasje en ik liet Iris abrupt los. “Wacht even, ik kom zo terug,”� zei ik en begon me al een weg door de menigte te banen. De jongen kwam overeind en richtte zijn pistool in de lucht, een knal, een lamp sprong. Chaos. Iedereen begon door mekaar te rennen en de jongen voegde zich in de massa.
“Liam!?”� Iris was achter me aangelopen en pakte me bij mijn arm.
“Ga maar al naar buiten, ik kom zo.”� “Ik laat je niet alleen,”� antwoordde ze.
“Het is niet veilig hier, er is een jongen met een pistool, ga alsjeblieft naar buiten,”� zei ik terwijl ik met mijn ogen de menigte afzocht naar de jongen. Weer een schot. Gillende mensen. Iris had nog altijd mijn hand vast maar ik deed niet de moeite om haar los te schudden. “Daar is hij!”�
Ik maakte mijn hand los en begon te rennen, ik schoot dwars door de menigte heen en sommige mensen schreeuwden me verwijten na maar ik negeerde ze. Ik richtte me op de jongen voor me die nog altijd met zijn pistool aan het zwaaien was en stopte toen ik een meter of twee voor hem stond. Zijn ogen flitsten naar mij en hij richtte zijn pistool op mijn borst. Iris kwam naast me staan en nam mijn hand vast. Zijn ogen vernauwden zich. Iris zag het en liet vlug mijn hand los. Ik deed nog een stap naar voren terwijl ik mijn handen in de lucht stak. De hand waar zijn pistool in lag begon hevig te trillen. “Ga weg,”� zei hij.
“Ga weg of, of ik schiet.”�
“Ik doe je niets, laat dat pistool zakken.”�
Maar in plaats van mij te gehoorzaam bracht hij zijn tweede hand omhoog om zijn andere te ondersteunen.
“Ga weg.”�
“Ik wil je geen kwaad doen, laat dat pistool zakken, geweld lost niets op.”�
“Je weet niet wat het is!”� schreeuwde hij plots. “Je weet niet hoe ik me voel!”�
“Wil je erover praten?”�
Hij kreeg weer die vreemde glans in zijn ogen en hij keek me woedend aan.
“Jij bent vast wel gelukkig hè, met je vriendinnetje?”�
Ik keek hem aan zonder met mijn ogen te knipperen, ik deed nog een stap naar voren. Hij legde zijn vinger achter de trekker en keek me strak aan.
“Ik weet zeker dat jij ook iemand zult vinden.”�
“Hoe kan jij dat nu weten! En ik wil niet ‘iemand’ ik wil Daisy godverdomme! Ik had het zo goed voorbereid, ik had het allemaal gepland, maar toen kwam die klootzak van een Louis er natuurlijk tussen!”�
“Mij doden lost je probleem niet op,”� zei ik. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Louis er ook was komen bij staan.
“Eric?”� zei hij. De jongen, die blijkbaar Eric heette, draaide zich naar Louis en richtte zijn pistool nu op hem.
“Jij!”� schreeuwde hij. Zijn vinger spande zich om de trekker maar voor hij kon schieten schoot ik naar voor en trapte het pistool uit zijn hand. Het viel kletterend op de grond en hij richtte zich weer naar mij. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar sloot hem toen weer. Louis deed een stap naar voren en met een ruk draaide Eric zich naar hem. Hij balde zijn vuist en sloeg Louis hard in het gezicht. “Eric,”� zei Iris zacht. Eric keek haar aan met een woedende flikkering in zijn ogen. “Wat moet je?”�
“Geweld lost niets op, met Louis te slaan krijg je Daisy niet terug.”�
“Daisy wilt me niet meer en dat is allemaal de schuld van deze klootzak!”� schreeuwde hij.
“Ik weet zeker dat Daisy niet gewild had dat je met Louis begon te vechten, ze is je nooit vergeten, ze vond het spijtig dat je zo veranderd bent.”�
“Heeft ze iets gezegd … over mij?”�
“Ja, ze heeft gezegd dat ze het spijtig vond dat jullie zelfs geen vrienden meer zijn.”�
“Wil ze vrienden zijn?”�
“Ja, maar dan moet je wel terug de oude worden Eric.”�
De vreemde glans verdween uit zijn ogen en hij keek Iris een tijdlang zwijgend aan.
“Ik ben te ver gegaan hè? Ik kon er niets aan doen,”� fluisterde hij.
“Het is iets in mijn hoofd, toen Daisy het uitmaakte knapte er iets in mijn hoofd. Ik…”�
Voor hij kon verder gaan stormden er drie agenten, twee mannen en één vrouw, naar binnen met getrokken pistolen.

Reacties: