Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Daddy? I’m hungry. » 9
Daddy? I’m hungry.
9
Toen ze de trap af gingen, voelde het voor Tom als weglopen. Hij was het gewend om dingen recht te zetten, maar nu voelde hij zich weer als een kleine jongen en Simone samen met Francizska waren deze wrede ouders die zijn favoriete speeltje wegnamen. Tom voelde zich ongemakkelijk.
Hij voelde Bills hand in zijn eigen hand knijpen. Toen hij terug op keek naar zijn tweelingbroer, speelde op Bills lippen een kleine glimlach.
“Het komt goed,”¯ fluisterde Bill toen ze langzaam door de gang liepen, recht naar de woonkamer. “Het zal zichzelf uitzoeken, je zult het zien. Wat kunnen ze trouwens doen?”¯
“Wat dacht je van mijn jongens bij mij weghalen?”¯ Tom haatte het sarcasme dat hij gebruikte, zijn stem was zo vertrouwd voor hem op die manier, maar hij kon het niet helpen. Zelfs als hij zijn best deed, kon hij het niet geloven dat dingen wel weer goed zouden komen. Hij had dat rare sterke gevoel en zelfs als hij probeerde het te negeren, wist hij diep van binnen dat er iets mis zou gaan.
“Nee.”¯ Bill schudde zijn hoofd, alsof hij probeerde om zichzelf ervan te overtuigen in plaats van Tom. “Mam zal dat niet laten gebeuren.”¯
“Ik ben er niet zo zeker van Billa.”¯
Tom stopte voor de deur naar de woonkamer waar de tv speelde in stilte. Hij voelde zijn handen trillen, maar hij kon het niet tegenhouden. Hij was bang. Bang voor wat er zou gebeuren. Hij wist niet wat hij moest verwachten.
Hij haalde diep adem en voordat hij zo ver was om de kamer in te gaan, omhelsde Bill hem weer.
“Het komt goed.”¯ Bills lage stem liet Tom huiveren. Tom zuchtte diep en nam een diepe ademteug van de zoete en zo vertrouwde en rustgevende geur van zijn broer. Bill kneep hem nog een keer in zijn armen voordat hij hem liet gaan.
“Eindelijk.”¯
Tom rolde bijna met zijn ogen toen hij Francizska's hoge stem hoorde. Hij keek niet naar haar, dat wel. Zijn ogen waren vastgelijmd aan de vloer en hij ging naar de bank waar zijn moeder zat.
Hij keek omhoog naar Simone en staarde naar haar voor een tijdje voordat hij op de armleuning ging zitten waar Bill was gaan zitten. Ja, ze waren zeventien, maar het betekende niet dat Tom zijn broer niet nodig had om hem te troosten in situaties zoals deze.
“Nou,”¯ Tom keek naar zijn trillende handen toen hij de stilte om hen heen brak. Hij verstrengelde zijn vingers in elkaar. “Je wilde praten over iets, nietwaar?”¯
“Natuurlijk wilde we dat, Tomas!”¯ Zijn moeder keek hem boos aan. Het was echt een grote verrassing voor haar om thuis te komen en een boze Francizska vloekend in de keuken te vinden. Ze was niet zo boos op hem om wat Tom had gedaan, maar omdat hij de kleine tweelings grootmoeder hier boos had achtergelaten, schreeuwend op Simone.
“Wat de hel dacht je, Tom?”¯ Ze schreeuwde alleen maar. Simone negeerde Francizska en haar opmerking over dat Tom helemaal niet nadacht en ging verder met haar monoloog. “Je kan gewoon niet met ze uit wanneer je hebt besloten dat je dat wilt! Je bent gewoon een tiener dat geen verantwoordelijkheid voor zichzelf heeft, en dan noemen we niet eens de kleine jongens!”¯
“Maar ik ben hun vader, mam!”¯
“Dat betekent niets!”¯ Francizska keek naar hem. Ze was echt pissig. Ze dacht dat het het beste was om de tweeling naar hun biologische vader te brengen om elkaar te leren kennen, maar nu is het allemaal uit haar handen. Haar onschuldige tweelingen waren helemaal geobsedeerd door die kleine snotaap die denkt dat hij een goede vader kan zijn voor een tweeënhalf jaar oude kinderen. Dit moet stoppen.
“Dat betekent alles!”¯ spuwde Tom terug en stond op. “Als het niets betekende, waarom zou je hier dan zelfs nog zijn?! Je wilde dat ze me leerde kennen, nietwaar? Dus houdt je bek!”¯
“Tomas!”¯
“Nee, mam. Tom heeft gelijk.”¯ Bill stond ook op en drukte zijn borstkas tegen de rug van zijn broer. Hij kende Tom al te goed, hij
wist wat te doen om zijn broer te kalmeren. Tenminste een beetje.
“Hoe durf je zo tegen me praten?”¯
Tom snoof en balde zijn vuisten. “Ze zijn van mij en je neemt ze niet weg van mij,”¯ gromde hij nederig en staarde naar Francizska met een dodelijke rustige expressie.
Francizska lachte. “Je denkt dat je iets kunt doen, vind je niet? Laat me, lieve Tom, je iets vertellen.”¯ Ze staarde naar hem en probeerde hem bang te maken, maar Tom knipperde niet eens.
Hij staarde haar aan met hetzelfde harde gezicht.
“Nou? Ik ben een en al oor,”¯ spuwde hij weer sarcastisch, vermijdde volledig zijn moeders gestaar. Hij vocht voor zijn baby's en stond ze tegen hem, ze had geen recht om zo tegen hem te staren.
Francizska snoof en rolde bijna met haar ogen. “Je kan hun vader zijn, maar tegenover mij ben je niets.”¯ Ze negeerde het oneens klinkende geluid van Simone en ging verder. “Ik ben hun voogd en je bent niets meer dan een verwend net, dat mijn dochter zwanger maakte. Wie denk je dat hun voogdij zal krijgen? Jij? Nog nooit.”¯
Iedereen in de kamer viel stil, zelfs toen Simone een paar ademteugen nam alsof ze iets wilde zeggen. Toms borst stond strak; zijn adem was zwaar en zijn hart deed pijn. Hij wenste zoveel dat ze verkeerd was, maar hij wist dat Francizska gelijk had.
Volgens iedereen in Toms omgeving was hij gewoon een onverantwoorde jongen die er van hield om dronken te zijn. Niemand met hun volle verstand zou hem die kleine tweeling geven. En deze feit deed hem echt pijn.
“Je hebt hier niets op te zeggen? Welnu, ik denk dat we morgen vertrekken,”¯ zei Francizska met een tevredenheid in haar stem. Ze draaide zich om en stond op het punt te vertrekken toen Tom eindelijk zijn verloren stem terug vond.
“Je haalt ze niet bij me vandaan.”¯
“Ik niet? Echt waar? Nou, ik denk dat ik weet wat de tweeling en ik gaan doen.”¯
“Het kan me niet schelen wat je denkt. Je neemt ze gewoon niet bij me weg.”¯
“Tom, stop ermee.”¯
Hij wendde zich tot zijn moeders gezicht. Hij kon haar niet geloven; stond ze echt aan Francizska's kant?
“Wat, mam. Denk je echt dat ik haar gewoon haar gang laat gaan om ze mee te nemen? No way.”¯ Bill kneep in zijn hand toen Simone hen aankeek.
“We hebben dit al besproken. Ze blijven niet en dat weet je dus niet maak dit niet moeilijker.”¯
Tom staarde alleen maar naar haar, in zijn ogen was zo veel pijn, zelfs toen Simone een paar stappen terug nam.
“Hoe kon je, mam? Zie je zijn pijn dan niet?”¯ Bill stond voor zijn broer en staarde naar Simone. “Je weet wat ze betekenen voor hem, ik voel het, maar jij weet het alleen omdat je zelf een ouder bent en zelfs nu ben je in staat om hem zoals dit te kwetsen? Je stelt me teleur, mam.”¯
Ze keken elkaar alleen aan. Er waren geen woorden, ze waren niet nodig. Simone voelde de pijn dat van haar beide zonen in golven stroomden, maar ze was niet van plan om iets te stoppen. Ze was overeengekomen met Francizska, het was het beste om de tweeling uit de weg te nemen.
“Nou, zo veel als ik van deze familieshow heb genoten,”¯ Francizska brak de stilte, “ik moet echt nodig onze spullen pakken voor we morgen weggaan, dus...”¯ Ze keek Tom recht in de gebroken ogen aan en liet een duivelse glimlach zien. “Goede nacht.”¯
Ze draaide zich op haar hiel om en liet ze allemaal in de woonkamer achter.
“Tom...”¯
Hij schudde alleen maar zijn hoofd. “Nee, mam. Ik wil geen woord van je horen.”¯ Hij nam Bills pols stevig in zijn hand en trok. Bill knikte alleen maar en zonder enig andere woorden, verlieten ze ook de woonkamer.
Toen hun stappen naar boven waren verdwenen, ging Simone gewoon op de bank zitten, haar hoofd in haar handen. Ze was zich ervan bewust dat ze dingen had verpest, maar ze was ervan overtuigd dat ze het beste deed. Natuurlijk hield ze ook van de tweeling en natuurlijk wist ze hoeveel Tom van hen hield, maar het veranderde niets. Tom was niet oud genoeg om de zorg over dergelijke kleine kinderen te nemen en ze was hier niet de hele tijd om hem te helpen.
Met een diepe zucht stond ze op en draaide het licht uit. Ze deed de beste.
____________
Toen Tom in zijn bed lag kon hij niet stoppen met denken. Gisteravond was helemaal verschrikkelijk, hij kon helemaal niet slapen. En het was niet vanwege zijn jongens die tegen zijn borst waren gedrukt. Nee, het was hun grootmoeder's schuld dat hij niet kon slapen.
Hij keek naar zijn nachtkastje en kreunde rustig. 05:30 Het was tijd om wakker te worden en zich klaar te maken voor school, maar hij wilde niet. Hij wilde niets meer dan hier liggen, met twee warme lichamen tegen hem aangedrukt en slapen door middel van de hele dag. Als dit mogelijk zou zijn, zou hij ervoor zorgen Francizska zijn jongens niet wegnam.
Maar het was iets wat hij niet kon veroorloven.
Hij moest naar school, anders zou zijn wiskunde leraar hem laten zakken.
Maar een beetje langer in bed met de tweeling deed niemand kwaad.
Hij verschoof om zichzelf opnieuw comfortabel neer te leggen en omhelsde Lex en Tobi stevig. Met hun vrije adem als een slaapliedje voelde hij zich eindelijk in slaap zakken.
Toen hij weer wakker werd was het licht buiten het raam en iemand schudde aan zijn schouder. Hij knipperde een paar keer voordat hij eindelijk Bills zwarte herkende dat rond zijn gezicht viel.
“He,”¯ fluisterde Tom en gaapte. Een van de jongens verschoof en schopte hem tegen zijn knie, maar bleef slapen.
“He,”¯ antwoordde Bill en gaf hem een ​​klein trieste glimlach. “Je moet wakker worden, het is bijna 7.30 en mama freaked out omdat we te laat komen.”¯
“Ik wil niet naar school gaan, Billa”¯
Zijn broer zuchtte en aaide de blonde haren op het kleine hoofd van één van de jongens. “Ik weet het, maar je moet, Tom. Mam laat je niet thuis blijven en de heer Turner laat je zakken als je niet komt opdagen in zijn klas vandaag.”¯
“Het kan me geen fuck schelen.”¯ Tom voelde tranen in zijn ogen. Hij probeerde het de hele nacht te vermijden, maar nu kon hij het niet meer vasthouden. “Ik kan ze niet nu verlaten, Bill. Ze zal hen van me wegnemen en als ik terugkom, zal er niemand op me wachten!”¯
“Tom. Tom!”¯ Bill kneep in zijn schouder. “Sta op en nu meteen.”¯ Hij stond langzaam op en voorzichtig ontknoopte hij een van de jongens van Toms omarming, maar Tom heeft helemaal niet bewegen. “Tom, kom op, je moet opstaan nu.”¯ Bill gaf hem 'de blik' die hij elke keer gebruikte als hij Tom nodig had om iets te doen, en zoals altijd, het werkte weer.
Tom zuchtte en langzaam trok hij zichzelf weg van zijn baby en stond op. Bill legde de andere jongen terug naar beneden en bedekte hen beiden met Toms deken. Toen pakte hij Tom's hand en trok hem uit de kamer.
“Bill, wat doe je? Ik ga nergens heen vandaag.”¯
Bill zuchtte toen hij stopte voor de badkamer. “Jawel, Tom. Je kun het je niet veroorloven om thuis te blijven, je zult in de problemen komen op school, maar ik kan.”¯
“Wat...”¯
“Wat ik wil zeggen is dat ik vandaag thuis blijf, zodat jij naar school kunt gaan en niet bang hoef te zijn voor Francizska.”¯
“Maar Bill...”¯
“Geen gemaar, Tom. Je gaat naar school, einde discussie. Dus nu ga je jezelf klaar maken terwijl ik mama ga vertellen dat ik thuis blijf, oké?”¯
“Maar...”¯
“E-e-e! Wat heb ik zojuist gezegd?”¯
“Geen gemaar.”¯
Bill glimlachte tegen zijn tien minuten ouder tweeling. “Goed. Dus ga, Tom.”¯
Tom zuchtte en omhelsde zijn broer. “Beloof me dat ze hier zijn als ik terugkom.”¯
“Ik...”¯ Bill aarzelde. Kon hij zoiets dergelijks beloven? “Ik beloof het.”¯ Hij omhelsde Tom weer.
“Bedankt, Billa. Je bent de beste broer dat iemand zich kan wensen.”¯ Tom gaf hem de helderste glimlach die hij op dat moment kon geven en verdween in de badkamer om zich klaar te maken.
Terwijl Tom zichzelf presentabel maakte, ging Bill naar beneden om zijn moeder aan de tafel te vinden.
“Waar is je broer, Bill? We hebben hier geen tijd voor.”¯
Bill keek naar haar. “Hij maakt zich klaar, maak je geen zorgen, maar ik blijf thuis.”¯
“Wat?”¯ Simone keek naar hem vanuit haar boek dat ze aan het lezen was. “Geen denken aan. Je gaat ook naar school.”¯
“Nee, mam. Ik blijf. Ik heb hem beloofd dat de tweeling hier zou zijn als hij terug komt en ik ga me aan die belofte houden.”¯
Simone sloot haar boek en stond op met de lege beker van haar koffie. “Je weet dat je deze belofte niet kunt houden, Bill. Doe niet zo raar, Tom komt over dit hele tweeling gebeuren. Geef hem nog een paar dagen, een partij bij Mike en hij zal weer goed zijn.”¯
Bill kon niet geloven wat hij gehoord had. Ze kon niet serieus zijn. Dacht ze echt dat Tom zo was? Ze is zijn moeder en ze zou hem moeten kennen, zou ze weten dat geen enkele partij bij Mike, geen meisjes, geen alcohol of drugs, zelfs geen Bill Tom hierover heen zou kunnen krijgen.
“Hij houdt van hen, moeder. Je denk echt niet dat hij hen zou vergeten, hè?”¯
Simone draaide zich om en keek hem aan. “Natuurlijk denk ik dat. Ik ken mijn zoon, Bill. Ik weet hoe Tom is en geloof mij, zelfs als hij ze leuk zou vinden, zal hij ze vergeten.”¯
Bill schudde zijn hoofd. Dit was nutteloos. “Het maakt niet uit wat je zegt, ik blijf thuis. En geloof me, je kent Tom totaal niet.”¯
Met dat draaide Bill zich op zijn hiel om en verliet de keuken. Het kon hem niet schelen wat zijn moeder hem achterna riep. Hij gaf niet meer om haar, ze liet hem vallen en hij kon het haar gewoon niet vergeven.
Hij ontmoette Tom op de trap.
“He.”¯
Tom glimlachte naar hem. Hij keek een beetje beter nu. “Hey. Laat mam je thuis blijven?”¯
Bill schudde zijn hoofd. “Niet echt, maar maak je geen zorgen, ik ga nergens naartoe evenals de tweeling. We zullen allemaal hier zijn als je terug komt vanavond.”¯
“Beloofd, Billa?”¯
Bill nam diep adem voordat hij knikte. “Beloofd.”¯
____________
Toen Tom vertrok met zijn moeder naar de school, voelde hij zich helemaal verschrikkelijk. Hij geloofde dat Bill zou zorgen voor de kinderen, maar hij had nog steeds dat gevoel alsof er iets mis zou gaan. En hij vond het totaal niet leuk.
Tijdens de rit, zwegen beiden. Tom had geen interesse in een gesprek met zijn moeder, hij was nog steeds vrij pissed off. En Simone was niet moedig genoeg om eerst met hem te praten. Zeker omdat ze ervan was overtuigd dat ze handelde als de beste, maar misschien, maar een beetje, ze betreurde dat ze niet Toms zijde stond.
Simone stopte op de parkeerplaats voor Toms school en voordat ze een kans kreeg om iets te zeggen, was Tom verdwenen. Hij wilde geen woord van haar horen.
Tom zuchtte en met een rugzak op zijn schouder, ging hij naar de kleine groep van zijn vrienden.
“He man. Whoa, je ziet eruit als shit.”¯
“Oh, bedankt Mike, het is echt aardig van je.”¯ Tom rolde met zijn ogen en ging op de bank zitten. “Ik heb niet geslapen vannacht. Helemaal niet. Ik ben moe als hel.”¯
“Wat is er gebeurd?”¯
Tom keek naar Andreas en schudde zijn hoofd. Hij wilde er niet over praten. Zelfs niet met zijn beste vriend.
“Eh, niets, gewoon... een beetje te veel porno, ya know.”¯ Toen hij zijn vrienden zijn beroemde grijns gaf, waren ze allemaal verkocht. Iedereen, behalve één.
Andreas keek naar zijn vriend en fronste zijn voorhoofd. Er was iets mis met Tom, maar hij wilde niet dat zijn vriend ergens over praatte waar hij niet oke mee was. Dus hij glimlachte alleen maar naar hem en wanneer iedereen opstond en naar de school liep, omhelsde Andreas Tom rond de schouders. Het was het minste wat hij kon doen voor zijn vriend.
Het was rond lunchtijd toen Tom merkte dat hij helemaal alleen zat in de lege sportschool. Hij voelde zich niet prettig bij het gezelschap van mensen nu.
Als het een normale dag was, zou Tom hier samen met Bill en Andreas zijn, maar Bill is thuis en Andreas heeft iets met hun leraar; dus het is aan hem voor nu.
Tom zuchtte en viste zijn telefoon uit zijn rugtas om om zijn berichten te controleren. Er waren er geen.
Hij fronste zijn wenkbrauwen en vond zijn broers nummer en drukte op bellen. Het ging bijna zes keer over voordat Bill eindelijk oppakte..
“He, Tom.”¯
“Billa, hi.”¯ Tom glimlachte en leunde tegen de muur. “Hoe gaat het? En de jongens?”¯
“Uhm, ja, fijn denk ik.”¯
“Is er iets mis, Billa? Gedragen de jongens zich goed?”¯
Bill was een tijdje stil voordat hij eindelijk reageerde. “Ik moet gaan, Tom. Zie je thuis.”¯
De telefoonlijn was dood.
“Wat de hel...”¯ Tom staarde alleen maar naar zijn telefoon alsof het zijn schuld was dat Bill hem had opgehangen. Tom zuchtte. Hij gooide de telefoon terug naar zijn tas en stond op het punt om terug te keren naar zijn boterham wanneer de deur naar de sportschool opende met luid geklik. Tom keek alleen en zag het gezicht dat hij het meeste haatte.
“Nou, nou, kijk eens wie hier is.”¯
“Laat me met rust, Aaron.”¯
“Mmm, ik denk het niet, Tomi-boy.”¯
Tom rolde met zijn ogen, hij was zeker niet in de stemming voor dit alles. Hij stond op en liep naar de deur en werd gestopt door Aarons hand.
“Loop je weg, Kaulitz?”¯
“Laat me met rust.”¯ Tom probeerde Aarons hand van hem af te schudden, maar hij gaf hem alleen maar meer een reden om hem tegen de muur te drukken.
“Ik ben zeker niet van plan om je alleen laten, Kaulitz.”¯ siste Aaron tegen Toms gezicht en grijnsde. “Het is alleen jij en ik,”¯ kirde de donkere harige jongen en sloeg Tom op zijn neus; zijn blauwe pony viel in zijn ogen.
De gedreadlockte man kreunde, maar deed niets om terug te keren. Hij wist beter dan terug te vechten tegen Aaron, hij wilde niet worden geschorst.
“Tom, Tom.”¯ Aaron keek hem recht in de ogen. Hij wist dat Tom niet tegen hem terug zou vechten, totdat hij iets zou zeggen dat hem zou provoceren. “Hoe zijn je kwajongens, hè? Ik heb gehoord dat er twee van hen zijn. Mmm, interessant. Hoe meer hoe beter. Ik kan niet wachten om hun kleine kontjes te schoppen.”¯
Dat was het.
Tom had geleerd dat Aaron een eikel was en als hobby had om slecht over Bill te praten alleen maar om hem te provoceren, maar nu sloeg Aaron de zwakste plek in Toms hart. Niemand zou zoals dit over Toms kinderen spreken.
“You son of the bitch!”¯
Aaron had geen kans om iets te doen voor Tom naar hem uithaalde.
Reacties:
