FanFic.nl

Another fight against evil - complete

Hoofdstuk 37: Een achtervolging op leven of dood

Krinkel trok zijn toverstaf en richtte hem op Sam. Sam keek hem met een vastberaden blik aan, hij hield zijn toverstaf stevig vast. Ze cirkelden rond elkaar heen. Krinkel glimlachte. “Protego!”� riep Sam. Een seconde later ketste een rode straal af op het schild. Krinkel was blijkbaar niet van plan hem te vermoorden. Plots zag Sam iets gloeien in de zak van Krinkels gewaad. En hij wist dat hij dat, wat het ook was, moest bemachtigen. Krinkel zag hoe Sam naar er naar keek en keek hem glimlachend aan. “Weet je wat het is?”� 'Hoe zou ik dat nu moeten weten?' dacht Sam. Krinkel leek zijn gedachten te raden. “Het is de steen der wijzen, die ene steen waarmee je een elixer kunt maken waardoor je voor eeuwig leeft.”� Sam knikte, hij had er ooit al eens over gehoord. “En waarom moet je hem hebben? Wat is er zo goed aan onsterfelijk zijn?”�
“De steen is niet voor mij, anders had ik hem nooit gekregen. Hij is voor iemand anders.”�
“Voor wie dan?”� Sam hield Krinkel nauwkeurig in het oog. Zijn schild bleef hij vasthouden.
“Je bent een bijzondere tovenaar Sam, velen zouden nu hun toverstaf hebben laten zakken terwijl ze gezellig zaten te praten, maar jij niet.”�
“Ik ben gewoon op mijn hoede.”� Hij wachtte nog eventjes en kwam toen, totaal onverwacht, in actie. Krinkel stond net op het punt om nog iets te zeggen toen Sam zijn schild losliet en Paralitis riep. Krinkel dook op de grond zodat de spreuk over zijn hoofd vloog. Voordat Krinkel overeind kon komen had Sam nog eens gevuurd. Krinkel lag roerloos op de grond en Sam dacht dat zijn spreuk doel had getroffen. Maar toen Sam op hem af liep sprong Krinkel recht en vuurde. Instinctief dook Sam op de grond en rolde direct opzij om een tweede spreuk te ontwijken. Het werd een spelletje van duiken, opspringen, vuren, hij had geen tijd om nog eens een schild op te roepen. Hij wist dat Krinkel hem moe wou krijgen om zo tijd te hebben om te ontsnappen en Sam probeerde een gaatje te vinden in Krinkels verdediging. Maar dat was er niet. Uiteindelijk wist Krinkel naar de deur te springen en die te openen. Sam liep direct achter hem aan en vuurde een paar keer achter elkaar maar Krinkel had dit verwacht en ontweek de spreuken handig terwijl hij zigzaggend van links naar rechts liep door de nauwe gang die achter de deur was verschenen. Sam riep snel een schild op toen Krinkel begon met in het wilde weg spreuken naar achter te vuren. Één spreuk ketste af op het schild en keerde terug naar Krinkel. Die viel als een plank voorover. Sam liep naar Krinkel toe en glimlachte naar hem.
“Zozo professor, verslagen door je eigen spreuk.”�
Krinkel keek hem woedend aan toen Sam de steen uit zijn zaknam en de gang uitsprintte. Maar tegelijk was Krinkel ook opgelucht. Als Sam aan Voldemort kon ontsnappen, kwam de steen nooit in zijn bezit. En dat was alleen maar een goed teken. De gang leidde Sam naar het verboden bos. Hij zag een schim tussen de bomen. “Heb je de steen?”�
Sam herkende de kille stem meteen en slikte. Hij antwoordde niet. “Ben jij Krinkel?”�
Sam begon te lopen. Zo snel als hij kon zigzagde hij tussen de bomen door. Hij hoorde voetstappen acher zich en hoopte dat Voldemort niet kon mikken door de bomen die overal verspreid stonden. Voldemort vuurde een paar keer, maar de groene stralen ketsten inderdaad af op de boomstammen. Sam hoorde hem vloeken en dook van de ene boom naar de andere zodat Voldemort hem niet kon raken. Takken scheurden zijn kleren en zijn enkels begonnen te bloeden toen hij ze openhaalde aan laaghangende doornstruiken. Toen hij door de laatste bomenrij schoot liet hij zich vallen. Een groene straal sneed door de lucht, op de plaats waar hij een fractie van een seconde eerder nog rechtstond. Hij krabbelde terug overeind en liep verder. Hij moest zo snel mogelijk het kasteel bereiken, alleen daar was hij veilig. Hij dook achter een boom die eenzaam op het, voor de rest lege groene veld stond en voelde een spreuk inslaan. De boom weigde gevaarlijk heen en weer. Sam sprintte weg en hoorde de boom vallen. Hij liep nu open en bloot zonder de bescherming van bomen of andere planten. Hij zigzagde heen en weer en liet zich nu en dan op de grond vallen, hopend dat Voldemort hem op die manier niet kon raken. Maar hij wist dat hij dit niet ging kunnen volhouden. Hij draaide zich om en vuurde een spreuk af richting Voldemort. Tot zijn verbazing en blijdschap werd die in de lucht geworpen Sam sprintte verder, richting de kassen van professor Stronk. Een paar seconden later hoorde hij weer voetstappen achter zich. Hij dook de ruimte in met de kassen en hoorde het glas achter hem in stukjes uiteenvallen. Hij liep tussen de kassen door, af en toe een plant naar achteren werpend. Maar geen enkele plant raakte zijn achtervolger. Sam hoorde en voelde de kassen een voor een springen. Hij durfde niet om te kijken. Hij schoot de deur door aan het einde van de ruimte en smeet hem met een knal achter hem dicht hopend dat dat Voldemort toch een paar seconden zou tegenhouden. En het hielp inderdaad. Voldemort was zo hard op Sam gefocust dat hij niet zag dat de glazen deur dicht was en knalde ertegenop. Woedend blies hij de deur aan stukken enrende verder. Sam was nu nog maar een paar meter van het kasteel verwijderd. Hij liep een gang door met aan weerskanten allemaal stenen zuilen en sprintte op een deur af die toegang gaf tot het kasteel, spreuken vlogen hem om de oren. Hij hoopte dat Voldemort hem niet tot binnen zou volgen. Hij sprong op de deur af, opende hem en smeet hem dan vlug terug dicht. Het hout kraakte toen het werd geraakt door een spreuk, hij was net op tijd geweest. Sam sprintte nog eventjes een paar gangen door en stond toen stil. Voldemort had hem niet gevolgd. Hij hijgde. Hij zat vol schrammen en zijn rug en borst deden ongeloofelijk veel pijn van het vele vallen maar hij was ontsnapt en Voldemort had de steen niet te pakken gekregen. Hij wist dat dat het allerbelangrijkste was. Hij besefte nog niet ten volle wat hij nu juist had meegemaakt maar wist wel dat hij ongelofelijk veel geluk had gehad. Zou het feit dat hij 'de beschermer' was er iets mee te maken hebben? Hij had geen flauw idee. Uit het niets kwam Perkamentus op hem afgelopen en bracht hem naar de ziekenzaal. Vanaf het moment dat hij op één van de witte bedden lag vielen zijn ogen toe en Sam viel in een half bewusteloze toestand.

Reacties:

KiKey zei op 14 jan 2012 - 10:38:
@Peachyfull: Helemaal mee eens.

PeachyFull zei op 13 jan 2012 - 21:18:
Oke, wat moet ik hier nou over zeggen? Het is gewoon fantastisch geschreven! En zo spannend! En dat met die glazen deur