FanFic.nl

•Fallen Angel Of Blood•

~ 17. 'I Don't Trust You' ~

'W-Wat? Ik heb geen kimono aan?!' vraag je terwijl jouw ogen groot worden van verbazing. Je weet toch zeker dat je wat aanhebt. Je kan je niet herinneren dat je jouw kimono uitgetrokken hebt. Of zou Itachi het uitgetrokken hebben? Meteen verschijnt er een rode blos op jouw wangen, die met de minuut erger wordt. "Ik liep dus naar deze kamer.. In de base.. Zonder kimono?!" denk je bij jezelf, zonder ook maar te kijken of je iets anders aanhebt. Na een aantal seconden goed ademhalen, kijk je toch naar beneden. Kijkend of je iets anders aanhebt. Je slaakt een zucht, een zucht van opluchting. Je hebt namelijk een T-shirtje aan die ietsjes te groot is voor je. Je vermoedt dat het van Itachi is.
Meteen kijk je naar beneden, naar jouw handen die zenuwachtig aan het frunniken zijn met het uiteinde van het T-shirtje. Een brede glimlach verschijnt er op jouw gezicht. Het voelt goed dat Itachi je hielp, en dat hij natuurlijk voor je zorgt. Het geeft je een warm gevoel van binnen. Eindelijk geeft er iemand om je. Eindelijk heb je het gevoel dat je er niet alleen voor staat. Althans, zo’n gevoel heb je op dit moment wel.
Je haalt een plukje haar uit jouw gezicht, en plaatst het achter jouw oor. Nu je er goed over nadenkt, heb je nu pas door dat hij je dus halfnaakt gezien hebt. Daardoor worden jouw wangen nog roder. ‘Waarom ben je zo rood?’ hoor je Sayuri vragen. Meteen kijk je op, recht in haar ogen. De ogen die alleen maar duisternis uitstralen door jouw moeder. Althans, zo’n vermoeden heb je wel. Je weet gewoon zeker dat een kind niet in één keer duister is. Daar moet toch een reden voor zijn. En jouw moeder Kanae, kan best eens de reden zijn voor haar duisternis.
Je vraagt je wel af waarom ze ineens zoveel op jou let. Is dat in opdracht van Kanae? Je bijt even op jouw lip. “Waarom vraagt ze zoveel dingen.. Dingen die ze normaal nooit vroeg?”� denk je bij jezelf, terwijl je bedenkelijk in haar ogen kijkt. Ergens diep van binnen denk je dat ze wat van plan is. Ze zal vast niet zoveel vragen zonder een reden. De twee vragen die ze stelden waren al veel. Meestal commandeerde ze je alleen dat je naar Kanae toe moet gaan, omdat ze je nog heeft voor iets belangrijks. “Zou het soms zijn omdat.. Itachi en ik nu goed met elkaar omgaan.. Omdat ze zelf ook gevoelens heeft voor hem.. Maar hij ze niet beantwoordt..”� met dat in gedachte, slaak je een hele diepe zucht. ‘Waarom zucht je?’ vraagt Sayuri dit keer aan je.
Ze kijkt je erg doordringend aan. Alsof ze daarmee wilt zeggen dat je het wel moet zeggen. Dat je geen andere keus hebt. Maar, je laat je niet intimideren door haar. ‘Weet je waarom ik zucht?’ ‘Nou?’ ‘Om die vragen van jou! Sinds wanneer ben je zo bezorgt om me? Normaal gesproken vraag je nauwelijks wat. Je zegt meestal dat ik naar dat.. Dat..’ Je houdt even jouw mond en haalt diep adem. Je wilde bijna allerlei scheldwoorden uitkramen, en natuurlijk ook slechte bijnamen. Maar, je weet gewoon zeker dat er iets niet pluis is. Daarom besluit je wijs niet te schelden. ‘Dat?’ ‘Dat ding dat mij ontiegelijk haat. Dat ik naar haar moet komen.. Je geeft niet om me, alleen papa houdt van me..’ ‘Hirokazu? Papa houdt alleen van mij.. Hij ziet jou eerder als zijn slavinnetje..’ zegt Sayuri met een lach op haar gezicht. ‘Slavinnetje?! En trouwens, jouw vader is mijn vader niet! Mijn vader is Hatake Kakashi! Niet dat ding dat ik ook haat!’
Daardoor lacht ze nog harder. ‘Ach, je moet blij wezen met iets.. Mama is weg, dus papa is helemaal alleen.. Met ons.. Eigenlijk niet helemaal alleen, want er gaan maar een aantal mensen in de base op een missie. Itachi bijvoorbeeld. Dat is nou jammer, kan je niet schuilen bij jouw geliefde vriend!’ Je staat woedend op. ‘Je kan het gewoon niet hebben dat ik en Itachi goed met elkaar omgaan, hé?!’ snauw je kwaad, zonder ook maar aan haar gevoelens te denken. Dat doet ze immers ook nooit bij jou. ‘Je kan er gewoon niet tegen, dat ik hem korter ken en veel beter met hem omga dan jij doet. Ach, ik kan het hem niet kwalijk nemen. Je bent een bitch die zo uit de hel komt..’ Je loopt naar de deur, aangezien je naar Itachi toe wilt om jouw kimono op te halen. ‘En nog eens wat.. Ik sliep in Itachi’s bed.. Samen met hem. Daarom heb ik dit shirt aan. Je wilde toch alles weten? Nou, nu weet je het.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.