Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Another fight against evil - complete » Hoofdstuk 38: Het einde van het schooljaar
Another fight against evil - complete
Hoofdstuk 38: Het einde van het schooljaar
Hij werd anderhalve dag later terug wakker en Sandra zat naast hem en hield zijn hand vast. Een traan gleed over haar wang. Sam kneep in haar hand. Ze draaide zich snel om en keek hem in zijn ogen. Toen begon ze te stralen. Ze boog naar hem toe en gaf hem een teder kusje op de mond. “Je leeft nog.”¯ “Tuurlijk.”¯ Sam probeerde zich rechter te zetten maar kreunde toen hij een felle pijn voelde in zijn rug. “Je hebt heel veel geluk gehad weet je dat?”¯ “Ja.”¯
“Perkamentus zegt dat Jeweetwel nog altijd niet op volle sterkte was toen hij jou aanviel, dat heeft jou ook voor een stuk geholpen. En Hij heeft zichzelf sterk verzwakt door jou proberen te vermoorden. Zonder de steen gaat het nu nog langer duren voor hij zijn krachten weer terug heeft.”¯ “Waar is hij nu?”¯ “Niet hier.”¯ “En de steen?”¯
“Die heeft Perkamentus vernietigd.”¯ “Wat is er met Krinkel gebeurd?”¯
“Die is ontslagen natuurlijk, hij had het duistere teken op zijn arm. Hij wordt waarschijnlijk naar Azkaban gestuurd.”¯ Op dat moment kwam Perkamentus binnen.
“Zo, onze held is wakker, hoe is het met je?”¯ “Goed, alleen doet mijn rug verdomd veel pijn.”¯
“Dat kan ik wel geloven, je hebt een ongeloofeljike moed getoond Sam. Ik mag er niet aan denken dat Voldemort de steen zou hebben gekregen.”¯
“Het is nu wel heel duidelijk dat ik die 'helper' ben he?,”¯ zei Sam lachend.
Perkamentus fronste zijn wenkbrauwen, toen begreep hij het. “Ja. Dat wel.”¯
“Zou Voldemort nog terugkomen naar Zweinstein?”¯
“Ik denk het niet. Hij weet dat hij geen kans meer maakt om de steen te bemachtigen. Maar misschien komt hij binnen een paar jaar nog eens een bezoekje brengen aan Zweinstein. Met de bedoeling het te vernietigen en om te vormen tot een school voor enkel en alleen bloedzuivere tovenaars die hem willen helpen om de macht over de toverwereld te krijgen en te behouden.”¯
Een paar dagen later was Sam volledig hersteld. Toen hij de feestzaal binnenliep was die volledig versierd in de kleuren van Griffoendor. Ze hadden de afdelingscup gewonnen. Door zijn uitzonderlijke moed had hij honderd punten gekregen zodat ze met een fikse voorsprong waren gewonnen. Ze hadden in totaal vijfhonderzeventig punten. Zwadderich was tweede met vierhonderdzeventig punten. De zwadderaars keken hem vuil aan toen hij de zaal binnen liep. De rest van de tafels begonnen spontaan te applaudisseren. Sam begon te blozen en liep zo snel mogelijk naar zijn vrienden toe. Toen hij bij hem kwam kreunde hij.
“Ik haat aandacht hebben.”¯
“Normaal gezien toch niet?”¯
“Nu wel.”¯
“Vertel eens wat er juist is gebeurd? Er wordt hier vanalles gefluistered maar volgens mij is het allemaal een beetje overdreven. Heb je echt helemaal alleen een duel uitgevochten met Jeweetwel?”¯ fluisterde Leo.
“Niet echt een duel, het was meer vluchten van hem terwijl hij constant spreuken op mij af vuurde. Maar ik heb hem wel één keer de lucht in kunnen slingeren.”¯
“Wauw.”¯
“Maar ik zal het jullie straks wel allemaal vertellen. Niet iedereen hoeft het hele verhaal te weten.”¯
Een paar nieuwsgierige griffoendors keken snel de andere kant op. Het applaus stierf langzaam weg en Perkamentus stond op.
“Eerst en vooral wil ik Griffoendor feliciteren met zijn overwinning, volgens mij hebben zij het echt verdiend om te winnen.”¯ De Griffoendors barstten in een luid gejuich uit en ook Huffelpuf en Ravenklauw deden mee.
“Ten tweede wil ik Sam Lewis bedanken voor zijn uitzonderlijke vertoon van moed. Zonder hem was Voldemort sterker geweest dan ooit. Maar laat ik jullie niet bang maken. Laat het feestmaal beginnen!”¯
De schalen werden gevuld en even later klonk het gekletter van bestek door de grote zaal. Sam werd ondertussen bedolven onder de complimentjes en een paar mensen vroegen zelfs om zijn handtekening. “Laat Sam eens gewoon met rust, zie je nu niet dat hij rustig wilt genieten van zijn maaltijd?”¯ zei Leo geeërgerd toen er weer een horde griffoendors schuifelend op hem afkwam. Ze liepen gauw weer weg, hun kaken rood van schaamte. Sam grijnsde naar zijn vriend.
“Bedankt.”¯
“Ze zijn nog erger dan toen wij Jeweetwel hadden verslagen. Is het eigenlijk normaal dat hij zich zo openbaar laat zien in Zweinstein? Twee keer dan nog wel.”¯
“Met Voldemort weet je nooit Leo.”¯ “Zeg die naam niet!”¯
“Door zijn echte naam niet uit te spreken bevestig je alleen dat je bang bent voor hem.”¯
“Maar dat ben ik ook!”¯
“Ik ook, maar dat wil niet zeggen dat ik zijn naam niet durf uit te spreken, je moet je angst kunnen benoemen, dat helpt echt,”¯ besloot Sam half filosofisch.
“Jij bent me er eentje Sam Lewis.”¯ “Ik ben uniek, dat weet ik, net zoals iedereen uniek is.”¯
“Ja, maar jij bent toch nog een geval apart.”¯
“Jij ook, en seg, ik wil eens zien of ik je nu wel kan verslagen met een potje schaak.”¯
“Waarom?”¯ “Dat vertel ik je straks wel.”¯
“Je kunt toch niet van mij winnen.”¯ “Wedden van wel?”¯ Leo grijnsde naar hem.
“Als jij wint geef ik je een zak zoutzuurtjes en ik zal er zelf niet van eten. En als ik win geef jij mij een zak zoutzuurtjes en jij mag er dan ook niet van eten.”¯
“Deal.”¯ “Deal.”¯ De twee vrienden gaven elkaar een hand. Sandra had het gesprek gevolgd en rolde met haar ogen. “Jongens,”¯ zuchtte ze, zich tot Katja richtend.
“Altijd maar weddenschappen houden voor de onozelste dingen.”¯
“Ja, maar ja, dat zijn jongens he, die blijven kleine kinderen, ook al zijn ze volwassen. Kijk maar naar Perkamentus,”¯ antwoordde Katja. Sandra lachte. “Daar heb je gelijk in.”¯
Net op dat moment keek Perkamentus hun kant uit en Sandra dacht voor één seconde dat hij hen had gehoord. Maar dat was onmogelijk aangezien de rumoerige stemmen die overal in de grote zaal klonken.
Die avond was er weer een feestje in de leerlingenkamer van Griffoendor, om te vieren dat ze de afdelingscup hadden gewonnen. Maar ook een beetje ter ere van Sam. Die laatste vond het echter niet leuk om in de spotlights te staan (hij had dat enkel graag als hij net een ongeloofelijk goede grap had uitgehaald) en wou stiekem gewoon onder de brug aan het grote meer zitten en naar de sterren kijken. Maar hij bleef. Een oudere Griffoendor toverde een muziekinstallatie tevoorschijn en moderene muziek schalde de kamer in. Een paar mensen begonnen direct te dansen en drie nummers later deed iedereen mee. Sam had echter geen zin om te dansen en ging in een hoekje zitten. Hij keek naar Sandra die nog best goed kon dansen en dronk ondertussen zijn flesje boterbier leeg. Leo kwam op hem afgelopen en ging naast hem zitten. “Hej, mag ik erbij komen? Je zit hier zo alleen?”¯
“Ja, ik ben aan het denken. Ik heb altijd zoveel geluk. Die eerste keer in het krijsende krot en dan nu ook weer. En het is zo oneerlijk...”¯
Sam wou hem bijna over Seppe vertellen maar hij zweeg net op tijd.
“Waarom is het zo oneerlijk?”¯
“Wel sommige mensen hebben minder geluk.”¯
“Daar moet jij je toch niets van aan trekken, en kom nu mee dansen! Het is je laatste avond op Zweinstein! Morgen moeten we onze koffers pakken en dan gaan we terug naar huis.”¯
“Ik heb nu geen zin om te dansen Leo.”¯
“Waarom niet? Je zit ergens mee he, waarom vertel je het niet gewoon? Dan ga je je waarschijnlijk veel beter voelen.”¯
“Ik wil het niet vertellen Leo, het is te ... te persoonlijk.”¯
“Hoe bedoel je, te persoonlijk? Ben je Sandra aan het bedriegen ofzo?”¯
“Nee, tuurlijk niet, wat denk je nu van mij?”¯ Hij gaf Leo een duw.
“Hoe is het nu eigenlijk tussen jou en Leah?”¯
“Goed, goed, alleen soms een beetje ambetant dat ze in een andere afdelng zit. Anders had ze bijvoorbeeld kunnen meefeesten met ons en had ik eens met haar kunnen dansen. Maar we gaan deze vakantie zowiezo nog eens afpsreken he? En dan nodig ik haar ineens uit.”¯
“Voor mij geen probleem, we kunnen misschien een logeerpartijtje houden bij mij thuis. Mijn ouders gaan twee weken op vakantie met vrienden van hen. Dus heb ik twee weken het huis voor mij alleen.”¯
“Nice! Ik hoop dat ik mag. Ik denk dat ik het deze keer niet ga riskeren om zomaar weg te glippen. Ik wil niet nog eens een brulbrief ontvangen.”¯ Sam glimlachte.
Op dat moment kwam Sandra aangelopen. “Kom op Sam, dans mee, alsjeblieft?”¯
Sandra trok Sam recht en dwong hem om te dansen. Leo keek zijn vriend na. Die jongen zat met iets en volgens hem wist zelfs Sandra niet waarmee. Hij stond recht en wou zich mee in de dansende menigte gooien toen Fred en George hem tegenhielden.
“Wil je meedoen met wat vuurwerk af te steken in de grote zaal? We zijn eventjes langsgeweest in die kamer met al die verboden spullen.”¯
Leo keek zijn vrienden met grote ogen aan. “Jullie gaan hier zo zwaar voor gestraft worden.”¯ “Ach, ze kunnen ons niet buitengooien, we hebben het al eens gecheckt en we hebben allebei net genoeg punten om over te gaan en het is de laatste avond dus kom op!”¯
“Ik doe niet mee jongens, ik wil niet van school vliegen.”¯
“Perkamentus lacht zich er waarschijnlijk dood mee dus we gaan zeker niet van school vliegen. Anderling zal ons wel strafwerk willen geven maar die is het tegen het eind van de vakantie waarschijnlijk wel al vergeten, dus doe gewoon mee!”¯
Leo twijfelde, langs de ene kant wou hij wel meedoen met zijn vrienden maar langs de andere kant... “En hoe ga je volk lokken om te komen kijken?”¯ “Oh dat is al in orde.”¯ “Weet Sam het al?”¯ “Nee, ik ga hem nu zoeken, maar je doet dus mee?”¯ Leo schudde zijn hoofd.
“Sorry jongens, maar ik kan het echt niet riskeren, als mijn ouders ervan horen heb ik heel de vakantie huisarrest en ik wil het logeerpartijtje bij Sam niet missen.”¯
“Logeerpartijtje bij Sam?”¯ “Ja, hij heeft twee weken het hele huis voor zichzelf.”¯
“Cool. Wij gaan Sam zoeken, jij komt toch kijken he?”¯
“Tuurlijk!”¯
Fred en George liepen weg en baanden zich een weg door de menigte, op zoek naar Sam. Sam was wel dolenthousiast over het voorstel. Sandra probeerde het nog uit zijn hoofd te praten maar tevergeefs. “Ach kom nou Sandra, het is de laatste avond!”¯ “Maar...”¯
“Mij zullen ze zeker niet van school smijten, ik ben dé helper.”¯
“Aha, meneertje is nu ineens dé helper? Eerst zit je te zagen dat je dat soort aandacht niet leuk vind en nu ga je het ineens misbruiken?”¯
“Het is geen misbruiken Sandra, het is gewoon een bevestiging dat ze er me niet uit smijten. Ook al doe ik mee met dat vuurwerk. En wat is er nu mis met vuurwerk? Dat hoort toch bij elk feest?”¯ Sandra wist niets meer te antwoorden en sloeg daarom haar armen over mekaar en begon met mokken. Fred had ondertussen de muziek weten stil te leggen en zei met luide stem:
“Kom allemaal mee, vuurwerk in de grote zaal, nu meteen, volg mij!”¯
Fred, George en Sam liepen voorop en de rest volgde. Vuurwerk was altijd tof om te zien.
Beneden in de grote zaal stonden er al heel veel mensen te wachten op het grote vuurwerk. Vilder was ook gearriveerd en stond aan de kant te mompelen maar vond geen geldige reden om ze weg te sturen. Fred, George en Sam liepen naar het midden van de grote zaal en pakten de dozen met Dr. Vleermans Voortreffelijke Natstartend Nietschroeiend Vuurwerk uit. Daarna pakten ze hun toverstaf en probeerden zoveel mogelijk vuurwerk tegelijk af te steken met de blauwe vlammetjes die uit hun toverstokpunten kwamen. Het gevolg daarvan was dat er allerlei rode en blauwe sterretjes de lucht in vlogen en er een hoop knallen hoorbaar waren. Vilder zag dit alles met grote ogen aan en liep snel weg ondertussen roepend:
“Vuurwerk in de grote zaal, er wordt vuurwerk afgestoken in de grote zaal!”¯
Perkamentus was de eerste die binnenkwam en zijn ogen glinsterden.
“Dit is nou wat ik noem een fantastische afsluiter voor het jaar! Vuurwerk! Ongeloofelijk.”¯ Anderling, die vlak achter Perkamentus binnenkwam, vond het echter ongehoord.
“Wat is hier de bedoeling van? Vuurwerk in de grote zaal? Ben je helemaal gek geworden! Sebiet vliegen hier nog dingen in brand!”¯
“Rustig Minerva, niets vliegt hier in brand, het is een mooi schouwspel, dat wel, vind je niet?”¯ “Albus, nu ga je toch echt te ver! Er is vuurwerk in de grote zaal! En jij vindt dat maar normaal?”¯
“Och Minerva, maak je niet zo druk, ik weet zeker dat u ze het volgend schooljaar een passende straf zult geven, geniet nu maar gewoon van dit wonderlijke spektakel.”¯
Anderling wist dat Perkamentus gelijk had en gaf zich gewonnen, de sterretjes waren inderdaad wel mooi om te zien besloot ze beschamend.
De volgende dag pakte iedereen met een klein beetje tegenzin zijn hutkoffers. Iedereen was geslaagd voor zijn examens, Sam had het hoogste punt voor Verweer Tegen De Zwarte Kunsten en Sandra had het hoogste punt voor Toverdranken. Maar dat was te verwachten. Ze stapten de zweinsteinsexpress op en bestelden weer een hele hoop snoep toen het karretje voorbijkwam. Ze praatten nog wat na over de vreemde en toffe gebeurtenissen van dit jaar en uiteindelijk moest ook Sandra toegeven dat het een tof idee was geweest om vuurwerk af te steken. Toen ze bijna bij Kings Cross station aankwamen deden ze hun dreuzelkleren aan om niet op te vallen en toen ze buiten op het perron stonden namen ze uitgebreid afscheid alvorens naar hun ouders te gaan. Molly Wemel stond al op haar zoons te wachten met Arthur naast haar en Ginny Wemel aan haar hand. “Mama, mama!”¯ riep Ron. “Fred en George hebben met Jeweetwel gevochten en en ze zijn gewonnen en mama, ze hebben vuurwerk afgestoken gisteren!”¯ “Sssht Ron, dat van dat vuurwerk moest er echt niet bij!”¯ Maar het was al te laat.
“Zo, jullie vonden zichzelf goed genoeg om vuurwerk af te steken op de laatste dag van het schooljaar?”¯
“Maar mama, iedereen vond het fantastisch!”¯ antwoordde Fred.
“En we zijn niet alleen stout geweest,”¯ zei George kinderachtig.
“Neen, we hebben de grote boze tovenaar verslagen, samen met Leo!”¯ vulde Fred hem aan.
“Dat is nog geen geldige reden om vuurwerk af te steken!”¯
“Jij moet ook altijd alleen maar de negatieve dingen zien he! Wanneer ga je nu eens trots zijn op ons?”¯ riep George boos.
“Ik ben ook trots op jullie maar...!”¯
“Altijd maar dat maar, maar, maar! Ik heb er genoeg van! In plaats van ons te feliciteren! Je weet goed genoeg wat er gebeurd is in het krijsende krot en daarna in die kamer waar Sandra was vastgezet, en dan nog moet je boos worden over dat vuurwerk! Alsof dat het enige is dat we hebben gedaan dit jaar!”¯
“Fred...”¯
“Laat al maar, ik snap het, wij zijn een schande voor de familie, niet meer en niet minder, kom George we zijn hier weg.”¯
George volgde zijn broer richting dreuzelstation en toen Mevrouw Wemel achter hen aan kwam waren ze al verdwenen. Ze zuchtte, dit had ze echt niet gewild. Sam, Leo, Sandra en Katja hadden de discussie gevolgd en stonden er een beetje verloren bij.
“Ik ga Leah zoeken, ik heb nog geen afscheid kunnen nemen,”¯ zei Leo. De rest knikte.
Uiteindelijk gingen ze één voor één met hun ouders mee naar buiten en Sam gaf Sandra nog een afscheidskus voor ook hij richting dreuzelstation ging.
Reacties:
Waaaauw. Je moet zeker een vervolg schrijven! Anders is voldie niet blij
Bravo! Bravo! *klapt*
Ik zou zeggen dat Sam in de sequel tenminste Voldemort voor zn *** schopt. 
........