FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 31

Iris
Ik werd de volgende morgen wakker van het zonlicht dat recht op mijn gezicht scheen. Ik opende knipperend mijn ogen en zag dat Liam al uit bed was. Ik wou net zelf ook opstaan toen de deur open ging en Liam binnenkwam met een plateau met eten op. Ik glimlachte naar hem. “Dat is superlief.”� Hij glimlachte terug en zette het plateau op het bed. Hij kroop weer naast me en samen aten we gezellig het ontbijt op. Hij keek op zijn horloge en zijn ogen werden groot. “Nu moet ik dringend weg, ik moet over een kwartier op school zijn!”�
“Goed, veel succes schatje! Waar is je laptop?”�
“Onder het bed,”� zei hij voor hij snel de kamer uitliep. Ik hoorde hem de trap aflopen en even later de voordeur dichtslaan en haalde de laptop tevoorschijn. Ik startte hem op en opende het internet. Ik tikte google in, in de adresbalk en tikte toen ‘Psychiatrische instellingen Basildon’ ik drukte op enter en kreeg onmiddellijk een paar duizenden resultaten. Ik klikte een paar links aan en schreef de telefoonnummers van een aantal instellingen op. Toen ik ervan overtuigd was dat ik ze ongeveer allemaal had deed ik hetzelfde met Londen. Toen ik daarmee klaar was sloot ik de laptop af en kroop het bed uit. Ik kleedde me aan en liep toen de trap af. De ouders van Liam waren gaan werken en ik besloot om eens langs te gaan bij de meiden. Ik haalde mijn gsm boven en zag dat er een spoedvergadering was afgesproken bij Sophie thuis. En die was blijkbaar al een halfuur geleden begonnen. Ik had al een aantal ongeruste sms’jes ontvangen en smste iets terug in de aard van ‘Geen paniek, ik leef nog’ voor ik mijn spullen bijeen pakte en Liams huis uit liep. Ik moest helemaal te voet naar Sophie’s huis, dat toch wel een eindje stappen was en zuchtte. De zon liet zijn warmte over mijn huid stralen en ik richtte mijn gezicht naar de zon om te genieten van de warmte. Toen ik uiteindelijk Sophie’s huis had bereikt duwde ik ongeduldig op de bel. Ik hoorde hem door het huis rinkelen en even later werd de voordeur opengesmeten. “Iris! Eindelijk, je bent er!”� Sophie trok me aan mijn arm naar binnen en sloot toen weer de voordeur. Toen ik de woonkamer binnenliep zag ik de meiden op de grote zetel zitten. Ze zaten allemaal rond een laptop en keken naar het scherm. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een artikel was over wat er zich op het eindejaarsbal had afgespeeld. Je zag een foto van mij, Liam, Louis en Eric en daaronder stond een lange tekst. Ik vroeg me af hoe ze in godsnaam aan die foto kwamen. Ik liet mijn ogen over de regels tekst glijden en het kwam erop neer dat wij drie ‘helden’ waren en dat instellingen hun patiënten beter moesten opsluiten.
“Is dit de reden voor een spoedvergadering?”� vroeg ik.
“Nouja dat en het feit dat we een feest moeten organiseren om te vieren dat we allemaal naar de universiteit gaan volgend jaar.”�
“Juist ja, we moeten trouwens nog altijd eens kijken voor een goedkoop huis in de buurt van Londen dat we kunnen huren met zen allen.”�
“Dat was ook deze vergadering gepland. De jongens hebben wel een grote loft in Londen voor als ze daar optredens moeten doen, maar ik weet niet of we die mogen gebruiken want die is aangekocht door hun manager.”�
“Ja, volgens mij mogen wie die inderdaad niet gebruiken.”�
Ik propte me naast de meisjes in de zetel en het paste nog net. De zetel was eigenlijk gemaakt voor vijf personen, maar als je, je best deed geraakten er gemakkelijk zes mensen in.
“Iemand heeft hier weer te veel gegeten,”� mopperde ik voor de grap.
“Zeker dat jij het zelf niet bent?”�
“Heel zeker! Ik ben wel op dieet hè, ik eet enkel nog maar yoghurt en fruit en groenten!”� zei ik en nam een hap van de reep chocolade die ik van Sophie had gekregen.
De meiden barsten in lachen uit en ik lachte mee ook al was het niet eens zo’n goede humor. “Ik zou maar oppassen met je dieet,”� zei Daisy “Straks krijg je nog anorexia!”�
“Dat is geen ziekte om mee te lachen,”� zei Melissa serieus.
“Sorry,”� mompelde Daisy “Ik was even vergeten dat…”�
“Och maakt niet uit, mijn zus is weer helemaal de oude nu, toch? Maar goed, we gingen op zoek gaan naar een huis voor jullie,”� zei ze en trok de laptop van Tessa’s schoot.
Haar vingers schoten over het toetsenbord en even later verscheen er een pagina van allemaal huizen die te huur werden aangeboden in de buurt van Londen. De prijs varieerde van zeshonderd tot tweeduizend euro per maand.
“Zeshonderd voor een huis, deel dat door vier en je komt aan honderdvijftig per man, dat is echt goedkoop!”�
“Ja maar dat huis ziet er echt niet uit, moet je kijken!”� antwoordde Melissa. Ze had een foto van het huis aangeklikt waarbij je de binnenkant kon zien. Het behang hing half van de muren en in een hoek van de gang lag er schimmel, ook de badkamer en keuken zagen er niet echt proper uit, om het mild uit te drukken.
“Wel, dat is toch het perfecte huis! Een beetje retro met dat behang dat half van de huren hangt. En die schimmel is toch gezellig! Dat betekent dat we leuke huisdieren hebben.”�
Tessa keek me even vreemd aan en spoorde Melissa toen aan om naar het volgend huis te gaan. Deze was te huur voor 1200 per maand en zag er al stukken beter uit. De muren waren netjes geverfd, er was nergens schimmel te vinden en het had een deftige keuken. De badkamer had een douche en er waren drie slaapkamers.
“Drie slaapkamers is wel niet zoveel, wat als er nu iemand komt logeren?”�
“Als de jongens komen slapen die toch bij ons in bed, dus dat is geen probleem. Is het huis al gemeubeld?”�
“Nee, je moet zelf voor de meubels zorgen.”�
“Zet het toch maar al bij favorieten, ik vind het wel een goed huis,”� zei Sophie.
Melissa zette het bij de favorieten en klikte toen het volgende huis aan.
“Weet je eigenlijk zou het huis zes slaapkamers moeten hebben, ik en Tessa komen er volgend jaar ook bij!”�
“Daar heb je gelijk in. Hoeveel slaapkamers heeft deze?”�
“Vier, maar het zijn wel grote, er kunnen best twee bedden in. Er staat trouwens in elke kamer al één bed.”�
We keken naar nog een paar foto’s en het huis bleek een mooie badkamer en keuken te bezitten, met microgolf. Buiten de bedden waren er geen meubels aanwezig maar voor een paar ponden extra per maand wou de eigenaar ons nog een zetel geven.
“Op hoeveel komt die?”�
“1600 per maand.”�
“Dat is 400 per man. Ongeveer de prijs van een degelijk kot.”�
“Jep, slaag die ook maar op bij favorieten.”�
We keken nog naar een paar huizen maar besloten dat die twee voorlopig de beste waren.
Sophie gaapte. “Gaan we dan nu over naar de voorbereidingen voor het feest?”� vroeg ze.
De anderen gingen akkoord en ik nam weer het woord.
“Volgens mij moeten we eerste beslissen waar we het feest laten doorgaan.”�
“Niet meer hier! Die vlekken van de vorige keer zijn nog altijd niet uit die zetel, en ik wil niet dat het drumstel weer tegen de grond gaat,”� zei Sophie.
“Wie komt er allemaal?”� vroeg Melissa.
“Wel, wij de jongens, en dan nog een paar leuke mensen uit onze klas,”� antwoordde Sophie.
“Dus ongeveer twintig man ofzo?”�
“Zoiets ja.”�
“Wel, dan kan dat gerust bij ons op zolder, die staat toch leeg.”�
“Jaa, dat lijk mij echt leuk!”� riep Tessa
“En dan kunnen we misschien een soort van toog maken waarachter we drank zetten die we kunnen verkopen aan een hogere prijs,”� zei Daisy.
“Jep, en dat geld kunnen we dan gebruiken een paar gezellige meubeltje te kopen voor in ons toekomstig huis!”�
“We are so smart!”� zei Sophie.
“Correction: we are awesome,”� antwoordde Eline.
Ze gaven elkaar een vuistje en ik glimlachte. Wat had ik het toch goed getroffen met deze meiden. Soms voelde ik me ouder dan de rest, alsof ik hen moest beschermen tegen de buitenwereld. Maar misschien was ik gewoon te serieus. Één ding was echter wel zeker: volgend jaar, in ons eigen huis, zou het heel gezellig worden.
“Zo, als dat allemaal weer eens geregeld is kunnen we nu tv kijken!”� zei Sophie.
De rest stemde toe en Sophie zette de tv op. Het verwonderde me niets toen ze onmiddellijk naar DisneyChannel zapte. “Phineas and Ferb!”�
“Perry the platypus,”� zei Eline met een Duits accent.
“Doofenshmirtz Duistere Plan Productie,”� zong Sophie.
Ze keken elkaar aan en schoten in de lach. We keken een tijdje in stilte naar het scherm. Maar schoten daarna weer in de lach toen Tessa Candece stem nadeed toen die weer “Maham!”� riep. Even later deed Sophie Isabella na met haar typische “Wat doe je?”�
Toen de aflevering was afgelopen rekte ik me uit en gaapte.
“Ik ga eens door, ik moet nog naar Liam toe, ik zie jullie nog!”�
Iedereen zei gedag en Sophie liet me uit. Toen ik bij Liams huis aankwam zag ik aan zijn raam dat openstond dat hij zelf ook al thuis was. Ik belde aan en even later stond hij voor mijn neus. “Hey! Gaan we onze zoektocht starten?”�
“We moeten toch ooit eens beginnen hè, kom binnen!”�
Ik stapte over de drempel en hij deed de deur achter mij dicht. Ik haalde het lijstje dat ik deze morgen had opgesteld uit mijn broekzak en streek het glad.

Reacties: