FanFic.nl

MYS producties ft. Big Time Rush

1

1
Vandaag was het eindelijk zover, ik ging mijn 3e en enige echte vader ontmoeten. 3 vaders? Ja, inderdaad, maar dat is een lang, heel lang verhaal, dus is hier een samenvatting:

Het was 10 juli 1998 toen ik geboren werd. Mijn moeder overleed op mijn 2e door een auto-ongeluk. Ik bleef in daarbij in leven. Mijn vader was in Los Angeles toen hij het hoorde. Van verdriet bleef hij daar wonen en ik, ik bleef achter in een weeshuis. Ik heb contact met hem gezocht, maar dat is nooit gelukt. Ik werd eerst geadopteerd door een gelukkig stel, die pas getrouwd waren, alleen 3 jaar geleden werd mij verteld: 'Menesse, we hebben allebei een fulltime baan en kunnen daarom niet altijd er zijn wanneer je ons nodig hebt. Je moet nog een andere pleegfamilie zoeken, zodat je altijd bij ons kunt komen als we er zijn, en als we er niet zijn, dat je dan naar je andere pleegfamilie kunt gaan'. Ik zocht samen met mijn pleegouders ander halfjaar naar een nieuw gezin, en toen hadden we resultaat: een alleenstaande man die graag gezelschap wou van een kind. Ik was inmiddels net 12 geworden toen hij me adopteerde. Ik had nu 3 vaders echte vader waarvan ik de naam niet wist, pleegvader 1 (Hendrik) en pleegvader 2(Martin) en 1 moeder(Iris). Maar na een jaar werd het hem teveel. Ook hij had het te druk en kon niet meer voor me zorgen. Ook van hem moest ik nieuwe pleegouders zoeken, maar het werd voor mij niet zo leuk meer als het zo zou doorgaan, dus besloot ik om opzoek te gaan naar mijn echte biologische vader om bij hem te gaan wonen.
En dat is hoe het verhaal nu verder gaat:

Ik had inmiddels mijn vader op internet gevonden:
Paul Smiths, regisseur, Los Angeles, 5th st.
En zo ging ik dus op weg, naar Los Angeles. Maar voordat ik ging nodigde ik mijn vriendinnen, Yanice en Samantha, uit om mee te gaan, omdat ik niet alleen durfde. Ik liet een briefje achter bij mijn pleeggezinnen en ging op weg naar schiphol. Mijn pleegvader Martin bood aan om mee te gaan tot aan schiphol. Dat was heel aardig en, omdat ik zelf ook nog nooit gevlogen had accepteerde ik het.
Na ong. een uurtje rijden kwamen we aan. We stonden in meters lange rijen, gingen door allerlei poorten en allerlei balies en uiteindelijk belandden we hier in de wachtruimte, waar we moesten wachten op het vliegtuig. Binnen ong. 20 minuten mochten we instappen. Langzaam liepen we door de lange buis die met het vliegtuig verbonden was. Martin zwaaide ons uit, en zo gingen we op reis naar mijn echte vader, Paul. We stapten het vliegtuig in en werden verwelkomt door de piloot en de stewardessen. We gingen op de drie stoelen van ons zitten. Bijna helemaal achteraan, bij het einde van het vliegtuig en de wc's. Ik bij het raam, Samantha in het midden en Yanice aan de buitenkant. Het was een lange reis, en daarom besloot ik wat te gaan slapen. Het duurde maar even en ik werd wakker. Ik voelde me misselijk en ik had hoofdpijn. Ik keek om me heen. Bijna iedereen lag te slapen. Sommige lazen een boek of luisterden muziek. Ik vroeg aan de stewardess een bekertje water en keek, terwijl ik het bekertje leeg dronk, rustig uit het raam. Ik probeerde wat te lezen maar kon me niet concentreren. Ik besloot daarom maar om even naar de wc te gaan. Toen ik klaar was spoelde ik door. Ik schrok me wild, het geluid was heel hard. Een gat onderin de wc opende zich en zoog alles wat in de wc lag op. Brr..een rilling over mijn rug. Snel waste ik mijn handen en verliet het wc hokje. Wat een enge wc's dacht ik en ik kroop weer in mijn stoel. Uit mijn tas haalde ik mijn dekentje (een dun, blauw en oud dekentje) en een kussen. Ik pakte mijn mp3-speler en begon muziek te luisteren. Paradise van Coldplay om even tot rust te komen. Terwijl ik uit het raam staarde, dacht ik aan mijn vader. Hoe zou hij zijn? Hoe ziet hij eruit? enz. Samantha werd wakker. 'Menesse? Ben je wakker?', vroeg Samantha. 'Eh, ja. Wat is er?', vroeg ik. 'Oh, niks. Ik wou alleen weten of je wakker was. Pff.. met een vliegtuig reizen is echt niks voor mij', mopperde Samantha en ze draaide zich weer om. Ik hoorde een zucht en toen was het weer stil. Ik grinnikte en sloot toen ook weer mijn ogen. Ik dacht aan wel honderd dingen. Ze hadden allemaal met hetzelfde te maken: Mijn vader, Paul, regisseur, Los Angeles......De woorden draaiden de hele tijd door mijn hoofd. Maar, straks wil hij me eigenlijk helemaal niet! Misschien haat hij me wel! Ik schrok weer wakker. De stewardess kwam langs. 'Meisje, is alles goed?', vroeg ze vriendelijk. 'Ehm, Ja. Een beetje een enge droom, dat is alles', mompelde ik. Ze knikte en liep weer weg. Zachtjes pakte ik een tijdschrift en begon te lezen. Mijn mp3-speler was inmiddels alweer gestopt. 'Batterij leeg, fijn', mopperde ik en ik legde de mp3 terug in mijn tas. 'Wil je misschien een lekker broodje gezond meisje?', vroeg de stewardess, die weer terug was gelopen, en ze hield het broodje voor me. Ik liet het tijdschrift op mijn schoot liggen en keek haar aan. Ik voelde mijn maag rammelen, maar ik voelde me ook misselijk. 'Eh, ja graag', antwoordde ik en ik nam, terwijl ik het liever niet wou, het broodje aan. Ik wist niet of ik het broodje wel naar binnen zou krijgen. Ik legde het broodje op het tafeltje die ik uit de stoel klapte. 'Moeten je vriendinnen ook een broodje?', vroeg de stewardess. Ik knikte en nam nog twee andere broodjes aan. Voor als ze wakker zijn dacht ik. Ik nam, met de misselijkheid in mijn keel, een hap uit het broodje en las een spannend verhaal uit het tijdschrift die op mijn schoot lag. De stewardess liep verder. Ik las over een meisje die door haar moeder geslagen werd. Pff.. Gelukkig heb ik dat nog nooit meegemaakt dacht ik en toen stond Yanice opeens op. 'Yanice? Wat ga je doen?', vroeg ik en Yanice draaide zich om. 'Oh, ik wist niet dat je wakker was. Ik ga even naar de wc', zei ze en ze liep verder. 'Die wc's zijn heel creepie hoor!', zei ik, voordat ze helemaal weg was, in de hoop om haar bang te maken. 'Ach, ik zie wel', zei ze en ze liep gewoon door. Jammer, Yanice kan je eigenlijk nooit bang maken. Een minuut later kwam ze weer terug. 'En?', vroeg ik. '....Alleen van het doorspoelen schrok ik', zei ze en ze ging weer zitten. Ik grinnikte. 'Hier, een broodje', zei ik en gaf het aan Yanice. 'Wat voor broodje is dit?', vroeg ze en ze haalde het bovenste broodje eraf. Met een vies gezicht keek ze ernaar. 'Een broodje gezond. Lus je dat niet?', vroeg ik. 'Oh, ik dacht al, het zag er nogal rommelig uit, maar ik vind het wel lekker hoor', antwoordde ze en ze nam een hap uit het broodje. 'Hmm, broodjes', klonk het vanuit Samantha's stoel en met een ruk zat ze omhoog. Ik grinnikte. 'Hier', zei ik en ik gaf het broodje aan. 'Volgens mij heb je heel erg honger', zei Yanice lachend en keek naar Samantha die het broodje binnen een paar seconden naar binnen werkte. Terwijl Samantha met Yanice aan het lachen was over Samantha's eetlust, dacht ik weer aan mijn vader. 'Wat is er Menesse?', vroeg Yanice en ik keek op. 'Oh, niks hoor, ik dacht alleen..wat.. nou misschien vind mijn vader me helemaal niet aardig of wil hij me niet..weet je wel?', zei ik met mijn hoofd gebogen. 'Ach, wat voor vader is het dan? Niet jou vader in ieder geval. Hij is vast wel aardig, denk gewoon aan de leuke dingen aan hem', zei Yanice opgewekt. 'Hij heet Paul en dat is een mooie naam, Hij is een regisseur, Hij....', begon Samantha. '...woont in Los Angeles, de aller coolste supervetste stad! Hij is waarschijnlijk rijk!', maakte Yanice de zin af. Ik lachte. Samen verzonnen we nog van alles over mijn vader. Ik dacht niet meer aan de nare dingen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.