FanFic.nl

MYS producties ft. Big Time Rush

2

2
Na de hele tijd hebben zitten te lezen, te slapen, te lachen en te kletsen was het eindelijk zover, het vliegtuig ging landen. Ik vond het doodeng. Ik deed mijn riem strak om en hield me stevig vast. Ik voelde een rilling, een misselijk gevoel kwam opdagen. Nee, alsjeblieft niet dacht ik. Niet weer dat stomme gevoel. Ik voelde mijn hoofd bonken en me hele lichaam werd slapjes. Ik voelde me echt niet goed. Ik hoopte dat ik nooit meer hoefde te vliegen. Ik was er nu zeker van: Ik haat vliegen. Ik voelde het vliegtuig op de grond komen. En toen, een hevige steek door mijn buik. Ik had het gevoel dat ik moest overgeven. Terwijl ik het misselijke gevoel in mijn keel probeerde weg te drukken, pakte ik heel gewoon mijn tas en probeerde zo snel mogelijk het vliegtuig uit te komen. Toen we de koffers ophaalden van de lopende band probeerde ik ergens rustig te gaan zitten op een bankje. Yanice en Samantha kwamen naar me toe met de koffers. ‘Hier is je koffer’, zei Yanice en ze gaf mijn koffer. ‘Dank je’, zei ik. ‘Gaat alles goed met je?’, vroeg Samantha. ‘Pff…Ik voel me wat moe en misselijk, maar het gaat wel’, antwoordde ik en ik voelde de misselijkheid langzaam wegzakken. ‘Vliegen is echt irritant. Ik voel me ook de hele tijd misselijk van opstijgen en landen. Pff, nu maar hopen dat het nog héél lang duurt voordat we weer gaan vliegen’, zei Yanice zuchtend, en ze ging naast me zitten. ‘Meiden, ik denk dat we nu echt moeten gaan’, zei Samantha ongeduldig terwijl ze wees naar de klok. ‘Let’s go meiden!’, riep Yanice en ze sprong van het bankje af. Ik liep er wat langzamer achter aan. ‘Menesse kom op! Je bent zo sloom als een slak! Go,go,go!’, riep Samantha en ik ging wat sneller lopen. We stonden op de straat te wachten op een taxi. ‘Taxi!Taxi!’, riep Yanice en er kwam een taxi recht voor onze neus staan. ‘Hey girls, where do you have to go to?’, vroeg de man in de taxi. ‘Ehm.. waar woont je vader ook al weer?’, vroeg Yanice. ‘5th st, please’, antwoordde ik en de man wenkte ons om in te stappen. We reden een klein eindje en toen stopte de man. ‘Here it is, good luck!’, zei de man en hij hield zijn hand op. Ik legde er wat geld in en we stapten uit. ‘Thanks!’, zei de man en hij reed weg. ‘Hoe kom jij aan dollars Menesse?’, vroeg Samantha verbaasd. ‘Ik heb 100 dollar van Martin gekregen’, antwoordde ik. ‘Oké, mooi zo! Laten we anders even gaan shoppen?’, vroeg Yanice. ‘Hmm… Een bloemetje voor mijn vader kan geen kwaad’, zei ik. ‘En een paar nieuwe oorbellen ook niet!’, grinnikte Samantha en we liepen door de straten. Al gauw kwamen we een heleboel winkeltjes tegen. De eerste winkel waar we stopten was een bloemenwinkel. Ik kocht een mooie bos rozen en we liepen weer verder. ‘Ik heb eigenlijk best wel dorst’, zei ik. ‘Oké, dan gaan we toch even een flesje drinken kopen?’, vroeg Samantha en ik en Yanice knikte. Terwijl we een supermarkt binnen kwamen zagen we een man die zijn portemonnee liet vallen. Ik raapte hem op en we liepen met zijn drietjes naar de man. ‘Ehm, sir, you just dropped your walled. Here it is’, zei ik en hij keek ons vriendelijk aan. ‘Thank you girls. Here’, zei de man vriendelijk en hij stopte 10 dollar in elke hand van ons. ‘Dat is dus + 30 dollar!’, zei Yanice opgetogen en we bedankten de meneer. We liepen door de gangen. Op zoek naar drinken. ‘Hier...Energydrink, dat is lekker!’, zei Yanice en ze pakte gelijk drie blikjes. ‘Daar word ik altijd heel druk van, en ik wil een goede eerste indruk op mijn vader’, zei ik aarzelend. ‘Hmm, je hebt gelijk. Kijk hier, een flesje VitaminWater, dat is ook super lekker’, zei Yanice en ze wees naar een rij flesjes. ‘Oké’, zei ik en ik pakte een flesje. Yanice en Samantha pakten ook een flesje en met z’n drieën liepen we naar de kassa. Na dat we afgerekend hadden liepen we weer de winkel uit. ‘Weet je ook op welk nummer je vader woont?’, vroeg Samantha en ze nam een slok van haar drinken. ‘Nee, maar ik heb wel een foto van het huis’, antwoordde ik. Ik zette de koffer neer en pakte de foto uit mijn jaszak. ‘Eens kijken...een huis dat eigenlijk best wel groot is....een wit hekje voor de tuin...en twee witte pilaren met een dakje erboven voor de deur’, zei ik. ‘Die zie je niet zo gauw over het hoofd denk ik’, grinnikte Yanice en ze keek om zich heen naar alle kleine huisjes. ‘Oké, laten we anders even vragen waar dit huis is...daar! Aan die man’, zei ik en we pakte de koffers en rende erop af. ‘Hello sir, can we ask you something? Do you know where this house is?’, vroeg ik aan de man en ik liet de foto zien. ‘Oh, your searching for Paul Smiths? He doesn’t let strangers or customers in, only people he knows, or family’, zei de man streng. ‘But, I’m his daughter, Menesse Smiths’, zei ik teleurgesteld. ‘His daughter? Hahahaha, Paul doesn’t have a daughter jet! He does not even have a wife! Are you kidding?’, vroeg de man en hij barste in lachen uit. ‘Well, I asked you : do you know where the house is?’, zei ik een beetje aangebrand. ‘Oh, I’m sorry girl. Yes, first you have to go left then you see the house on your right. It stands a little lonely, he doesn’t have much neighbors’, zei de man en hij liep weg. ‘Oké, dus eerst links, en dan zien we het huis aan de rechterkant..’, mompelde Yanice en ze wees de richting aan wat we moesten gaan lopen. ‘..En het staat een beetje alleen, hij heeft niet veel buren’, maakte Samantha de zin af. ‘Ja, maar we moeten echt nog super veel vooruit lopen voordat we pas links kunnen afslaan’, zei ik teleurgesteld terwijl ik helemaal naar achteren wees. ‘Hmm, dan moeten we maar even snel doorlopen’, zei Samantha vast besloten, en we vertrokken we met z’n drietjes naar het einde van de weg, waar we links konden afslaan, met de foto van het huis in onze hand. Zoekend naar het grote huis, waar mijn vader woont..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.