FanFic.nl

Können wir das machen?*TC*

Können wir das machen?~10~

Als een vod lig ik op het bed. Gelukkig kwam Bill binnen anders lag ik daar nog steeds onbeholpen op het bed. Koud te lijden. Want het werd wel koud na een tijdje. Bill zit bezorgd naast mijn bed. Het is mij een raadsel hoe hij binnen is geraakt. Maar hij zit hier toch naast mij, zo bezorgd dat hij niet doorheeft dat de deur nog openstaat. Hij vraagt de hele tijd wat er gebeurt is, en ik wil niets liever dan hem een antwoord geven, maar ik weet even veel als Bill. En dat is zo goed als niets. Wat is r toch gebeurd? Waarom voel ik mij nog steeds duizelig? En is alles nog steeds troebel? Waarom ben ik zo verschrikkelijk moe? En kan ik toch niet slapen? Zelfs mijn ogen krijg ik niet dicht. Alsof er onzichtbare stokken mijn oogleden omhoog houden. En Bill zit hier maar. Niet wetend wat hij moet doen. Ik zie aan zijn ogen dat hij alles wil doen om ook maar een beetje te helpen. Maar hij kan niets doen. Ik kan zelfs niets doen, alleen maar steeds dezelfde vragen herhalen. Wachtend op een antwoord dat niet gaat komen. Als er ook maar iemand het woord dokter over zijn lippen krijgt, val ik terplekke flauw. Ik ga echt niet bij een wildvreemde mijn verhaal gaan doen. Om dan tot de conclusie te komen dat ik niets heb. Of dat ik een te lage bloeddruk heb. Of een of andere zeldzame ziekte. Nee, daar heb ik nu echt geen behoefte aan. En Bill weet dat.

Ik weet niet waar het vandaan komt, maar ik heb plots een verschrikkelijke zin in snoep. “Bill, ik weet echt niet wat er gebeurt is, maar kunnen we het alsjeblieft vergeten? Het is vast iets doms. En als het toch nog gebeurd kunnen we nog zien wat er is.”� Antwoord ik op de zoveelste vraag van Bill. “Kan ik dan toch iets voor je doen?”� Die stopt ook nooit met zagen hoor. “Je kan wel iets doen ja.”� “Ja?Wat dan?”� “Stoppen met zagen is al een goed begin.”� Verbaasd kijkt hij op. “Ik wil alleen maar helpen hoor!”� Hij is gekwetst; Dat hoor ik direct. Maar ik bedoelde het toch helemaal niet slecht! Ik kruip overeind en kruip naar Bill. Die is met zijn rug naar mij gaan zitten. Mijn hoofd laat ik op zijn schouder steunen, en ik sla mij armen rond zijn middel. Ik voel hem licht rillen. “Ik bedoelde het niet slecht Bill. Echt niet.”� Fluister ik in zijn oor. “Het is al goed.”� Hij draait zijn hoofd zodat ik zijn gezicht kan zien. We zitten zo dicht tegen elkaar, dat ik zijn adem over mijn gezicht voel wrijven. Een rilling glijdt over mijn rug.

Bill laat het mij niet doen. Nu nog niet. Ik ben zo bang om je te kwetsen. Bitte ga weg. Of ga tenminste achteruit. Ik kan het niet Bill. Ga weg. Mijn hersenen kunnen mijn lichaam niet meer controleren. Mijn hoofd lijdt voor een moment een eigen leven; Het gaat naar voor, niet ver, maar toch zo ver als nodig. Mijn ogen sluiten. Zijn lippen strelen de mijn. Hij heeft heel zachte lippen. Vol van genot leg ik mijn hand in zijn nek en duw mijn lippen nog wat harder tegen zijn. Ik wist niet dat een kus van een jongen zo lekker was. Maar daar denk ik nu niet echt aan. Het zijn vooral de vlinders in mijn buik die de aandacht trekken. Het zijn er zoveel dat het kriebelt een pijn doet tegelijk. Maar het prettige gevoel neemt toch de bovenhand. Alle twijfels van de afgelopen dagen vervagen plots. Ik kan niet meer helder nadenken. En eerlijk, het voelt geweldig. Gestommel op de gang laat mij opschrikken.
Ik trek mijn hoofd geschrokken naar achter. Net op tijd. Of toch niet? Gustav komt met grote ogen de kamer binnen. Heeft hij iets gezien? Ik kijk bang naar Bill, die geschrokken naar mij kijkt.

Reacties: