FanFic.nl

MYS producties ft. Big Time Rush

4

4

Toen ik mijn spullen had uitgepakt en had opgeborgen begon ik over de kleur van mijn kamer te denken. Mijn lievelingskleur was turkoois. Ik vond eigenlijk alle kleuren wel mooi. Hmm..eens denken.. Ik denk dat ik hem turkoois met zwart ga doen. Zwart in de hoeken en turkoois de rest. Ja, dat vond ik leuk. Misschien hier en daar een roze hartje ofzo. Of.. Nee..Mijn kamer moest een thema hebben. Het thema muziek. Ja, met zoals ik al zei zwart in de hoeken en turkoois de rest, en dan met een muzieklijn en muzieknoten in mijn kamer verspreid. Nee..te moeilijk. Gewoon iets standaards. Dan geen muzieklijn maar wel wat muzieknoten! Ja! Dat is leuk! Ik liep naar beneden en vertelde Paul wat voor kamer ik graag wou. 'Dat is een leuk idee!', zei Paul en hij ging verder met opruimen. Ook Yanice kwam beneden. 'En, weet je al wat voor kamer jij wil Yanice?', vroeg Paul. 'Ehm..ja..Een witte kamer met zwarte dingetjes. Zebra achtig', zei Yanice denkend en ze plofte neer op de bank. Ook Samantha kwam de trap af en ging naast Yanice zitten. 'En jij? Wat voor kamer wil jij Sam?', vroeg ik. Paul kwam naast me staan. 'Ik denk paars en zwart, met panterprint!', riep Sam enthousiast. 'Leuke ideeën meiden!', zei Paul enthousiast. 'Misschien kun jij ook nog een muzieklijn erbij doen Menesse', stelde Paul voor. 'Ja, dat dacht ik ook, alleen ik dacht dat het misschien iets te moeilijk was', antwoordde ik. 'Ach nee! In de alles - in - één winkel hebben ze allerlei sjablonen voordat, ook panterprint en zebra hoor!', antwoordde Paul alsof niks te moeilijk was. 'Morgen gaan we naar de winkel en kopen we ook wat nieuwe meubels voor jullie!', zei Paul enthousiast. 'Maar nu..Wat willen jullie eten?', vroeg Paul . ‘Ehm..Geen idee..’, antwoordde ik denkend. ‘Ik heb nog wat kip en ovenpatat in de diepvries liggen’, zei Paul. ‘Ja, dat is wel lekker!’, zei ik. ‘Oké, dan doen we dat. Iedereen er mee eens?’, vroeg Paul. Wij knikten. Paul liep naar de vriezer en pakte kip en een zak ovenpatat. Hij zette de pan aan en warmde de oven voor. Terwijl Paul aan het koken was, dekten wij de tafel. ‘Wat vind je van Paul, ik bedoel je vader?’, vroeg Samantha fluisterend. ‘Heel aardig! En lief, ik voel me hier echt fijn!’, antwoordde ik enthousiast en nog steeds fluisterend. ‘Ik ook, hij is echt een topvader!’, fluisterde Yanice. ‘Vind ik ook’, fluisterde Samantha en ze knikte instemmig. ‘Dames, het duurt nog even voordat het eten klaar is, dus doe maar even iets voor jezelf’, zei Paul vanuit de keuken. ‘Oké’, zeiden we in koor en we liepen naar onze kamers. Yanice en Samantha liepen mijn kamer in en we gingen zitten op mijn bed. ‘Zullen we even een spelletje doen?’, vroeg ik aan Yanice en Sam. ‘Ja hoor, ehm..Zullen we “wie ben ik?”� doen?’, vroeg Yanice. Sam en ik knikten. We deden alle drie zo’n bandje om ons hoofd. We pakten alle drie een kaartje en zette deze tussen ons hoofd en het bandje. Ik barste in lachen uit toen ik Yanice haar kaartje zag. Ook Samantha had het gezien en barste ook in lachen uit. ‘Niet lachen! Anders wil ik het weten! Oké, eerste vraag: welke kleur ben ik?’, vroeg Yanice aangebrand. ‘Haha, wit’, antwoordde Samantha lachend. ‘Nu ik, welke kleur ben ik?’, vroeg ik. ‘Haha, jij bent paars! Met geel!’, riep Yanice. ‘Oké, en welke kleur ben ik?’, vroeg Samantha. ‘Ehm eens even zien....rood, blauw en geel en..ook paars en..groen en..oranje en.. ja dat was het’, antwoordde ik. ‘Wat!? Dat is veel te moeilijk! Wacht..ben ik een regenboog?’, vroeg Samantha. ‘Haha! Ja! Goed geraden!’, zeg ik lachend. Samantha pakte een nieuw kaartje en bekeek haar oude kaartje. Ze grinnikte. ‘Oké, ben ik een voorwerp om te eten?’, vroeg Yanice. ‘Ehm, je bent niet bepaald lekker, nee, en je bent super hard dus, laat dat eten maar zitten’, lachte ik. ‘En ik? Kan je mij eten?’, vroeg ik. ‘Nee, niet echt nee’, antwoordde Samantha. ‘Oké, welke kleur ben ik nu?’, vroeg Samantha. ‘Ehm..zwart met grijs en een beetje wit’, antwoordde ik. ‘Oké, ik ben dus een voorwerp, ehm sta ik in huis? En zo ja in welke kamer?’, vroeg Yanice. ‘Ja, in de badkamer’, grinnikte Samantha. ‘En ik? Sta ik in het huis en in welke kamer?’, vroeg ik. ‘Nee, jij staat niet in het huis’, antwoordde Yanice. ‘Hmm..zwart, grijs en wit... Kan je me eten?’, vroeg Samantha. ‘Nee’, antwoordde ik. ‘Oké, ben ik een kledingstuk?’, vroeg ik. ‘Ja!’, antwoordde Samantha. ‘Oké, ben ik een douche? Of nee! Een wc?’, vroeg Yanice. ‘Ja! Haha!’, lachten Samantha en ik in koor. Ook Yanice bekeek haar oude kaartje en pakte een nieuwe. ‘Kan je me dragen? Ik bedoel als kledingstuk dan?’, vroeg Samantha. ‘Ja..een soort van ja’, antwoordde ik en bekeek haar plaatje. ‘Nu ik nog...Ehm...Paars en geel..een jurkje?’, vroeg ik. ‘Nee!’, antwoordde Samantha. ‘Eten!’, riep Paul. Ik pakte mijn kaartje van mijn hoofd. Een sok! Ook Samantha bekeek haar plaatje. Ze was een bril. En Yanice had een spelcomputer op haar kaartje staan. Alle drie deden we ons hoofdbandje af en renden we naar beneden. ‘Kip met Patat! Here i come!’, riep Samantha terwijl we de trap afdenderden. Paul kwam met de pan aanlopen en zette het op tafel. ‘Pak maar een stuk kip, de ovenfrites komen er zo aan’, zei Paul en hij liep weer terug naar de keuken. Ik pakte een stuk kip uit de pan en begon hem te ontplooien. ‘Heb je ook servetjes Paul?’, vroeg Yanice roepend naar de keuken. ‘Ja! Komen er zo aan!’, klonk de stem van Paul uit de keuken. Hij kwam met in zijn ene hand een bak frites en in zijn andere hand een stapel servetjes aanlopen. ‘Zo dames, de servetjes en de frites. Eet smakelijk!’, zei Paul en hij schoof aan. ‘Ik pakte een handje frites en een servetje. Ik had mijn kip half ontplooit, maar had geen zin om verder te ontplooien dus liet ik hem maar liggen. De stukjes kip die ik er wel uit had kunnen halen stak ik in mijn mond en met het servetje veegde ik mijn handen en mond schoon. Ik pakte een frietje en stak hem in mijn mond. Paul had ook de mayonaise ondertussen op tafel gezet. Ik pakte de fles en spoot een flinke klodder op mijn bord. Ik zette de fles weer neer en stak wat frietjes met mayo in mijn mond. Na een bord vol frites en een half ontplooide kippenpootje, was mijn bord leeg en mijn maag vol. ‘Was het lekker?’, vroeg Paul. ‘Ja, heerlijk’, antwoordde ik en ik veegde de laatste etensresten van mijn mond en handen weg. Het was al kwart over 8 toen iedereen van tafel was en de tafel afgeruimd was. Ik, Yanice en Sam waren op onze kamers. Ik pakte uit mijn kleine tasje een tijdschrift. ‘interview met Big time rush...’, las ik. Ik sloeg de pagina die vermeld stond open. Ik las de interview door. Mijn ogen sloegen neer op de vraag: ‘En, hoe vinden jullie Paul Smiths? De regisseur?’. Ik las het antwoord: James: ‘Heel aardig. Hij heeft veel geduld’. Carlos: ‘Hetzelfde als wat James zei. Hij is ook nog steeds wat gevoelig omdat hij zijn dochter en vrouw heeft verloren bij een tragisch auto-ongeluk’. Kendall: ‘Ja, dat is heel zielig en we leven ook erg met hem mee’. Logan: ‘Tijdens de opnames is hij een gewone regisseur, niks anders. Maar soms komen we bij hem op bezoek en thuis is hij heel anders, veel gevoeliger. Hij heeft ook allemaal foto’s van zijn vrouw en zijn dochter op de muur hangen’.
Big time rush... Ik liep naar beneden en vroeg aan Paul of ik even op zijn laptop mocht. Ik zocht op Google: ‘Big time rush’. Hmm... ‘Wikipedia - Big time rush’.

Big Time Rush is een Amerikaanse live-actionsitcom, uitgezonden door Nickelodeon. Vier hockey spelende tieners uit Minnesota (Kendall Knight, James Diamond, Carlos Garcia en Logan Mitchell) worden plotseling naar LA gehaald, waar producer Gustavo Rocque van hen de volgende boyband wil maken. Kendall is de leider van de groep en moest in een aflevering de "bad boy" zijn. James is de knapste van het stel. Carlos draagt altijd een helm en is de grappige kluns van het stel en Logan is de wijsneus.
‘Hmm, lijkt me wel een leuke serie’, dacht ik hardop. ‘Wat?’, vroeg Paul die achter me kwam staan. ‘Die serie die je regisseert, Big time rush ofzo’, antwoordde ik en ik las verder. ‘Ja, dat is inderdaad wel een leuke serie’, zei Paul lachend en hij ging aan de tafel naast me zitten. ‘Wil je wat series zien?’, vroeg Paul. ‘Ja hoor’, antwoordde ik en Paul nam de laptop over. Hij opende een mapje ‘Big Time Rush’. Hij klikte op een video en liet het zien aan mij. Ik bekeek de video. Het was heel grappig. Even later kwamen ook Yanice en Samantha erbij zitten. Samen staarden we naar het beeld. De serie was afgelopen. ‘Nu naar bed meiden’, zei Paul en hij wees op zijn klok. ‘kwart over 11’, las ik hardop van de klok. We zuchtten en liepen langzaam de trap op naar onze kamers.

Reacties: