FanFic.nl

Loenatik

Azkaban

Marian:
Die nacht kon ik niet slapen. Dat arme zoontje, dat arme jochie, had zijn moeder voor zijn eigen ogen zien sterven.
Diepe zucht.
"moordenaar"
Diepere zucht.
Ik besefte dat ik de laatste tijd sterk was veranderd. Ik was minder lief geworden... minder Loena. En om eerlijk te zijn, was ik best gesteld geraakt op Loena Leeflang. Ik mocht dat vrolijke meisje wel dat niet te stom was om zomaar op te houden met onvoorwaardelijk geloof in degene die ze vertrouwde. Dat was toch een nobel streven? Vanaf nu zou ik haar weer terug te draaien. Vanaf nu was ik weer IK.
Want zoals mijn oma altijd zei:
"Jouw leven ligt in je eigen handen, jij bepaalt zelf waar je wilt belanden". Toen ik terug was gekomen op Zweinstein had Perkamentus me alleen minachtend aangekeken. En Minerva, daar had ik al dagen niets van gehoord. Veel tijd om deze plotselinge stemmelingswisselingen te overdenken had ik niet. Want ik voelde aan de kleine haartjes op mijn onderarm dat er iets akeligs aan zat te komen.
Een koude windvlaag blies door de gezamenlijke Ravenklauwkamer. Het leek alsof er iemand de weinige vrolijke herinneringen van mijn moeder uit me probeerde te trekken en, en het voelde vreselijk. Deze symptomen.. het leek wel alsof.. Plots woei de deur met een grote klap open. In de deuropening hing een Dementor en hij staarde me met zijn holle, trieste ogen indringend aan.
"Kom" gebaarde hij langzaam.
Opeens moest ik weer denken aan het moment dat ik mijn vader had betoverd. Ik was bang dat ik naar Azkaban zou moeten maar nu ik een erger misdaad had begaan, ik had een Onvergeeflijke Vloek uit mijn toverstaf laten ontsnappen, had ik er geen seconde aan gedacht. Maar het levende bewijs (nou... levend?) stond nu in de deuropening.
Ik ging naar Azkaban.

De donkere bunker ergens ver op de Noordzee doemde in de verte op. De Dementor, die me naar die akelige plek waaruit niemand zou kunnen ontsnappen, bracht, maakt me verdrietig. Normaal werd ik alleen maar verdrietig als iemand naast me ook droevig was. Misschien had de Dementor wel een slechte jeugd gehad... of zijn moeder hield niet van hem... of...
"Is er iets?" Ik besloot het er maar op te wagen en sloeg mijn arm om zijn zielloze geest heen. Zelf de slechtste hadden soms behoefte naar genegenheid.
Zijn holle ogen leken dwars door me heen te branden. Je zou zelfs zweren dat zijn gezicht waar normaal geen uitdrukkingen op voor kunnen komen verbaasd keek.

In Azkaban tochtte het echt vreselijk. In iedere muur sloop de wind door de vele kieren. Er hing een grimmige sfeer, maar ja wat had ik anders verwacht?
De Dementor zweefde voor me en bracht me naar mijn cel. De andere gevangenen krijsten verschrikt bij de aanblik van hem. Ik vond dat ze wel wat beleefder tegen hun bewaarder mochten doen. Die jongen had het tenslotte ook zwaar gehad!
Mijn cel was kaal, koud en krap. Mijn oma zou zeggen: "vallen de drie K's je in een kamer op, fleur dat vertrek dan in een wip ()op." Ik had dit voorzien en besloot om dus werkelijk mijn cel op te vrolijken. Uit mijn gewaad haalde ik een bloemenrijk stoeltje, kussens in alle kleuren van de regenboog, een cassetterecorder, wat wierook, stapeltje stripboeken, een reep pure hazelnootchocolade en natuurlijk mijn droomvanger, Ik kon me namelijk voorstellen dat hier veel kwade dromen rondzwierven. Het begon er bijna knus uit te zien! Tja, want een uitspraak van mij (en ní­et van mijn oma) was ten slotte: "Nu je er toch bent, kan je er net zo goed het beste van maken". Ik was me er van bewust dat deze spreuk niet rijmde, we zijn helaas niet allemaal op deze wereld gezegend met het talent van mijn eerdergenoemde grootmoeder.
Ik wenkte de Dementor die doelloos in de gang rondzwierf en af en toe dichter naar de tralies toe zweefde. Als dat laatste gebeurde borrelde er iedere keer woede, verdriet en onbegrip in mijn op. Hetgeen ik aan de wierook weet, daar kreeg ik wel vaker vreemde gevoelens van. Die Dementor zette die lucht gewoon in beweging.
"Zou ik misschien een gitaar mogen lenen?" vroeg ik zo beleefd mogelijk aan de passerende Dementor. Hij staarde me indringend aan.
"Je weet wel een gitaar, om de anderen een hart onder de riem te steken" glimlachte ik. Hij staarde me indringend aan.
"Gitaar, pling plong, ja? nee?" Hij staarde me indringend aan.
Ik gaf het op. Daar was niet mee te praten.
Uit de cel naast me klonk een rauwe stem, die hysterisch krijsend riep: "Neeee, mama! Bescherm mama!" In de cel tegenover me begon iemand heen en weer te wiegen en fluisterde: "te veel geluid, te veel geluid, te veel geluid, te veel geluid". Ik zuchtte eens diep. Ik was op een plaats beland waar het gemiddelde nog gekker was dan ik. Ach, ik hield eigenlijk wel van een uitdaging.

Ik sleet de daaropvolgende dag in mijn cel. Ik moest zeggen dat ik hem zeer comfortabel had gemaakt. Ik vermaakte me ook nog best met mijn stripboeken en muziek. Totdat op de tweede dag mijn persoonlijke Dementor kwam aanzweven. Het wierookgevoel had ik weer maar nu heftiger. Het enige waar ik aan kon denken was de dood van mijn moeder. De twee fatale stoffen die allesbehalve mengden, haar verschrikte gezicht, een gil...
De Dementor stak zijn handen vol zweren door de tralies. Het voelde alsof mijn ziel uit mijn lichaam werd gerukt. Het voelde machteloos, verschrikkelijk en heerlijk tegelijk. De Dementor maakte aanstalten om mij "een kus" te geven. WAKKER WORDEN MEISSIE Verzetten had geen zin, ik had er vrede mee de rest van de eeuwigheid doelloos te dwalen. HÉ BLONDIE WAKKER WORDEN Mijn ziel zat nog maar met een paar draadjes verbonden aan mijn lichaam. DROMER! KOM TERUG! Met een schok stapte ik terug naar de achtermuur van mijn cel. Een blauwe kikker joeg de Dementor als een waas weg en verdween even snel als hij gekomen was weer terug in de stok van zijn eigenaar. Opeens kwam alles bij me binnen.
Die Dementor...
Die...
Die Dementor had me een kus proberen te geven. Het lot dat erger is dan de dood had me op het nippertje niet getroffen. Dankzij een ...
een blauwe kikker?
een Patronus?
uit een toverstok?
in Azkaban?
HUH!

Reacties: