FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 32

Iris
“Deze zijn telefoonnummers van instellingen rond deze stad en Londen.”�
Toen we het gezellig hadden gemaakt in zijn kamer met een stapel kussens en een kop warme chocolademelk begonnen we het lijstje af te gaan.
“Goededag, u spreekt met Iris De Smet, het is om te vragen of er misschien een Tristan Payne bij jullie is opgenomen.”�
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn terwijl de receptioniste door de bestanden zocht.
“Het spijt me, hier zit geen Tristan Payne,”� zei ze uiteindelijk.
“Goed, toch bedankt.”�
Ik legde af en tikte meteen een volgend nummer in. Zo ging het een tijdje door, sommige instellingen waren wat achterdochtig maar nadat ik had uitgelegd dat ik de vriendin was van Liam Payne en dat hij zijn neef graag zou opzoeken was hun achterdocht verdwenen. De lijst werd echter alsmaar korter en we hadden nog altijd niet de juiste instelling gevonden. Uiteindelijk bleven er nog maar twee nummers over. Ik en Liam keken elkaar even aan, haalden diep adem en drukten toen tegelijk het groene telefoontje in. Toen ik na een negatief antwoord had afgelegd keek ik naar Liam die nog altijd aan het bellen was. Ik merkte aan zijn blik dat het weer negatief was en toen hij had afgelegd keek hij me met droevige ogen aan.
“Dit wordt niks,”� zei hij. “Ze kunnen Tristan even goed ergens in Ierland hebben geplaatst, hij kan overal zitten!”�
“Kun je echt niet met je oom en tante gaan praten?”�
Op dat moment klonk de stem van Liams mama weer eens onderaan de trap.
“Liam! Er is telefoon voor je!”�
“Ik kom!”�
Hij stond recht en ik volgde hem zijn kamer uit. Hij stoof de trap af en griste de telefoon uit zijn mama’s handen. “Hej, met Liam.”� Ik bleef op de onderste traptrede staan en keek naar Liam. Ik hoorde flarden van het gesprek en woorden als ‘Tristan’ en ‘genezen’ drongen mijn oren binnen. Toen Liam uiteindelijk had afgelegd keek hij me met een glimlach aan.
“Dat was m’n tante.”�
“En?”�
“Wel, Tristan is ongeveer genezen maar ze denken dat als ik langskom en weer probeer herinneringen van vroeger op te halen dat hij misschien sneller geneest, dus ik mag hem bezoeken!”�
“Dat is fantastisch nieuws!”�
“Ik weet het!”�
Hij liep op me af en sloeg zijn armen om mijn middel om me vervolgens rond te zwieren in de lucht. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht en ik glimlachte automatisch mee.
“Wanneer mag je hem bezoeken?”�
“Dat maakt niet uit, dat mag gerust vandaag al.”�
“Dan gaan we vandaag een bezoekje brengen aan Tristan.”�
“Ga je mee?”�
“Waarom niet? Dan ziet Tristan ook meteen dat je een andere vriendin hebt.”�
Ik zag Liam twijfelen.
“Mijn tante had gevraagd of ik alleen kon komen.”�
“Goed, dan blijf ik wel thuis.”�
“Ik beloof je dat ik alles zal vertellen!”�
“Dat is je geraden,”� glimlachte ik.
Hij drukte een kus op mijn lippen en zette me toen weer op de grond.

Liam
Eindelijk ging ik Tristan terug zien! Ik moet zeggen dat ik hem wel miste af en toe. De jongens van One Direction waren leuk en ik kon supergoed met hen overweg maar met Tristan was het toch net iets anders. Mijn tante ging me rond drie uur ophalen om naar de instelling te rijden en ik wachtte ongeduldig op het moment dat de wijzers van de klok een beetje voortbewogen. Nadat Iris nog was blijven eten en daarna naar huis was gegaan omdat haar kleine broertje anders alleen thuis was ging ik naar boven en startte mijn Laptop op. Ik ging naar Twitter en beantwoordde een paar tweets van fans, daarna deed ik hetzelfde bij Facebook en mijn mails. Ik was er ongeveer een uurtje mee zoet en toen ik ongeveer alle fans had tevreden gesteld zag ik dat het al twee uur was. Dat betekende nog een uurtje verveling. Ik nam mijn gitaar die in een hoek van de kamer stond en begon er zachtjes op te tokkelen. Ik was er best wel goed in al kon Niall het toch beter. Na een halfuur was ik het echter beu en besloot ik om naar beneden te gaan. Ik plofte in de zetel en zette de tv op. Ik zapte wat rond maar er was niets interessants te zien dus besloot ik maar eventjes naar MTV te kijken. Mijn ogen schoten heel de tijd van de tv naar de klok aan de muur en terug en ik vroeg me af waarom de tijd in godsnaam zo traag vooruitging. Uiteindelijk klonk dan toch de deurbel en ik sprong snel recht om de deur te openen. Mijn tante stond wat nerveus voor de deur en ik liet haar gauw binnen. “Het spijt me Liam,”� zei ze aarzelend.
“Ik begrijp het wel. Moet je iets drinken of wil je meteen naar Tristan toe?”�
“Laten we maar meteen gaan, het is een eindje rijden en bezoekers mogen er maar in tot zes uur.”�
“Goed.”�
Ik volgde haar weer naar buiten en trok de voordeur goed achter me toe. Ze richtte haar sleutel op haar auto en ik opende de deur van de passagierszetel. Ik stuurde een sms’je naar Iris dat ik vertrokken was en niet wist wanneer ik terug thuis ging zijn en keek toen naar mijn tante. Vroeger was ze vrolijk geweest, de grappenmaker van de familie zeg maar. Maar sinds Tristan in een instelling zit is ze steeds somberder geworden. Ik hoopte dat ik haar zou kunnen helpen. We reden een tijdje in stilte en ik staarde naar buiten. Wazige groene vlekken die bomen moesten voorstellen schoten voorbij en uit verveling begon ik de lantaarnpalen te tellen. “Is Alyssa nog langs geweest?”� vroeg ik.
“Nee, die hebben we nooit meer gezien, en maar goed ook.”�
Ik staarde weer uit het raam en dacht na over wat ik tegen Tristan moest zeggen. Tante zette de radio aan en ik grinnikte toen er een liedje van One Direction uit de luidsprekers klonk.
“Jullie doen het best wel goed hè?”�
“Ja, voorlopig wel, dankzij onze goede manager en onze fans.”�
“Je kan goed zingen.”�
“Dankje.”�
Voor de rest van de uur durende rit bleef het stil. Ik probeerde de verveling tegen te gaan door woorden te vormen met de letters van de nummerplaten of de rode auto’s te tellen of nog iets anders onnozels. Uiteindelijk kwamen we aan bij een groot bruin gebouw met veel ramen en er niet echt welkom uitzag. Ik opende mijn portier en stapte naar buiten. De warme zon scheen op mijn gezicht terwijl ik tante volgde naar de ingang.

Reacties: