FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 33

Liam
Ik liep achter mijn tante aan de bezoekersruimte binnen. Ik liet mijn blik door de ruimte glijden en zag verschillende mensen met elkaar praten aan verschillende tafeltjes. Er stonden twee ordebewakers, elk in een andere hoek van de kamer die iedereen goed in het oog hielden. Op dat moment werd Tristan binnengebracht. Onze blikken kruisten elkaar en een lichte glimlach gleed om zijn lippen. Ik liep verder de ruimte in en plaatste me tegenover hem aan een tafel. “Hej,”� zei ik voorzichtig. “Liam! Dat is lang geleden, hoe is het met je?”�
“Goed, met jou?”�
“Het kan beter, ik denk nog elke dag aan haar en ik heb van die momenten dat ik haar in mijn armen wil voelen en dat niets er meer toe doet buiten haar terug zien. Maar daar tegenover heb ik heldere momenten, zoals nu en besef ik dat Alyssa niet het enige is. Dat er nog andere mensen zijn die om me geven en dat er nog genoeg meisjes zijn die van me kunnen houden. Maar er is nog altijd een strijd in mijn hoofd tijdens die heldere momenten en ik word er soms echt gek van.”�
“Je vind wel iemand anders,”� zei ik zacht. “Ik weet zeker dat er iemand anders jou pad zal kruisen en dat jullie samen gelukkig zullen worden.”�
Een eigenaardige blik verscheen over zijn gezicht.
“Niemand kan Alyssa veranderen,”� zei hij fel. Ik slikte. Mijn tante nam Tristans hand vast en suste hem. “Natuurlijk niet jongen,”� zei ze. “Alyssa is onvervangbaar.”�
Langzaam verdween de blik weer van Tristans gezicht en hij staarde naar het tafelblad.
“Sorry,”� fluisterde hij toen. “Het is sterker dan mezelf, maar ik probeer het te verdringen weet je. En de laatste tijd lukt het me steeds beter. Het is gewoon iets in mijn hoofd en ik kan er niets aan doen.”�
“Wat zou je ervan denken om weer wat met mij op te trekken? Zoals vroeger, alleen wij tweetjes.”�
“Dat zou tof zijn.”�
“We moesten trouwens nog een weddenschap afronden.”�
“Ahja? Welke dan?”�
“Wie het meeste keer heen en weer een half pipe kan gaan in 1 minuut, de winnaar wordt getrakteerd door de verliezer.”�
Tristan lachte. “Die moeten we zeker nog eens afronden,”� zei hij.
“Hoe is het trouwens in de liefde nu bij u? Ik heb gehoord dat je Alyssa hebt afgewezen.”�
“Ik heb nu al acht maanden een vaste vriendin, ze heet Iris.”�
“Hoe ziet ze eruit?”�
“Ros-bruin haar, groene ogen, een kop kleiner als mij, wat kan ik nog zeggen?”�
“Heb je anders geen foto?”�
Ik haalde mijn portefeuille uit mijn achterzak en haalde de foto van mij en Iris eruit die was getrokken bij de Eiffeltoren.
“Ze is mooi, dat heb je goed gedaan neefje.”�
Ik glimlachte.
“Je ziet maar wanneer je hier eens weg mag, dan kunnen we eens afspreken en als je wilt neem ik Iris mee.”�
“Als ik weg mag,”� antwoordde hij met de nadruk op als. “Ze vinden dat ik nog te veel ‘onstabiele momenten’ heb.”�
“Ik vind dat je heel wat beter bent dan de laatste keer dat ik je heb gezien, toen wou je me nog het liefste vermoorden omdat Alyssa op me verliefd was geworden.”�
Hij grinnikte. “Ja, sorry daarvoor, ik heb mezelf nu inderdaad beter onder controle.”�
“Daar ben ik blij om.”�
“Het werd eens tijd vind je niet? Ik zit nu al twee jaar in een instelling, kun je dat geloven?”�
“Het is voor je eigen bestwil. Heb je al vrienden gemaakt hier?”�
“Ja, Sergio is echt een toffe gast en dan heb je nog Elke, een heel tof meisje, ze mogen allebei bijna weg.”�
“En die Elke, kan die jou niet helpen om Alyssa te vergeten?”�
“Nee, spijtig genoeg niet, ze heeft een oogje op Sergio.”�
“Jammer.”�
We praatten nog een tijdje over wat ik en hij allemaal hadden meegemaakt nadat we elkaar voor het laatst hadden gezien. Tante zei niet veel maar er lag wel een permanente glimlach om haar gezicht toen ze Tristan vrolijk met mij zag praten.
“Ik denk dat de tijd om is Tristan,”� kwam mij tante tussenbeide na ongeveer tien minuten.
“Jammer, het was eens tof om weer eens met je te kunnen praten Liam. Ik hoop dat we elkaar snel terug zien en dan zal ik die weddenschap gemakkelijk winnen! Be prepared!”�
Ik lachte. “Dat zullen we nog wel eens zien.”�
Één van de begeleiders kwam naar onze tafel toegelopen maar Tristan stond al recht.
“De tijd is om, ik weet het,”� zei hij voor hij achter de begeleider aanliep. Ik keek hem na en stond toen ook recht. Het ging inderdaad veel beter met hem. Hij werd niet eens echt kwaad toen ik de naam Alyssa noemde.
“Bedankt,”� zei mijn tante toen we terug buiten stonden.
“Graag gedaan.”�
Ik stapte in de auto en zette de radio op. Een vrolijk zomerliedje klonk door de boxen en mijn tante glimlachte.
“Volgens mij duurt het niet meer lang of hij is weer vrij, wat denk jij Liampie?”�
Ik lachte toen ze me zo noemde. “Ik denk het ook!”�
“Weet je wat? Om jou te bedanken wil ik je uitnodigen om bij ons iets te eten en neem die iris mee. Ik ga voor jou je lievelingsgerecht klaarmaken.”�
“Ik ben blij dat je zelf ook terug jezelf wordt tante.”�
“Het werd eens tijd vind je niet?”�
De rest van de rit vulden we met herinneringen op te halen van vroeger en wat bij te praten. Het was voor de eerste keer sinds lang dat ik mijn tante nog eens had zien lachen.

Reacties: