FanFic.nl

Vampire Knight: Full Moon

Prologue

Het sneeuwde zachtjes in de ijskoude nacht van december en de volle maan scheen helder in de donkere lucht.
Een jong meisje van ongeveer 6 jaar oud, liep rillend door de ijskoude sneeuw.
Het kind had lang zacht krullend, felroze haar dat ongeveer kwam tot haar onderrug. Ze had roodbruinige ogen met ivoorkleurige huidskleur met rode wangen van de kou.

Rillend van de kou, liep ik zachtjes door de koude sneeuw.
Rond kijkend, zocht ik naar schuilplaats, maar totaal vermoeid zakte ik door mijn knieën en viel in de koude sneeuw.
Met veel moeite probeerde ik met al mijn kracht wat ik nog bezat, om overeind te komen, maar viel met een zucht weer neer.
Langzaam begonnen mijn ogen te sluiten, maar ik hield vol om wakker te blijven.
Diep in mijn bewustzijn, dacht ik diep na van wat er van tevoren gebeurd was, maar alles was totaal blank.
Met een frons, probeerde ik verder te graven in mijn gedachtes, maar ik kreeg het zelfde resultaat.
Ik kon totaal niets herinneren van wat er gebeurd was, waar was ik eigenlijk?
Waarom ben ik alleen? Wilde mijn ouders mij niet meer?
Uiteindelijk gaf ik het op, om wakker te blijven en sloot mijn ogen.

Twee paar voetstappen kwamen snel mijn richting op.
"Kaname. Kijk! Er ligt daar iemand!" riep er een stem, maar het was dichtbij en degelijker tijd ook nog ver weg.
De twee paar voetstappen stopte bij mij, iemand knielde neer en draaide mij om.
"Ag.. Arm kind. We kunnen haar hier niet alleen laten, Kaname. Wie weet wat hier allemaal rond zwerft." vroeg de eerste stem en een tweede stem voegde zich in het gesprek.
"We nemen haar mee. We kunnen haar niet aan haar lot overlaten."
Ik dwong mijzelf om mij ogen te openen en als eerste wat ik zag, leek wel op een zon.
Wanneer mijn zicht zich verbeterde, zag ik dat een man mij vast hield.
Hij had kort, licht blond haar met de felste groenkleurige ogen wat ik ooit had gezien. De jonge man had een zachte glimlach op zijn beeldschone gezicht.
"Hallo, daar. Kan je ons misschien vertellen hoe je heet?" vroeg hij zachtjes.
"S-Sa-Sakura..."
"Sakura, wat een prachtige naam! Het past precies bij je. Mijn naam is Takuma Ichijo." vertelde de man vrolijk.
De tweede man knielde bij 'Takuma Ichijo' neer en keek mij serieus aan.
"Sakura. Kun je misschien vertellen waar je vandaan komt en misschien waar je familie is?"
De man had kort, donkerbruin haar met roodbruinige ogen en had een serieuze gezichtsuitdrukking.
Nadenkend, schudde ik mijn hoofd heen en weer.
Ze moesten allebei fronzen, maar ze zeiden niets daarop en de bruinharige man stond op.
"Het is koud en als we hier langer blijven raakt ze misschien nog onderkoeld. Kom op, Ichijo." beval de man en liep een richting op.
Takuma deed zijn jas open, stopte mij erin en riste hem weer dicht zo dat je alleen mijn haar nog kon zien.
Hij stond op, hield mij goed vast goed en liep snel achter de andere man aan.
"Nou, Sakura. Je hoeft nu nergens meer zorgen om te maken. Ik zal voor je zorgen, als het moet."
Ik knikte, legde mijn hoofd op zijn schouder en pakte zijn trui stevig vast, alsof hij ieder moment kon verdwijnen.
In deze koude nacht, viel ik in een warme slaap, op weg naar mijn nieuwe leven.

Reacties: