FanFic.nl

Quite a Story

02. My stomach is just not thát strong

‘Amnesia’ mompelde Draco en hij fronste ‘Dat zou inderdaad kunnen kloppen, ik heb nog nooit iemand zo’n klinkklare onzin horen uitslaan’.
Poppy negeerde de drang hem op zijn bek te slaan en dacht na. Ze dachten dat haar geheugen was gewist, dat was niet eens zo verkeerd. In tegendeel! Eigenlijk was dat het perfecte excuus om te verklaren waarom ze hier was, alleen hoe het nu verder moest?
‘En wat doen we nu met haar?’ vroeg Lucius Malfidus terwijl hij een minzame blik richting Poppy wierp. Ze kreeg het vreemde idee dat meneer Malfidus haar niet zo mocht, begrijpelijk, maar hij had wel héél snel zijn conclusie getrokken. ‘Straks is ze een spion’ vulde de blonde man zijn zin aan. ‘Dat zei zoontje lief ook al! Ik ben géén spion!’
‘Dat breng me wel op een idee’ begon Lucius weer. Poppy rolde met haar ogen. Wat had hij níº weer te melden? Als hij nu ook ging veronderstellen dat ze een ninja was kon hij echt uitkijken voor zijn hoofd.
‘Wat…wat dan?’ Narcissa keek verbaasd en niet begrijpend naar haar man. ‘Dat kan ik hier niet uitleggen, thuis…’. Ditmaal was het Draco die zijn wenkbrauwen fronste. ‘Jij zorgt dat ze met je mee verdwijnseld’ beval Lucius zijn zoon en met een plof was hij weg, gevolgd door Narcissa.
‘No way dat ik dí¡t ga doen!’ riep Poppy uit terwijl ze snel een paar passen achteruit deed. ‘Stel je niet zo aan mens’ Draco greep ruw haar arm beet -wat het nodige protest leverde, en sloot zijn ogen. ‘Ik was toch echt niet van plan je te kussen hoor’ gruwelde Poppy.
Draco negeerde haar opmerkingen en verdwijnselde. Plof….

Als je tegen Poppy zou hebben gezegd dat ze in een misselijkmakende kermisattractie was beland, zou ze je ook geloven. Met moeite probeerde Poppy haar maag in bedwang te houden en ze greep zich vast aan Draco zijn schouder.
‘Als je mijn shirt onderkotst, dan zwaait er wat’ gromde hij terwijl hij haar van zich af schudde. ‘Het is anders wel mooi jouw schuld!’ sputterde Poppy zwakjes tegen en haar gezicht was nog bleker dan dat het gewoonlijk was. ‘Jeetje, heb je een geest gezien ofzo?’ grijnsde Draco terwijl hij haar voorzichtig een duwtje gaf.
‘Niet doen! Randdebiel!’ Poppy greep naar haar maag en dacht even dat ze de wereld voelde draaien.
‘Wat is er met haar aan de hand?’ de stem van Narcissa naderde en er klonk een bezorgde ondertoon door haar stem. ‘Niks gewend, die daar’ was Draco’s simpele antwoord.
‘Zeg, was je nog van plan te gaan zitten?’ Draco liet zichzelf zakken op een fluwelen fauteuil en keek naar Poppy die zich half op de grond had laten vallen.
‘Huh?’ Poppy nam nu pas te tijd om goed rond te kijken en zag dat ze zich in een ruime salon bevond. Het tapijt was donkergrijs en voelde zacht aan haar knieën. Ze knikte vaag en nam plaats op de sofa. ‘Draco, kom eens even mee. We moeten even iets met je bespreken’ Lucius kille stem snerpte door de ruimte. ‘En ik dan?’ vroeg Poppy verontwaardigd.
Een geïrriteerde zucht weerklonk ‘Ik denk dat je oud genoeg bent om tien minuten voor jezelf te zorgen’ en met die woorden verliet het blonde drietal de salon.

‘Daar zit ik dan’ mompelde Poppy ‘tegen mezelf te praten’. Het was waar. Omgaan met die idioten hadden geen goede invloed op haar. Ze vroeg zich af wat ze aan het bespreken waren. Het had sowieso met haar te maken, dat was wel duidelijk. Poppy begroef haar hoofd in haar handen. Hoe kon ze hier in godsnaam weg? Er moest toch verdomme wel iets zijn, ze wilde hier echt geen eeuwigheid blijven hoor. Yikes! Ze moest er niet aandenken om voor altijd met die blonde kwal opgescheept te zitten.
Wat te doen om de tijd te doden? Poppy kruiste haar benen, zette ze weer neer, en kruiste ze weer. Dit had geen zin. Oh! Ze haatte wachten! Poppy rommelde wat in haar handtas in de hoop daar wat te vinden. Ze viste haar iPod eruit met de bijbehorende mini speakers, dan ging ze zelf maar een feestje bouwen en niet veel later schalde Usher’s stem door de salon.
‘Withooooout youuuu! Oh oh oh youuuu youuuu-.’ ‘BEN JE NU HELEMAAL GEK GEWORDEN’ schreeuwde een woedende stem en Poppy die uitbundig aan het dansen was, kwam abrupt tot stilstand en stond oog in oog met een furieuze Draco.
‘Oeps…’
‘OEPS? JE BENT NIET GOED BIJ JE HOOFD!’ Draco trok haar iPod uit de speakers en smeet het op de grond. ‘Jij bent niet goed bij je hoofd’ schreeuwde Poppy woedend terug terwijl ze Draco een harde stompt tegen zijn schouder gaf ‘Dat ding heeft me een fortuin gekost!’
‘Houd je mond! Als Hij je hoort dan…-.’ ‘Als wie me hoort?’ riep Poppy kwaad, haar wangen waren rood gekleurd door woede en ze voelde zich witheet worden.
Draco legde een hand over haar mond zodat ze niks meer uit kon brengen. ‘Je wordt nu eerst rustig, oké’ zei Draco nu iets wat gekalmeerd. Poppy merkte duidelijk dat hij het meende maar kon haar woede nog steeds niet goed bedwingen.
‘Hij wilt je spreken, kom mee’ ditmaal greep Draco haar weer bij haar beet maar dit keer voorzichtig. Poppy besloot haar mond te houden en hem gewoon te gehoorzamen maar het leek alsof Draco ook met de nodige tegenzin richting de deur liep. Ze dacht zelf zijn hand te voelen trillen.

Draco en Poppy stapte een kamer binnen waarin een immens lange tafel stond. Aan die tafel zaten ook nog eens ontelbaar veel mannen met deprimerend zwarte kleding. Jemig, hoe pessimistisch wil je het hebben, dacht Poppy bij zichzelf. Niet gek dat ze allemaal zo’n kort lontje hebben, wat wil je ook met die kleren. Poppy grinnikte per ongeluk hardop waardoor ze een harde por van Draco in haar zij kreeg. Te laat, de mannen aan de tafel hadden zich allemaal al omgedraaid en keken Poppy nu aan alsof ze een vreemd dier in de dierentuin was.
“crap”�
‘Zo, dus jij bent Cahill?’ een lage stem wendde zich tot Poppy en ze keek op. Na een blik op de man te hebben geworpen, sloeg ze haar handen voor haar mond en puilde haar ogen uit. Heer Voldemort! Rowling had gelijk in haar boeken. Hij was werkelijk angstaanjagend. Poppy verwenste zich zal dat ze al die keren Voldemort een lachwekkende, kale vent had gevonden. ‘Kijk me aan’ siste Voldemort en Poppy richtte haar blik voorzichtig op het monsterlijk witte gelaat met de rode ogen. Oh mijn god, hij had echt geen neus. Poppy sloeg door al de zenuwen een hoge schaterlach uit en daardoor moest ze nog harden lachen. Het werd doodstil in de kamer.

‘Dus jij hebt het les je zo te vertonen tegenover de heer van het Duister?’ de vraag werd heel zacht gesteld en Poppy hoorde sommige mensen naar adem happen. Geweldig! Dat had zij weer, ze was een paar uur beland in de wereld van Harry Potter en ze had het nu al geschopt bij Voldemort. Wat werd het volgende? In zo’n zelfde knalroze vest lopen van die muts uit het vijfde boek? Holy shit nee! Dan nog liever een kater op maandagochtend.
‘Laat dit de laatste keer zijn, want je bent niet geheel nutteloos’ verscheidene mannen grinnikte laatdunkend. Stelletje aso’s, Poppy werd er gewoon misselijk van.
‘Severus’ Voldemort knikt een man met vettig zwart haar toe. Severus Sneep schraapte zijn keel. ‘De Heer van het Duister en zijn volgelingen vragen zich af hoe je staat tegenover een speciale missie…’

Reacties: