FanFic.nl

3 Days to Die

Dag één // Abel

“Ongelooflijk toch?”� Aiden schreeuwt het uit, zijn woorden echoënd over het hele plein, zijn zwarte en piekerige haar elke kant op zwaaiend. Ik grijns heel even, en kijk toe hoe een van mijn beste vrienden me alles over de laatste honkbal wedstrijd vertelt. “Ze wonnen, gast! Ze wonnen! Kun je het geloven? En die laatste slag, die was echt geweldig-”� Ik besluit om verder te gaan met het huiswerk dat op mijn schoot ligt, terwijl ik samen met Aiden op een rozegeverfd bankje zit op het schoolplein. Het was nog vroeg - kwart voor acht - en er waren nog niet zoveel studenten op het plein.

Mijn naam is Abel van Hek. Ik ben op dit moment 16 jaar. Niets interessants aan mij. Ik heb gewoon simpel bruine ogen, een wit T-shirt en een spijkerbroek. Ik wordt door iedereen Sneeuwbel genoemt, door mijn haar, wat het enige ongewone aan mij is. Het is namelijk helemaal wit. (Alleen heeft niemand door dat ik het al jaren constant verf.)

Aiden is een ander verhaal. Zijn volledige naam is Aiden Bofher - maar iedereen noemt hem 'Bother', wat Engels is voor probleem. Hij is een beetje een buitenbeentje - hij heeft pikzwart haar dat aan de achterkant ongekamd lijkt, draagt een bril die hij niet eens nodig heeft, en heeft op dit moment een paars shirt met een zwarte spijkerbroek, waarvan aan een kant de pijp tot zijn knie eraf gescheurd is.
Hij heeft altijd een soort mysterieuze sfeer rond hem hangen, alsof hij een groot geheim heeft die niemand mag of kan ontrafelen.

Nu ik het toch over raadsels en geheimen heb. Vanmorgen werd er een bundel boeken in mijn handen geduwd - het enige dat de persoon te melden had was dat het belangrijk was en dat ik het moest doorsturen naar de volgende persoon op de lijst als ik het helemaal gelezen had. Eerlijk gezegd vond ik het maar vreemd, en heb de bundel inclusief sjaal in mijn schooltas gestopt, en heb er niet meer naar gekeken. Ik zou het later thuis nog wel bekijken.

“Hé, gast, zit je nog wel te luisteren?”� Ik kijk op, zink terug in de echte wereld, weg van mijn gedachtes - en kijk op naar de fel groene ogen van Aiden. Hij zit me vreemd aan te staren, nu met zijn handen in zijn broekzakken gestopt. “Je was weer helemaal stil.”� Verklaart hij, en een lichte grijns verschijnt op zijn gezicht. Ik veeg wat haar uit mijn gezicht, knik naar Aiden, en staar dan naar de zon die net boven het gebouw van het zwembad uitkomt. “Sorry. Was weer in gedachten verzonken.”� Antwoordt ik zachtjes. Aiden lacht - hij is dit gedrag van me gewend.

-*-

Na nu zo'n beetje een uur les te hebben gevolgd en naar buiten te staren, vliegen mijn gedachten steeds vaker naar de bundel boeken. Wat moest ik er nou mee? Ik zat er over te denken ze gewoon weg te gooien - Ik had er niks mee te maken. Waarschijnlijk waren het gewoon dagboeken van een paar meiden op school die iemand had gestolen. Maar waarom zou de persoon die ze had gegeven zo raar doen? Alsof ze bijna... bang was. Bang voor de boeken, of bang voor mij. Nadat ze haar verhaal had gedaan, rende ze hard weg.

Ze kwam me vaag bekend voor - misschien woonde ze ergens in de buurt. Ik legde mijn hoofd op de studieboeken, mijn armen voor me uit gestrekt. Misschien kwam ik haar nog wel ergens tegen. Ooit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.