FanFic.nl

3 Days to Die

Dag 1.2 // Abel

Ik stond op, liet het boek op de grond vallen. Ik staarde ernaar, niet wetende wat ik ermee zou doen. Als ik het inderdaad door zou sturen, en ze zouden erachter komen dat ik de schrijver was, zouden ze me nooit meer normaal over straat laten lopen. Toch riep ik Maize. “Ik wil dat je deze aan Abel geeft.”� mompel ik als ze binnenkomt. Ze staart me raar aan. “Weet je het zeker? Ze hebben jou niks misdaan, of wel soms?”�
Ik trek mijn blik weg van het bundeltje. “Nee. Maar ze hebben elkaar wel iets misdaan. En dat vind ik schandelijk. Ze moeten sterven.”�



Ik trok de stoel naar voren, legde mijn handen naast de boeken, op de ouderwetse sjaal. Ik staarde naar de vaalbruine kaft, dat besmeurt leek met iets van koffievlekken. Een rilling liep over mijn rug - Ik vertrouwde het niet. Ik wou dat ik het gewoon weg kon leggen, maar iets weerhield me ervan. Ik zucht lang en diep, de adem mijn mond uitlopend. Ik strekte mijn hand uit naar de vreemd ruikende boeken - er hing iets van een verrotte lucht aan de boeken. Ik streek met mijn hand langs de kaft, en het schuurde lichtjes langs mijn huid, en ik trek per ongeluk een paar kleine stukjes kaft ervan af.

Na een ogenblik van aarzeling, pak ik de kaft en open ik het boek. Door de blauwe letters op geel papier deed mijn hoofd heel even pijn, alsof het wist dat dit niet goed was. Maar toch zette ik mijn ellebogen op het bureau en leunde mijn hoofd op mijn handen om het te lezen.

“Hallo, beste lezer.

Interessant lijkt dit, nietwaar? Het is waarschijnlijk in je handen geduwd door iemand, die daarna hard wegliep. Je vraagt je af wat dit voor moet stellen, wat dit met jou te maken heeft. Nou beste lezer, dit heeft alles met jou te maken.

Ik ga het over vier mensen hebben. Als je de eerste letter van hun voornaam neemt en het op volgorde zet, spelt het “ASAP”�. Dat, beste lezer, is een Engelse afkorting voor 'zo snel mogelijk'. Ik wil dus dat je deze boeken zo snel mogelijk leest en doorstuurt naar de volgende.

Maar voordat ik met de eerste A begin, wil ik mij even voorstellen. Ik ben Nakura.
Je hebt ooit over me gehoord, nietwaar? Waarschijnlijk niet erg goeie dingen. Maar jullie kennen me helemaal niet. Ook al kennen jullie mij niet, ik ken jullie helemaal. Het kleinste detail weet ik. Zo weet ik dat de A2 altijd voldoendes heeft, dat hij per ongeluk zijn hondje heeft vermoord, en dat hij ooit een hooibaal in de fik zette. Ik hoop dat jij, A2, weet wie je bent.

Eerste A, ik heb wat gemene roddels over je gehoord. Ik zal ze niet vertellen, zodat ik niet je vertrouwen schendt zoals A2 zo vaak heeft gedaan. Ik hoop dat je hiermee een beetje blijer wordt.
Aan de andere kant, ik wil mijn lezers helemaal niet blij hebben. Het liefst zou ik willen dat jullie allemaal sterven. Ach.

Dus, A2 (Of zal ik je Bother noemen?). Dit eerste hoofdstuk gaat helemaal over jou. Voel je je nu vereert? Of voel je je vernedert, omdat andere mensen dit ook over je gaan lezen? Of voel je je ergens stiekem toch trots omdat iemand de tijd nam om iets over je te schrijven? Ik denk het laatste, jou kennende. Maar ja. Ik weet wat je gedaan hebt, A. Ik weet het helemaal. Hoe je arme eerste A zijn vertrouwen hebt geschonden. Wist je dat hij denkt dat je zijn beste vriend was? Wist je dat hij je helemaal vertrouwt? Als je daar over na had gedacht, had je het misschien niet gedaan.

Of had je het toch gedaan? Ik bedoel, je kreeg er geld voor, nietwaar? En geld is zeer belangrijk, belangrijker dan vrienden, nietwaar? Je vertelde iedereen die maar wou luisteren dat je beste vriend homosexsueel was. Je moest om de reacties van iedereen lachen. Hij, homo? Nee toch? Dat kan niet waar zijn! Je kreeg er geld voor. 10 euro. Was het het waard? Als hij hoort dat je het hebt verteld, vertrouwt hij je nooit meer.

Het was het waard, nietwaar?”�

Een paar regels was leeg, alleen maar wit. Mijn ogen zaten vastgeplakt aan de witte regels. Ik was de eerste A. Ik wist het zeker. En ik wist bijna zeker wie de A2 was. Het deed bijna pijn om het te geloven. Ik kon het niet geloven. Zoiets zou hij nooit doen, niet voor 10 euro. Ik was zijn vriend. Zoiets doe je niet.

Of Nakura loog. Wie was deze Nakura om te zeggen wat 'A2' had gedaan? Misschien sloeg het helemaal niet op mij. Was het gewoon geluk(of ongeluk) dat er zoveel overeenkwam. Ik sloot mijn ogen, en wenste dat ik geen hoofdpijn had. Toch deed ik ze weer open. Ik moest weten wat Nakura verder had geschreven...

“Zo, dat waren een paar lege regels om door te laten dringen dat ik het weet. Ik hoop dat het is doorgedrongen, A2. Want ik weet dat jij nooit om je zogenoemde beste vriend gaf. Je vond hem maar raar, hij was vreemd, smerig - Eigenlijk wou je hem helemaal niet als vriend hebben. Maar hij werd het toch, en jij vond dat hij als een parasiet aan je vastklampte. Maar jij had ook niemand anders, en zonder dat je het door had, klampte jij je aan hem. Want er was niemand anders die zich vrijwillig aan je zijde schaarde.

Hij was verliefd op je. Wist je dat? Dat was de reden dat hij zich zo aan je vastklampte. Ik hoop dat het nu helemaal doorgedrongen is wat je nou wel niet hebt gedaan, A2. En dat alleen voor 10 euro. Wat een schande. Je had er meer voor moeten vragen.

A2, je bent een verschrikkelijk mens. Even zodat je het weet. Je bent een monster. Hoor je dat? Maar ja, je vind het blijkbaar niet zo erg om een monster te zijn, nietwaar? Ach. Als ik dit niet zou schrijven, zou ik ook geen monster zijn. Dus eigenlijk zijn we hetzelfde. Hoe voelt dat? Voel je nu een connectie tussen jou en mij? Nee hè? Alleen schendt ik het vertrouwen die mijn vrienden in me hebben gestoken niet, zoals jij.

...Oké, dat was gemeen. Ach ja, je vindt het toch niet zo erg. Ik bedoel, 10 euro, huh? Geweldig, toch? Aiden Bofher, het is jouw schuld dat ik dit schrijf. Erg toch? Jij was de reden dat ik alle mensen op de lijst beter ging bekijken. Ik zag plots hoe verschrikkelijk de mensheid was. Hoe ze elkaar pijn deden. Ik vroeg mezelf, 'Waarom laten mensen dit gebeuren? Waarom doen ze dit?' Als ik het antwoord had, lieve Aiden, hadden jullie nooit deze boekenbundel gekregen. Maar ik had het antwoord niet. Ik besloot vier mensen te kiezen die ik zou onderzoeken. Eerst kwam ik bij jou, Aiden. Vanaf jou ging ik naar A1. Vanaf hem naar P. En vanaf P naar S. En dat waren de personen die ik had uitgekozen.

Verder, wou ik niet schrijven. Maar ik wist, dat de laatste persoon die dit schreef, of het boek zou vernietigen, of zou doorsturen. Ik hoopte natuurlijk dat hij het zou doorsturen. Nou ja, ik zal maar een einde aan dit hoofdstuk breien.
Maar ik ben nog niet klaar met je, Aiden.

Xox Nakura <3”�




Ik las het hele stukje overnieuw - Ik had een vage herinnering wie Aiden was. Hij was op het nieuws, een paar dagen geleden. Ik had geen idee meer waarom. Had waarschijnlijk iets gestolen of zoiets idioots dat tieners wel eens doen.

Ik ademde diep in, de geur van chloor, oud bloed en hooi mijn neus binnendringend. Dit boek had andere mensen ook last gebracht. En ik was niet van plan het door te geven aan een ander willekeurig persoon, zoals Nakura had gehoopt. Ik was de laatste.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.