FanFic.nl

Vampire Knight: Full Moon

Chapter Two - Dreams

2. Dreams

De volle maan scheen voluit in de donkere lucht, dat vol zat met ontelbare sterren.
In deze nacht, zag je 2 figuren lopen, de een was groter dan de ander.
De grootse figuur hield het kleine hand vast van het kind, terwijl ze stilletjes doorliepen.

“Waar gaan we heen?”� vroeg het kind ineens.
“Ergens waar het veilig voor jou is, Imouto.”� antwoordde de beeldschone vrouw.
“Oh… Waarom?”� vroeg het kind totaal nieuwsgierig aan de andere persoon.
De vrouw stopte met lopen, knielde neer en streelde de wang van het kind. Verder zei de vrouw niets.
Het kleine meisje sloot haar roodbruinige ogen en zuchtte zachtjes van de aandacht, dat de vrouw aan haar gaf.
De hand stopte met strelen en werd zachtjes neergelegd op het lange haar van het kind.
“Daarom. Het is tijd om te gaan slapen, Imouto.”� antwoordde de jonge vrouw uiteindelijk.
De roodbruinige ogen schoten open en voor ze in het gezicht konden kijken van de vrouw, werd alles zwart.

Met een schrik, schoot ik omhoog en happend naar adem.
Snel keek ik om mij heen en slaakte een diepe zucht.
Met een frons zag ik dat ik in mijn kamer was en zo te zien aan het licht, was het bijna tijd om op te staan.
“Wat was dat, in vredesnaam?”� stelde ik de vraag aan niemand.
Diep nadenkend haalde ik mijn natte, roze haar weg van mijn gezicht.
“Ew.. Ik moet echt gaan douche.”�
Ik stond op en liep zo snel mogelijk de badkamer in.
Neuriënd, borstelde ik mijn droge haar netjes en legde de brostel rustig weer terug.
Met blanke ogen staarde ik naar mijn spiegelbeeld met frons op mijn voorhoofd.

~“Waar gaan we heen?”� vroeg het kind ineens.
“Ergens waar het veilig voor jou is, Imouto.”� antwoordde de beeldschone vrouw.~

Imouto! Ze noemde mij haar Imouto. Kan het zijn, dat zij misschien mijn oudere zus is?
Maar waar gingen we dan heen? En waarom krijg ik allemaal op dit moment deze dromen?
Met hand ruste ineens op mijn linkerschouder en ik schoot zo wat 3 meter de lucht in.
“Sakura? Alles wel goed, Imouto?”� vroeg Takuma helemaal bezorgt, terwijl ik mijzelf omdraaide.
“J-ja! Natuurlijk gaat alles goed! Waarvoor zou het niet goed gaan dan, Onii-san?”� antwoordde ik met een nerveuze lach, maar stopte zodra ik zijn gezichtsuitdrukking zag.
“Je kan mij alles vertellen, dat weet je toch? Sakura?”�
Ik staarde hem met grote ogen aan en voor hij het wist, rende ik mijn kamer uit.
“Sakura!”� riep hij nog achter mij aan, maar ik negeerde hem en zo snel als ik kon, stormde ik de trap af.
De andere die al beneden waren, keken allemaal geschokt op, maar ik negeerde hun blikken ook.
Zonder na te denken duwde ik de deuren open en rende de slaapzaal uit.
Sprong snel op de hoge muur en lande sierlijk aan de andere kant neer.
Achter mij hoorde ik de Day Class studenten naar mij toe schreeuwen, maar prikkende ogen rende ik door.
Rennen. Rennen en nog eens rennen. Ik stopte ik voor niets en dieper de bossen in van de Cross Academy.
Helemaal buiten adem zakte ik door mijn knieën heen en leunde tegen de boomstam aan.
De zon dat langzaam aan onderging, staarde ik doelloos voor mij uit zonder bij na te denken.
Maar de vragen en allerlei andere dingen vlogen door mijn hoofd en ik had geen idee hoe ik ze moet gaan beantwoorden.
Als een soort harde klap in mijn gezicht, kwamen al mijn schuldgevoelens omhoog.
Waarom ben ik nou weg gerend? Hij wou mij alleen maar helpen en hij was de enige familie wat ik nog heb.
Wat zal hij nu niet van mij denken… Met mijn gezicht vol met warme tranen, begon ik zachtjes te snikken en voor ik het wist, was de halve maan al opgekomen.
Maar ik verstijfde als steen, zodra ik voetstappen dichter bij hoorde komen.
Snel veegde ik mijn tranen weg en keek op van wie het was.
Tot mijn schok, zag ik dat het Zero Kiryu was en hij zag er erg vermoeid uit.
“Kiryu-san?”� vroeg ik zachtjes, terwijl ik opstond en rustig naar hem toe begon te lopen, maar ik verstijfde opnieuw van wat ik zag.
Zijn ogen. Zijn ogen hadden nu een bloedrode kleur en staarde diep in de mijne.
Hij greep ineens mijn onderarm vast en voor ik het wist duwde hij mij tegen de boomstam op.
Hij greep mijn kin vast en haalde haastig mijn lange haren weg, zodat mijn nek zichtbaar was.
“K-kiryu-s-san!?”� mompelde ik totaal verstijfd van angst, terwijl hij mijn nek begon te likken, zoekend naar een ader.
Ineens voelde ik een scherpe pijn in mijn nek, terwijl hij slurpend mijn bloed begon te drinken.
In paniek, begon ik hard tegen te stribbelen, maar hij was groter dan ik en zo ook sterker dan ik zelf.
Hij werd ineens van mij afgerukt en ik viel met een smak op de grond.
Trillend keek ik op en ik zag de andere om hem heen staan, behalve Onii-san en Kaname-sama.
Ze waren met elkaar aan het praten, vooral Hanabusa dan, want hij wees naar mij kantop.
Alleen ik hoorde niets, alleen mijn kloppende hart dat zo snel ging als een trein en voor ik het wist werd alles zwart.

Knipperend opende ik langzaam mijn roodbruinige ogen en deed ze snel weer dicht, vanwege de felle lampen.
“Sakura-chan?”� en ik voelde een koele hand op mijn voorhoofd.
Takuma`s gezicht kwam in mijn gezichtsveld en hij glimlachte zachtjes toen hij zag dat ik wakker was.
Dikke tranen stroomde over mijn wangen, ik sloeg mijn armen stevig om zijn middel heen en begon te huilen.
Neuriënd, wiegde hij mij heen en weer en streelde zijn hand zachtjes over mijn rug.
“Het spijt me… Dat i-i-ik.. Wegliep!”� vertelde ik hem hartverscheurend, terwijl hij mij nog steeds mijn rug streelde.
“Het is okay, Sakura. Rustig maar.. Ik ben blij, dat je eindelijk wakker bent. Je hebt 2 dagen geslapen..”�
Twee dagen? Men… Da`s veel, zeg. Wacht.
“Sinds wanneer is Kiryu-san een vampier?”� vroeg ik hem met grote ogen, maar hij schudde zijn hoofd.
Voor hij antwoord kon geven, ging de deur open en Kaname-sama kwam naar binnen.
“Kaname.”� knikte Onii-san en Kaname-sama knikte terug.
Hij keek mijn kantop en staarde diep in mijn ogen, terwijl hij begon te spreken.
“We moeten praten, Sakura.”� en voor ik het wist verliet Onii-san met een bezorgde blik de kamer.

Reacties: