FanFic.nl

The Headline tour.

Confessions.

P.O.V. = Hubrecht

‘Maar waarom wilde je nou met me praten?’ vroeg Emily zenuwachtig terwijl ze haar handen losmaakte uit mijn greep, waarvan ik niet door had dat ik ze al die tijd vast had gehad. ‘Ik wilde je iets belangrijks vertellen..’ stamelde ik. ‘Ik weet dat we al een aantal jaren vrienden zijn, maar dat is niet het enige, voor mij voelt het als meer, voor mij í­s het meer.’ Zei ik, en toen ik zag dat ze door had wat ik bedoelde werden haar ogen groot, ‘je bedoelt toch niet dat..’ stamelde ze, maar ze ging verder in gebarentaal omdat de Hot Stewards de tuin weer in kwamen rennen, ze wees naar mij, waarna ze een hartje vormde van haar vingers, en ze op zichzelf wees. Ik pakte haar linkerhand weer vast en knikte. ‘Ik snap het niet, hoe heb jij... al die tijd...’ wist ze alleen maar uit te brengen, maar ik snoerde haar de mond, ‘zullen we even naar boven gaan?’ Vroeg ik, ‘zodat we dit gesprek even normaal kunnen beëindigen.’ Ik hoefde geen antwoord, want ik wist dat als ik zou wachten, we hier nog wel een tijdje zouden staan, en dus pakte ik haar arm en trok ik haar mee in de richting van het huis.

P.O.V. = Emily

Ik kon niet geloven dat dit gebeurde, ik had wel eens gedacht aan Hubrecht als mijn vriend, maar ik kon hem nooit zo zien, hij was gewoon een van mijn beste vrienden, net als de rest van de band. De enige waar ik echt wat meer voor voelde was Vlins, maar dat zou toch nooit wat worden, bedacht ik me, en dus had ik die gedachte twee jaar geleden al in de doofpot gestopt. Hubrecht ging verder met uitleggen ‘ik weet dat je me altijd hebt gezien als vriend, en dat ik het nooit echt heb laten merken, maar ik zit er nu al bijna twee jaar mee en het moet er echt uit, anders ga ik eraan kapot.’ Zei hij, nu met tranen die in zijn ogen blinkten. Hij pakte mijn gezicht tussen zijn handen, zijn vingertoppen waren koud, zoals altijd, maar zijn palmen waren warm en een beetje zweterig, waarschijnlijk door alle stress van dit moment. ‘Ik vind je echt leuk.’ Zei hij recht in mijn ogen, en er rolde een traan over zijn wang. Ik wilde mijn hand optillen om de traan weg te pinken, maar ik was al te laat, en de traan viel op zijn broek, ik liet mijn arm weer langs mijn lichaam vallen. ‘Ik zou willen dat mijn gevoelens hetzelfde waren, Locks’ ik stopte even, en zag zijn treurige gezicht even oplichten toen ik onze oude jeugdnamen tevoorschijn toverde. We waren zo hecht geweest dat we namen hadden bedacht die alleen wij wisten en mochten gebruiken. Die van hubrecht was Goldylocks, aangezien zijn haar na de eerste keer bleken meer goud was dan de witte kleur die hij nu had, maar we noemden hem ook wel gewoon Locks, omdat het beter klonk, Lau heette Einstein Flipkonijn, of gewoon Einstein en ik heette Truus Treuzel, afgekort ook wel gewoon Truus, omdat ik overal zo lang over deed vroeger. ‘Maar ik kan ze nu nog niet beantwoorden, geef me nog een week om erover na te denken, dan heb je je definitieve antwoord, oké?’ Hubrecht knikte slapjes en ging staan, ‘kom, we gaan terug naar beneden’ zei hij, ‘ik heb afleiding nodig.’ Ik knikte begrijpelijk, stond op, liep naar hem toe, gaf hem een klein kneepje in zijn hand en liep toen langs hem heen, de trap af.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.