FanFic.nl

•A Shadow Out Of Darkness•

~ 40. 'Trying To Escape!' ~

Even haal je diep adem, omdat je dan heel rustig wordt. En daardoor hopelijk zonder problemen door de gangen kan lopen. “Hopelijk kan ik hier wegkomen.. Zonder dat mensen doorhebben dat ik Yui helemaal niet ben.”� Terwijl je dat denkt slaak je een diepe zucht. Je kijkt even naar de grond. Het valt je nu pas op dat Yui best blote kimono’s draagt. “Is ze een hoer of zoiets? Ik heb op dit moment zoveel inkijk, dat als ik in Konoha kom ze me vast raar zullen aankijken.. Als ik ooit hieruit kom tenminste..”�
Je kijkt om je heen en ziet best weinig mensen. “Oh nee hé.. Ik heb de kimono gepakt in plaats van de Akatsuki mantel..”� zo onopgemerkt mogelijk probeer je door te lopen, maar je merkt dat je steeds wordt aangestaard.. Je kan het best wel begrijpen dat je aangestaard wordt. Je loopt namelijk als enige met een kimono, die best wel bloot is voor jouw gevoel.
“Met deze loopsnelheid ben ik nooit op tijd in Konoha, maar als ik ga rennen hebben ze vast wat door.”� Met deze gedachte begin je wat sneller te lopen. Terwijl je met jouw gedachte heel ergens anders bent, knal je tegen iemand op en val je daardoor op de grond. ‘Ouch..’ zeg je zachtjes, terwijl je weer op staat en de kimono weer goed zet. Je kijkt omhoog om te zien tegen wie je bent aangeknald. ‘Sasuke wat doe jij hier?!’ vraag je verbaast tegen de persoon terwijl je hem aanstaart. Hij kijkt je op een hele rare manier aan als je dat gezegd hebt. ‘Yui.. Waarom zie je me aan voor mijn broertje? Je weet toch dondersgoed dat ik Itachi ben?’ Je kan het niet geloven dat Sasuke een broer heeft die bij de Akatsuki hoort. Snel schudt je jezelf een beetje wakker en begint heel serieus naar Itachi te kijken. ‘Ja natuurlijk weet ik dat jij Itachi bent!’ je haalt even diep adem, en zoekt zorgvuldig de juiste woorden zodat jij jezelf niet begint te verraden. ‘Je weet toch dat ik naar Konoha ging, om ervoor te zorgen dat mijn tweelingzus Kazumi geen weg terug meer heeft. Dus heb ik ook jouw broertje Sasuke gezien.. En aangezien jullie best veel op elkaar lijken, maakte ik een vergissing..’ Itachi kijkt je nu heel verbaast aan en vraagt aan je: ‘Hm.. Kazumi is dus de naam van jouw tweelingzus?’ Je knikt eventjes naar hem. Meteen stelt hij jou nog meer vragen. ‘Maar ze is niet zo heel lang geleden hiernaartoe gebracht.. Hoe kan jij dan zo snel al terug zijn. en jouw missie om ervoor te zorgen dat Kazumi voor altijd hier blijft.. Zo snel geklaard hebben.. Ik dacht dat je pas morgen of zoiets terug zou komen..’
Wat je moet zeggen weet je niet echt, dus improviseer je maar wat. ‘Eh ja, dat weet ik.. Maar ik heb mijn klonen erop af gestuurd, zodat zij mijn werk zouden doen. Ik wou er gewoon zeker van zijn dat alles hier goed gaat, en dat mijn zus hier ook nog gewoon zit..’ zeg je met heel veel twijfel in jouw stem. Gelukkig voor jou heeft hij dat niet gehoord en vraagt aan je: ‘Kazumi is toch het meisje dat een relatie heeft met mijn broertje Sasuke?’ Je moet je inhouden om niet te blozen. ‘Eh ja, ze heeft verkering met jouw broertje Sasuke.. Dus eigenlijk ben je nu familie van mij en Kazumi.’ Zeg je als je met heel veel geluk het blozen kan tegenhouden. Itachi kijkt jou met een uitdrukkingloze blik aan en vraagt: ‘Mag ik Kazumi even zien? Ik wil zien met wie mijn broertje een relatie heeft..’
“Shit, hoe red ik mezelf hieruit..”� als je dat denkt, springt er ineens een idee in je op. ‘Nou ze is mijn tweelingzus.. We zien er dus precies hetzelfde uit, maar ja ik moet gaan..’ snel loop je weg, hopend dat Itachi of iemand anders van de Akatsuki niet achter je aankomt.
Je bent bijna uit de basis van de Akatsuki en dan hoor je iemand in de verte gillen: ‘Akira ligt dood op bed en Kazumi is verdwenen! De kimono, laarzen en wapens van Yui ook dus ze is verkleed als haar zus! We moeten haar vinden!’
Snel ren je weg, hopend dat niemand je vinden zal. “Kom op Kazumi! Je gaat het wel redden!”� denk je terwijl je snel rent en zo snel mogelijk terug in Konoha wilt zijn.. De enige veilige plek op dit moment.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.