FanFic.nl

My Immortal~Hidan

Chapter OO1.

Tevreden schreed ik langzaam mijn voormalige dorp uit. Het bloed drupte van mijn kleren op de grond, liet een heel spoor achter. Niet dat het iets uitmaakte. Niemand zou dat spoor nog kunnen volgen. Iedereen hier was dood. Toen ik vond dat ik voldoende afstand had genomen, draaide ik me om en wierp nog een laatste blik op mijn oude thuis. Onbewust kwam er een zieke glimlach op mijn gezicht. Eindelijk mijn wraak. En eindelijk mijn doel behaald. Eindelijk een volger van Jashin geworden. Ik haalde mijn hand door mijn witte haar. Gisteren was het nog bruin geweest. Die tijd was voorbij. Mijn ogen die gisteren blauw waren, waren nu donkerpaars. Onder mijn top hing het pentagram van Jashin. Mijn hele dorp had ik zojuist uitgemoord, geofferd aan mijn god. Het was de laatste stap om Jashiniste te worden, je moest iedereen die je kende vermoorden. Het doden ging zonder moeite, eigenlijk. Ik weet wel dat het niet echt normaal is dat ik zonder berouw mijn familie en vrienden vermoord heb, maar misschien ben ik wel gewoon niet normaal. Dat zou wel de rede zijn geweest voor mijn familie om mij mijn hele leven op te sluiten in de kelder. Zonder licht, gezelschap of liefde. Het enige wat er was, was het teken van Jashin, geschilderd op de muur. Maar nooit wilden mijn ouders me vertellen wat het was en waar het voor diende. Een keer wist ik van mijn vader los te krijgen waar het voor stond. Vanaf toen had ik nog maar één doel: Jashiniste worden. En dat was me vandaag gelukt. Door de lange, eenzame opsluiting was ik het sadistische, medogenloze monster geworden wat ik nu ben. Gelukkig werkte het alleen maar in mijn voordeel.
'Vaarwel, fuckers.' mompelde ik tegen de dode stad, en mijn grijns werd groter. Uit mijn broekzak haalde ik een kunai waar ik een explosief aan bond. Met alle kracht die ik in me had gooide ik hem over de muur. Even bleef het stil. Toen klonk er een enorme explosie, de grond trilde van alle geweld die ervanaf kwam. Mijn witte haar wapperde oncontroleerbaar om mijn hoofd, en ik moest mijn ogen dichtdoen tegen het stof. Langzaam stierf het geluid weer weg, was de grond weer stil en hing mijn haar weer normaal. Ik opende mijn ogen en keek tevreden naar het resultaat. Het enige wat nog over was van het dorp was een groepje stenen en een hoop stof. Nu was mijn wraak en laatste stap voltooid. Ik draaide me om en begon het bos in te lopen. De grijns verdween maar niet van mijn gezicht. Toen ik de eerste rij bomen voorbij was, stond ik stil. Nu ging ik een open plek zoeken, om aan Jashin te vragen wat ik zal moeten doen. Ik had daar ruimte voor nodig.
In de verste verte was helaas geen een open plek te bekennen, alleen maar bomen. Gelukkig voor mij had ik altijd al een ijzersterkte intuïtie gehad. Het was gewoon een zesde zintuig. Alles deed ik op mijn gevoel, als mijn verstand het even niet kon. Zoals nu.
Ik sloot mijn ogen, en begon mijn hoofd leeg te maken. Geen enkele gedachte mocht er in mijn hoofd dwalen als ik mij over ging geven aan mijn instincten, anders zal ik weer met mijn verstand moeten doen. Ik voelde dat mijn lichaam in beweging kwam, en mijn hersens sloten zich nu helemaal af. Mijn lichaam kon de weg zelf wel vinden.

Langzaam kwam ik uit mijn bewusteloze toestand. Knipperend tegen het licht opende ik mijn ogen, en grijnsde. Ik stond midden op een open plek, die perfect was. Niet te groot, niet te klein. Aan mijn intuïtie was niet te twijfelen. Nu was het tijd om te bidden.
Ik haalde uit mijn zak een kunai. Mijn zwarte tweebladige zeis was hiervoor niet handig. Veel te groot. Ik had nu niet zoveel bloed nodig. Zonder aarzelen ramde ik de kunai in mijn rechterhand, aangezien ik linkshandig was. Er droop al wat bloed op de grond. Langzaam en scheef trok ik de kunai er weer uit, zodat er nog meer op de grond kwam. Ik voelde pijn in mijn hand, maar ik negeerde het. Met mijn voet maakte ik het teken op de grond. Ik ging er middenin zitten, sloot mijn ogen en zocht contact met Jashin.
'Hallo, Yuuki. Je wil zeker weten wat je nu moet doen?' Hoorde ik een stem vragen. 'Ja, heer Jashin.' antwoordde ik respectvol. Dit speelde zich af in mijn hoofd. Het was er zwart, pikkedonker, het enige dat er was waren onze stemmen. 'Dan zal ik dat vertellen. Yuuki, je moet op zoek naar deze man, en met hem een team worden. Als dat gebeurd is, praten we verder.' Zei hij. In plaats van zwarte duisternis zag ik nu een foto van een man met grijs achterovergekamd haar en paarse ogen, een Jashinist dus. Hij droeg een zwarte mantel met rode wolkjes. Akatsuki. Zijn gezicht was heel mooi, en zijn lichaam zag er ook niet verkeerd uit. Dit ging nog leuk worden. 'Begrepen, heer Jashin. Ik zal naar hem zoeken.' zei ik nog, maar hij was al weg.
Ik verbrak het contact en stond op. Met mijn voet schoof ik aarde en takjes over mijn bidplek, zodat niemand het zou vinden. Toen draaide ik me om en liep het bos in, nadenkend over de man.

Reacties: