FanFic.nl

My Immortal~Hidan

Chapter OO2.

Ik dacht na terwijl ik door het bos liep. Hij zat bij Akatsuki. Het zou makkelijker zijn om de Akatsuki base te vinden dan die ene persoon. Misschien kon ik dan beter de base gaan zoeken. Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Natuurlijk was dat stomme ding goed verstopt, en zaten er vast allemaal vallen omheen... 
Ik liep nog anderhalf uur in gedachten verzonken door het bos. Ik lette er niet eens op waar ik heenging. Ik zou wel zien waar ik uitkwam. Opeens stopte het bos, en stond ik voor een stadspoort. Ik las op het bordje dat dit Konoha was. Konoha? Nog nooit was ik uit mijn oude piepkleine dorp geweest, laat staan in deze omgeving. Ik had er zelfs nog nooit van gehoord. Opeens hoorde ik mijn maag knorren en samentrekken. Pijnlijk legde ik mijn hand erop in de hoop dat het zou kalmeren. Maar het hielp niet. Over de muren heen dreef een heerlijke etenslucht. In het dorp zou ik vast wel ergens eten kunnen jatten. Ik begon naar de poort te lopen, en liep erdoorheen. Aan de andere kant was een drukke, gezellige stad. Overal liepen mensen te praten, te lachen en te lopen. Er waren hordes eetkraampjes waar mensen blij aan het eten waren. Onbewust glimlachte ik duister. Mijn oude dorp zag er ook zo uit. 
Ik werd opgeschrikt door een hand die op mijn schouder tikte. Zo vlug als ik kon draaide ik me om. Achter me stond een shinobi met zwart haar dat alle kanten op stond, en iets wits over de bovenkant van zijn neus. Ik trok een wenkbrauw op. Op zijn naambordje las ik dat hij Kotetsu heette. Wat wou hij van me? 'Welkom in Konoha. Voor onze en uw veiligheid, willen wij uw naam, leeftijd en reden van uw bezoek weten. Kom maar even mee.' Hij draaide zich om, en ging achter een tafel zitten waar een dik boek op lag. Zuchtend liep ik dan maar mee en ging verveeld voor de tafel staan. Kotetsu pakte een pen. 'Naam?' 'Yuuki.' Hij schreef het op. 'Achternaam?' 'Dat gaat je geen ene fuck aan.' Hij keek me even streng aan. Ik staarde emotieloos terug. Hij zuchtte. 'Oké dan. Leeftijd?' 'Zeventien fucked up jaren.' Opnieuw schreef hij het op, maar liet het scheldgedeelte weg. 'Reden van bezoek?' 'Ik heb fucking veel honger.' Kotetsu keek me even ongelovig aan. Ik keek bloedserieus terug. Hij boog zich weer over het boek. Hij schreef op dat ik hier kwam om iets te eten. 'Extra opmerking: heeft een scheldprobleem.' mompelde hij, terwijl hij verder schreef. 'Hé! Ik heb geen fucking scheldprobleem, jij asshole! Haal dat fucking weg!' schreeuwde ik tegen hem. 'Yuuki, je kan gaan.' zei hij droog. Normaal zou ik nog veel langer hebben doorgeschreeuwd, maar nu had ik daar te veel honger voor. Ik draaide me om, en liep de straat verder in. Overal stonden kraampjes waar kleren, voedsel en prullen op uitgestald stonden. Ik keek om me heen, vooral naar het eten. Het meeste war er lag was rauw niet te eten, zoals verse vis en groenten. 
Na een tijdje lopen was ik het laatste kraampje voorbij, zonder ook maar iets geschikts gezien te hebben. Zwaar geïrriteerd liep ik dan maar verder de stad in. In een restaurant was het veel moeilijker om ongezien weg te glippen dan bij een kraampje, maar vandaag kon ik blijkbaar niet anders. Tussen alle grote restaurants zag ik opeens een ramen barretje. Dat was geluk hebben. 
Blij liep ik naar binnen en ging op een barkruk zitten. Meteen kwam er een man op me af. 'Hallo. Wat wilt u hebben?' vroeg hij vriendelijk. 'Een ramen.' antwoordde ik. Hij knikte, en ging meteen aan de slag in het keukentje. Ik hoorde het gerammel en gesis van de pannen. Verveeld liet ik mijn ogen door het barretje gaan. Het was er niet zo druk, gewoon een paar etende mensen aan tafeltjes. Verderop zat een groepje dat mijn aandacht trok. Het waren twee shinobi's, een man van rond de dertig met grijs haar en een zwart masker dat zijn halve gezicht bedekte, en een meisje van rond de zestien met roze haar en groene ogen. Ze zaten op iemand te wachten. 'Waar blijft Naruto nou weer, ik heb geen eeuwigheid de tijd.' mopperde het roze-harige geval. 'Geen zorgen, Sakura. Naruto laat zijn kans om ramen te eten na een zware training echt niet schieten.' grinnikte de grijsharige. Meteen nadat hij dat gezegd had, kwam een blonde jongen met oranje-zwarte kleding naar binnen gestormd. Hij stond stil, en schreeuwde blij:'Naruto Uzumaki is hier! Hé ouwe, een kom ramen alstublieft! Sakura, Kakashi, wat willen jullie?' De shinobi's kwamen kwamen hoofdschuddend en glimlachend hiernaartoe. Opeens hoorde ik een klap. Ik keek voor me, en zag een grote kom ramen bij me staan. 'Eet smakelijk.' glimlachte de man, en hij liep naar het andere groepje toe. Meteen pakte ik mijn stokjes, en begon in stilte mijn ramen naar binnen te werken. Ondertussen keek ik half naar het groepje en luisterde naar wat ze zeiden. Niks bijzonders eigenlijk, ze hadden het alleen maar over ramen en training. Mijn aandacht verslapte. Maar opeens trokken ze weer mijn aandacht. 'Ik moet weer gaan. Sorry, maar ik heb gehoord dat een dorp hier in de omgeving is opgeblazen. Er is geen enkele overlevende, wat raar is. Normaal moet er echt wel één nog levend persoon zijn. Waarschijnlijk is dus eerst iedereen uitgemoord. Dus ja, ik moet het gaan onderzoeken. Nog bedankt voor de ramen.' zei de grijsharige, en hij verdween met een poef. 'Maar hij zou de rekening betalen!' schreeuwde de blonde geschrokken. Mijn aandacht ging weer weg. De kom was leeg. Het was heerlijk geweest. Nu nog alleen wegglippen. Toen de man bezig was met een ander tafeltje, rende ik geruisloos en onopvallend naar buiten. Daar rende ik nog een hele tijd door naar de poort. Daar ging ik weer rustig lopen. Ik zou alleen maar verdacht zijn als ik nog zou rennen. Rustig ging ik door de poort. 'Dag.' zei ik onschuldig tegen Kotetsu, en buiten begon ik weer te rennen. Zo. Nu Akatsuki zoeken.

Reacties: