Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Daddy? I’m hungry. » 10
Daddy? I’m hungry.
10
Terwijl Tom met Aaron op school vechtte, begon Bill zich zorgen te maken. Toen Tom hem had gebeld, was Bill snel in slaap gevallen. Het was een zware ochtend voor hem en de jongens waren zo energiek. Toen hij ze had neergelecht na de lunch, was hij zo uitgeput dat hij zelf ook in slaap viel.
Nu was hij in de keuken en de jongens, noch Francizska waren nergens te vinden. Hij had overal gezocht, zelfs op de zolder. Dit kon niet gebeuren, ze konden niet weg zijn. Bill verbleekte en zakte neer op de vloer. Hij drukte zijn knieën tegen zijn borst en sloot zijn ogen. Dit kon niet waar zijn.
Hij liet Tom vallen. Hij beloofde hem dat hij de zorg voor zijn zonen zou nemen en nu waren ze verdwenen en Bill kon er niets aan doen. Hij was een dode man, maar wat erger was, was dat Tom geruïneerd zou worden.
Een traan, gevolgd door vele anderen, vielen van zijn wang toen Bill zich deze ochtend herinnerde.
“Billa? Ben je thuis? Waar is papa?”¯
Tobias keek hem met grote slaperige ogen aan. Bill glimlachte naar hem en pakte hem op en plaatste een kus op Tobi’s wang.
“Hé, makker. Papa is op school.”¯
“Het is saai.”¯ Tobi rolde met zijn ogen en Bill lachte; de tweelingen waren zeker weten te lang bij Tom. “Mag ik wat Cherios?”¯
“Natuurlijk.”¯ Bill zette hem weer op de grond en ging naar de koelkast om wat melk te pakken terwijl Francizska samen met een slaperige Alex naar de keuken kwam.
“Tobi? Ga naar boven en kleed je om, alsjeblieft. We vertrekken.”¯
“Waar? Waarom?'
Francizska keek hem aan. “Ga maar. En jij ook, Alex.”¯
“Hoi, Billa.”¯ Alex zwaaide naar hem met een lichte glimlach toen hij en zijn iets oudere broer weer naar boven gingen.
“Je neemt ze niet mee.”¯
Francizska rolde met haar ogen. “Niet weer, Bill. Ik ben moe en we hebben een lange weg te gaan vandaag, dus stoppen.”¯
“Nee.”¯ Bill keek naar haar. “Ik zal je hen niet laten afpakken, je kan het gewoon niet doen.”¯
“Bill, alsjeblieft.”¯ Francizska gaf hem een ongeduldige blik. “Ik ben moe van dit alles. Ik neem ze terug naar huis en niet jij of je broer kunnen er iets aan doen.”¯
“Echt waar? We zullen zien.”¯ Bill grijnsde naar haar terwijl hij met een kom cornflakes de kamer uitging. Hij ging naar boven om vervolgens beide tweelingen in Toms kamer te vinden. Toms ondergoed en petten lagen overal.
“Hé, jongens. Wat doen jullie?”¯
Zowel één van hen grijnsde gewoon naar hem toen Alex een ​​van Toms rode petten nam en plaatste het op zijn kleine kop. “Papa heeft mooie dingen, Billa,”¯ zei Alex met een grote grijns.
“Ja en ik weet zeker dat hij echt blij zal zijn jullie nu te zien,”¯ lachte Bill toen hij zijn kom op Toms lade had geplaatst en pakte zijn camera. Hij nam een ​​paar foto's voordat hij naast hen neer knielde.
Tobi stond op en ging knuffelend in Bills schoot zitten. “Billa?”¯
“Ja, schatje?”¯ Bill streelde zijn zachte haren en glimlachte naar hem.
“Ik wil niet met oma meegaan. Ik wil thuis zijn als papa thuis komt, weet je? Ik wil vandaag met hem tekenen.”¯ Tobias knikte naar Bill en glimlachte naar hem.
Bill zuchtte en wreef kleine cirkels op Tobi's rug. Wat moest hij zeggen? Dat wanneer Tom thuis zou komen ze hier niet meer waren? Dat hun grootmoeder van plan was om ze voor altijd weg te halen? Hij kon dit niet aan hen vertellen.
“Ik zal het tegen hem zeggen, oké? En als je terugkomt, kun je de hele nacht met hem tekenen.”¯
Tobi knikte en speelde geïnteresseerd met Bills haar terwijl Alex aan Bills sokken trok. “Hé, kleine jongen, laat mijn sokken met rust.”¯
Alex giechelde en trok wat meer. “Ik heb honger, Billa.”¯
“Oh, je honger hebt, toch?”¯ Bill lachte toen Alex’ buik gromde. Alex knikte alleen maar met een verlegen glimlach en Bill omhelsde hem. “Ik zal je wat cornflakes geven.”¯
“Ja!”¯ Zowel Alex ales Tobi riepen en sprongen op en neer toen Bill hen een kom gaf. De tweeling pakte een lepel en voedde elkaar terwijl Bill met een kleine glimlach op zijn lippen naar hen keek.
Het duurde de tweeling bijna een half uur om hun cornflakes op te krijgen, maar nu waren ze samen met Bill in de keuken. Bill liet het water in de gootsteen lopen en Tobi en Alex stonden op een stoel recht tegenover hem. Ze drongen aan om hem te helpen en omdat het een goede gelegenheid was voor Bill om hen in de gaten houden, klaagde hij niet.
In tegenstelling tot Francizska.
Ze was in haar kamer rondjes aan het lopen rond haar bed. Ze was echt pissig. Ze hoopte dat het gemakkelijk zou gaan om de tweeling mee te nemen. Tom was op school, dus hij kon haar niet stoppen, maar zijn domme broer. Bill. Hij was niet gepland in haar ‘verlatings-plan’.
Francizska gromde en ging op haar bed zitten. Ze zou er uiteindelijk toch iets op vinden.
Ze sloot haar ogen en zuchtte.
Terug in de keuken, Bill en de tweeling zaten van top tot teen onder het schuim en water. Misschien was het niet het beste idee om de tweeling te laten helpen met de afwas, maar het was zeker leuk.
“Billa, kijk!”¯ Tobi blies een aantal zeepbellen naar hem en giechelde. Alex naast hem vouwde zijn handen en piepte. Bill lachte alleen maar en blies een aantal belletjes op hen.
“Stoppen!”¯ lachte hij toen de tweeling gilde en sprong op en neer op de stoel. “Ik meen het, jongens. Je kunt naar beneden vallen en je papa zal me vermoorden.”¯
Ze stopten direct.
“Nee, papa houdt van je.”¯
“Ja, hij zal je niet vermoorden, Billa.”¯
Bill keek naar hen en beet op zijn tong zodat hij niet zou lachen. Hun gezichten waren zo ernstig.
“Natuurlijk wel,”¯ Bill keek hen aan, “hij houdt zoveel van jullie twee, dat hij je oom Billa zal vermoorden als er iets ergs met jullie zou gebeuren,”¯ zei Bill en knikte stevig voor meer effect. De kleintjes keken hem met grote afschuwende ogen aan.
“Ik zal het niet toestaan, Billa!”¯
“Ik ook niet!”¯
Beiden sprongen op Bill. Het zou goed zijn als het gewoon een van hen was per keer, maar nu waren ze samen te zwaar voor Bill. Hij struikelde achteruit en als er niets achter hem zou zijn, zou hij met hen vallen.
“Rustig, jongens,”¯ lachte hij toen hij weer in evenwicht was.
“Sorry, Billa.”¯ Beiden gaven hem een ​​kus op de wang en lachte toen Bill hen neerzette.
“Het is oke,”¯ glimlachte Bill naar hen. “Dus, laten we jullie van die natte kleren verlossen en dan wat films kijken, zijn jullie er klaar voor?”¯
Als antwoord ontving Bill luid geschreeuw. Hij lachte naar hen en ze gingen naar boven. Het kostte hen veel langer dan Bill had verwacht, aangezien de tweeling de hele tijd met hun kleding speelde en Bill had net niet zo’n soort hart om hen te laten stoppen. Ze waren zo schattig toen ze probeerden hun onderbroek op het hoofd van de ander te krijgen.
Toen ze eindelijk volledig waren aangekleed, was het bijna lunchtijd. Bill vertelde de tweeling dat ze in Toms kamer moesten spelen terwijl hij hun lunch zou klaar maken. Francizska was nergens te zien dus het was aan hem.
Bill was in de keuken en maakte wat pasta met stukjes kip dat zijn moeder hem had leren maken. Hij wist niet zeker of de tweeling zelf een pizza zou willen en kunnen eten, dus pasta was de hoofdmaaltijd. Hij maakte voor hen ook soep met letters en cijfers erin.
“Wat doe je?”¯
“Een lunch? Misschien?”¯ Bill draaide zich van zijn werk en keek naar Francizska. “Aangezien u niet in staat bent om iets uit u zelf te maken.”¯
“Praat niet zo tegen me.”¯
“En hoe moet ik dan met je praten?”¯
“Stop ermee, Bill.”¯ Francizska zuchtte. “Je bent een goede jongen, dus maak dit niet moeilijker dan het al is.”¯
“Dit? En wat is ‘dit’ precies? Denk je echt dat ik ze zou laten gaan? Je bent een dwaas. Ze zijn mijn broers zonen, er is geen ene manier dat u ze weg kunt halen.”¯
Francizska keek stilletjes naar hem. Ze wist dat ze niet in staat zou zijn om ze weg te nemen als Bill of Tom thuis zouden zijn, ze was zich er bewust van, maar op hetzelfde moment, was er geen andere manier waarop ze nog een dag langer in dit huis zou verblijven.
Ze haalde diep adem en stond op het punt om iets te zeggen toen een idee haar raakte.
Tom was niet thuis en zou dat ook voor de komende uren niet zijn. Het was gewoon zij, de tweeling en Bill voor nu. Bill, die wilde haar de tweeling niet laten ontnemen, hij kon er iets aan doen, maar wat als hij het niet kon?
“Kijk, Bill.”¯ Francizska zuchtte nep. “Ik ben moe van dit alles. Waarom ga je niet met de tweeling spelen en maak ik de maaltijd klaar.”¯ Ze wist een glimlach voor hem te maken toen ze naar hem keek. Dit moest werken.
“Nou, ik weet het niet.”¯ Bill keek haar bedenkelijk aan, vervolgens naar de pasta en weer terug naar haar. Hij moest blijven, de jongens deden het goed met zichzelf en hij was toch bijna klaar.
“Ik weet zeker dat ze blij zouden zijn als je met hen piraatje wilt spelen.”¯ Bill was stil en Francizska vond het niet leuk. Ze moest hem ervan overtuigen. “Ze zijn gek op dit spel en voor zover ik weet, heeft Tom het nog niet met ze gespeeld, dus waarom jij niet, de coole oom die dat met ze zou spelen?”¯ Francizska glimlachte lief naar hem en hoopte dat hij de smoes zou kopen.
“Ik ...”¯
“Billa? Speel je met ons?”¯
Net als een geschenk uit de hemel voor Francizska, Tobi liep naar de keuken met een condoom die hij in Toms nachtkastje had gevonden. Bill staarde hem met grote ogen aan.
“Wat is het, Tobi?”¯
“Ik weet het niet. Papa heeft er tonnen van,”¯ Tobi haalde zijn schouders op en glimlachte naar Bill toen hij de condoom aan hem gaf. “Kunnen we ermee spelen?”¯
“NEE!”¯ Zowel Bill als Francizska, die tot nu toe nog steeds stil was, schreeuwde en Tobi sprong iets omhoog.
“Ik bedoel,”¯ Bill kuchte nerveus, “het is een soort van volwassen ding, je weet wel, Tobi?”¯ Bill pakte hem op en verborg de condoom in zijn achterzak. “Laten we met iets anders gaan spelen samen met je broer, zullen we?”¯
“Piraatje?”¯ vroeg Tobi met hoop en glinsteringen in zijn ogen.
“Ja, piraatje,”¯ zuchtte Bill met een glimlach toen ze uit de keuken gingen. Francizska glimlachte alleen maar.
Een ding was zeker: na het spelen als piraten met de tweeling, zou Bill volledig uitgeput zijn. En dat was precies wat Francizska wilde.
____________
Na de lunch gingen Bill en de tweeling naar Toms kamer en legde ze op het bed en rustte. Bill lag in de buurt van de muur zodat de tweeling genoeg ruimte zou hebben voor zichzelf. Hij vertelde hen een kort verhaal en voor het einde, lagen beiden te slapen.
Bill geeuwde en sloot zijn ogen. Een beetje slaap kon niemand geen kwaad.
Bill stond op van de vloer. De schade was gedaan, er was geen manier waarop hij het kon veranderen en tranen zouden niets veranderen.
Hij droogde de rest van zijn tranen en ging terug naar zijn kamer. Hij ging op bed liggen en sloot zijn ogen. Bill wist dat hij Tom moest bellen en hem vertellen wat er gebeurd was, maar hij kon het niet. Niet nu. Tom zou het weten wanneer hij thuis kwam en dan, Bill zou de gevolgen onder ogen komen.
____________
“Vertel me, meneer Kaulitz, wat er gebeurd is.”¯
Tom rolde met zijn ogen en drukte een ijs packet op zijn bloedende neus. Hij zuchtte en ging verzitten. “Aaron kwam naar de sportschool, toen mompelde hij iets, sloeg me en ik sloeg hem terug en je weet de rest ervan.”¯
Aaron, die naast Tom zat, snoof en siste met pijn toen hij aan zijn gescheurde lip likte.
“Nou,”¯ de directeur keek naar de beide tieners, “ik heb geen andere keuze dan jullie voor een week te schorsen.”¯
“Wat?! Nee, je kan het niet doen!”¯ Tom veerde overeind in zijn stoel en keek naar de directeur. Nee, dit kon niet gebeuren, zijn moeder zou hem vermoorden als hij geschorst werd. Alweer.
“De heer Kaulitz, het spijt me, maar je wist dat je onder toezicht was en aangezien beide van jullie onvolwassen hebben gehandeld, heb ik geen andere keuze.”¯
“Maar...”¯
“Geen gemaar, Mr Kaulitz. Zoals ik al zei, jullie beiden zijn geschorst voor een week, begrepen?”¯
Aaron snoof, knikte naar de directeur en verliet vervolgens zijn kantoor. Tom sloot zijn ogen en haalde diep adem. Dit was gewoon een slechte droom. Gewoon... echt heel slecht.
“U kunt gaan, meneer Kaulitz.”¯
Tom opende zijn ogen weer en stond op. “Bye,”¯ mompelde hij door de helft van zijn mond en verliet ook het kantoor. Oke, hij werd geschorst, maar er was een goede zaak over. Hij kon thuis met de tweeling zijn. Dit al maakte hem aan het glimlachen. Ja, hij moest nu naar huis gaan.
Reacties:
