Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Ik mis je » Proloog
Ik mis je
Proloog
“Verlies, onmacht, wanhoop. Dat gaat er allemaal door ons heen op het moment. Verlies, iemand die je zo dierbaar is, waar je zo veel van houd. Onmacht, je kan niets meer doen. Je doet al alles wat in je macht ligt. En dan uiteindelijk wanhoop, als je ziet dat hij aftakelt, en je toch afscheid zal moeten nemen.”¯ Iedereen is stil, een oorverdovende stilte. Niemand huilt hardop, maar bij velen vloeien de tranen rijkelijk.
“Afscheid nemen van iemand wie je zo dierbaar is. Nog zo jong. We begrijpen het niet, willen het niet begrijpen, kunnen het niet begrijpen. Een week geleden nog een jongen vol levenslust, vol dromen en passie, nu als eerste gegaan.”¯ Ik balde mijn vuist en beet op mijn lip om niet in jammeren uit te barsten. De jongen in de kist, de jongen waar ik zo zielsveel van houd, is dood. Ligt niet langer in mijn armen, slaat niet langer zijn handen om mijn middel, kust me niet meer met zijn lippen. Ik heb hem nog wel gekust, toen hij koud en hard was. Het paste niet bij hem, het was totaal niet zoals hij was. Ik voel dat er naar me gekeken word en merk dat zijn vader is gestopt met praten. Met een blik die hij ook op zijn kinderen zou kunnen werpen, kijkt hij me aan. Zijn pijn, mijn pijn. Ik knik stug en neem zijn plek in. Met een brok in mijn stem begin ik te vertellen. Over hoe hij en ik een wij waren. Over betere tijden.
“Lieve Jorrit, ik kan het niet geloven. Ik wil het niet geloven. Jij, dood? Geloof je het zelf, trouwens? Je hebt tegen mij altijd gezegd dat doodgaan voor watjes was. Maar jouw dood was niet bepaald iets voor watjes. Je hebt gevochten tot de allerlaatste snik, dat weet ik, want ik was er bij. Je hebt nooit gezegd dat ze je mochten laten gaan. Je schreeuwde dat je wou blijven leven, misschien niet voor jezelf maar voor mij. Maar ik zag het slechter worden met de dag, Jorrit. Je werd niet meer beter, dit was het einde. Jij zag het ook, maar wou niet toegeven. Toen iedereen weg was zei je me dat je van me houd, iets wat ik allang wist. Je zei dat je gelukkig zou gaan sterven, omdat je de wetenschap had dat ik weet dat je van me houd. Ik zei dat je niet zo mal moest doen, maar kuste je wel, voor de laatste keer. Onze afscheidskus. Ik heb niet gehuild. Ik wou sterk voor je zijn. Je werd moe en iedereen kwam weer terug. Je zuurstofmasker ging op en je ogen gleden dicht, maar jouw hand lag in de mijne en hoorde daar ook. Precies daar, voor altijd. Die nacht ben je overleden. Jouw hand in de mijne, jouw hart die stopte met kloppen, maar de mijne die harder moest kloppen om alles te kunnen verwerken. Nog steeds niet gelukt, trouwens. Ookal werd je steeds kouder en namen ze je van me af, ik wou niet geloven dat je er niet meer was. Ik wou niet geloven dat het echt over was. Ik weet niet wat ik wil zeggen, ik weet dat ik later aan deze dag terug zal denken op een manier van; had je geen betere woorden kunnen kiezen? Nee, Jorrit. Mijn woorden zijn op. Net als jouw tijd hier op aarde. Ik hou van je, en dat zal ik ook altijd blijven doen.”¯ Een snik kruipt omhoog via mijn keel en ontsnapt via mijn mond. Ik laat het blaadje op de grond vallen en sla mijn handen voor mijn gezicht. Wegrennen is niet mogelijk en wil ik ook niet. Maar zijn moeder trekt me in haar armen en samen huilen we, voelen we de pijn van het verlies van hem. De een wil haar hele leven bij hem blijven, de ander kent hem zijn hele leven.
“Het is niet eerlijk,”¯ fluister ik met een van pijn verwrongen stem.
“Ik weet het,”¯ sust zijn moeder. “Ik weet het.”¯
Reacties:
Je weet dat ik je schrijven geweldig vind, maar dit is echt goed, man. Zo kom ik nooit meer boven je uit. x'D Ach joh, boeiend, jij bent gewoon fantastisch in schrijven en dat accepterr ik als mindere schrijver! ;D
Je hebt het recht er trots op te zijn, want het is echt goed! Je bent zeker niet de enige die een begrafenis in zijn of haar verhaal verwerkt, maar dit is een van de eerste die me echt weet te raken, wat zeer zeker erg knap is aangezien ik de hoofdpersonen hiervoor natuurlijk nog niet kende en ook nog niet gesteld op ze kon zijn (dan heb ik namelijk eerder de neiging om het zielig te vinden).
Dat lied van Evanescence is trouwens prachtig<3
Keep up the good work (:
xx
Dit is mooi....Tears...
Eileen, dit is gewoon awesome. :3 Doorschrijven jij!