FanFic.nl

I Get Weak

Against All Odds

"Hey! Leuk dat je belt, maar ik ben even niet bereikbaar. Druk, druk! Maar spreek even wat in, dan bel ik je later terug.. of niet. Oh, en als je Edwin bent - ik hou van je en bel je zo snel mogelijk terug! Kus!" Edwin glimlacht door Lucas' stem, zo lekker Lucas, maar toch werd hij er verdrietig van. Hij probeert hem al dagen te bereiken, maar geen gehoor. Hij moest van zijn vader horen dat Lucas een paar dagen geleden al, was ontslagen uit het ziekenhuis. Lucas negeert hem volkomen. Enigszins terecht misschien, maar daarom doet het niet minder pijn. "Mam, wat kan ik nou nog doen? Ik weet het niet meer. Lucas wil me niet spreken, maar ik moet tot hem doordringen. Het kan toch niet zomaar over zijn?"
"Nou, zomaar is niet helemaal waar.. Je had gevoelens voor een andere jongen. Dat is pijnlijk.."
"Pff.. ja dat weet ik! Maar ik wil Lucas en niet Ron.."
"Waarom ga je niet even langs? Kijken hoe het gaat..?"
"Ik weet al precies hoe dat gaat - hij laat me gewoon buiten staan.."
"Oh schat, ik snap dat het moeilijk is, maar gun hem de tijd om het allemaal te verwerken.. Het is niet niks wat hij allemaal te voortduren krijgt op het moment."
"Maar.."
"Dat kun je! Hij draait vast wel weer bij.."
"Ik ga Noud bellen.. Ik moet weten hoe het met hem gaat. Ik word gek!" Zegt Edwin en hij gaat naar zijn kamer. Voicemail. 'Ook hij wil me al niet meer spreken', denkt Edwin. 'Of.. misschien is hij wel gewoon aan het werk en kan hij niet antwoorden..' Dan Nina maar proberen. Al verwachtte hij bij haar geen succes, gezien de hechte band met haar broer.
"Met Nina!" Oh ze neemt op, dat is al positief. En, ze klinkt vrolijk, goed begin.
"Hey, met Edwin.." zegt hij zenuwachtig.
"Waarom bel je?" Vraagt Nina dan koel.
"Ik wil graag weten hoe het met Lucas gaat en aangezien..."
"Hij jouw telefoontjes niet beantwoordt..?"
"Hij negeert me inderdaad totaal."
"Daar heeft hij een reden voor, niet waar.."
"Maar ik wil het graag uitpraten. Op een volwassen manier. Ik mis hem.."
"Dat snap ik, maar hij jou niet. Dus no use. Ik moet nu ophangen." En weg was ze. Edwin besluit de stoute schoenen aan te trekken en naar de Sanders toe te gaan. Hij was bloednerveus, maar eens moest het lukken.

Als hij binnenkomt zit Lucas tv te kijken. "Pap, kun jij even.." Zegt Lucas, als hij zich omdraait, er vanuit gaande dat Ludo de kamer in kwam.
"Hey", zegt Edwin bijna verlegen, met zijn handen in zijn zakken.
"Wie heeft jou binnen gelaten!?" Zegt Lucas verschrikt, hij verwachtte Edwin duidelijk niet.
"Erm.. de nieuwe huishoudster? Julia?"
"Ga weg!"
"Maar.."
"Edwin, ga weg! Ik wil je niet zien.." Zegt Lucas terwijl hij zich weer omdraait en zich op de tv focust.
"Maar, we moeten hier over praten.. Het kan toch niet zomaar over zijn? Ik hou van je!"
"Voor mij is er niets meer." Zegt Lucas stug terwijl hij naar de tv blijft staren.
"Dat geloof ik niet."
"Misschien zou je dat wel moeten doen, je verdoet namelijk je tijd." Zegt hij bot, terwijl hij zich geïrriteerd omdraait. Edwin's oog valt op een rolstoel en een paar krukken.
"Hoe gaat het lopen?"
"Dat gaat je niets aan. En rot nu op of ik sta je naar buiten met die kruk." Zegt Lucas, nu duidelijk kwaad.
Thanks mam, als je nog eens iets weet..
"Als je maar niet denkt dat ik zo makkelijk opgeef!" Zegt Edwin voordat hij wegloopt, dit gaat nu inderdaad niet werken. Hij sluit de voordeur achter zich en zakt neer op het stoepje bij de deur, zijn hoofd in zijn handen. De tranen rollen al snel over zijn wangen. Hij wilde niet opgeven, hij kon niet zomaar opgeven, maar de puinhoop leek alleen maar groter te worden. Edwin schrikt op als hij voetstappen op het grindpad hoort. Hij kijkt op. Janine. Hij vermant zich glimlacht moeizaam. "Goedemiddag", zegt hij, "Sorry ik ga al.."
"Hey, he.. je hoeft helemaal niet weg. Maar waarom zit je hier? Doet Lucas niet open?"
"Hij wil me niet zien" Zegt Edwin, starend naar zijn voeten.
"Hij heeft me inderdaad verteld wat er is gebeurd. Niet zo handig en pijnlijk voor Lucas, maar misschien niet helemaal onbegrijpelijk gezien de situatie."
"Nee, dat weet ik en ik had ook gewild dat ik dat kon terugdraaien, maar helaas. Het doet me zo vreselijk veel pijn om Lucas zo te zien en niets te kunnen doen. En wetende dat ik het zelf heb aangericht.. Het ongeluk kon ik niets aan doen natuurlijk, maar daarna.. Ik hou van hem."
"Dat weet ik. Dat zie ik. Ik ga wel even met hem praten."
"Ik vrees dat dat niet zoveel uithaalt, maar het zou wel fijn zijn. Ik weet dat ik hem ongelooflijk veel pijn heb gedaan, maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om het goed te maken.. Ik wil hem niet kwijt."
"Dat snap ik. Lucas is een bijzondere jongen.." Zegt Janine, "Maar jij ook. Je hoort van me!" Ze steekt de sleutel in het slot en Edwin staat op.
"Bedankt!" Zegt hij met een kleine glimlach, en daarmee gaat hij naar huis, hopend dat Janine hem misschien een stapje verder kan helpen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.