FanFic.nl

So close but still so far apart.. - A Hogwarts Story.

Chapter 7: Diagon Alley, part 3.

Toen mijn broer en ik allebei wat leuks hadden gevonden om mee te nemen naar zweinstein, vond vader dat het tijd werd om te gaan betalen. Hij zette twee spijbelsmuldozen op de toonbank, waar mijn broer een zwart klompje naast legde, en ik een supersnelle pukkelpoetser, zoals dat ding heette, het was een zalfje tegen alle soorten puisten en mee-eters, zoals er op de verpakking stond, en aangezien ik daar de laatste tijd nogal last van had, leek het me handig om een tube mee te nemen. Er kwam een roodharige jonge man achter de toonbank vandaan, vaders ogen lichtten op ‘nietwaar, ronald wemel, hoe gaat het ermee?’ vroeg hij aan de jonge man, die hem met een brede grijns aankeek. ‘Het gaat prima meneer de Secretaris-Generaal, dank u.’ Vader lachte breed ‘nog steeds niet helemaal serieus, zie ik? Zeg eens, hoe staat het met Hermelien en Harry, en de kleintjes.’ De man leek steeds vrolijker te worden bij het horen van de namen die mijn vader uitsprak ‘Ik werk inderdaad samen met George in de topfopshop, maar dit is alleen een bijbaantje, in het echte leven ben ik schouwer, ik sta net onder harry eigenlijk, net als altijd. Met Hermelien gaat het zeer goed, meneer, ze is nog steeds het hoofd van het Departement van Magische Wetshandhaving, dus u zult haar wel vaker tegenkomen, neem ik aan?’ mijn vader knikte ‘Harry is zoals ik al zei schouwer geworden, hij is nu hoofd van het Schouwershoofdkwartier. Met Roos en Hugo gaat het goed, Roos mag over vier jaar naar zweinstein, maar Hugo moet nog zes jaar wachten, ze verblijven op dit moment bij mijn moeder, die ze met hart en ziel verzorgt.’ Mijn vader lachte weer vriendelijk naar de man. ‘Maar goed, dat was alles?’ vroeg de man, toen mijn vader knikte en een zakje geld op de toonbank legde pakte de jongen een tas, waar dat alles nooit in zou kunnen passen, en hij propte het er in één keer in. ‘Cadeautje van de zaak’ zei hij, toen hij het tasje aan vader overhandigde, vader lachte vriendelijk en liep samen met ons de winkel uit. De volgende winkel die we in liepen heette Olivanders, deze winkel verkocht blijkbaar toverstokken in alle kleuren en maten, want de kasten reikten tot aan het plafond. Toen we binnenkwamen liep de oude man al op ons af om mijn vader de hand te schudden, ‘ah, meneer de Secretaris-Generaal, eindelijk de kinderen betrokken tot de toverwereld zie ik.’ Mijn vader knikte en zei ‘Jazeker Olivander, en ik ben hier om...’ maar hij kon zijn zin niet afmaken want de oude man wist kennelijk al te weten wat hij wilde gaan zeggen ‘om een stok te kopen, wie niet, anders zou ik hier tog geen winkel hebben staan neem ik aan.’ Mijn vader grinnikte en gebaarde naar ons dat de oude man soms een beetje gek kon zijn. ‘Maar goed, een meid en een jongen, zie ik, laat me even kijken...’ stamelde de oude man, en hij verdween in het doolhof van kasten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.